ΒΡΟΧΗ

Απόψε βρέχει κι η σκεπή

λέει τραγούδι της βροχής,

για την δική σου απουσία

και τη δική μου μοναξιά.

Τώρα που γύρισαν τα κρύα

και είναι όλα σκοτεινά,

λείπει η δική σου η ματιά

που μου κρατούσε ζεστασιά,

στο κρύο και την παγωνιά.

Απόψε βρέχει κι ο ουρανός

συννεφιασμένος, βροχερός,

κρατά σε μένα συντροφιά

και στης καρδιάς τη σκοτεινιά.

Marinero

ΚΛΕΙΣΕ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΤΗ ΧΑΡΑ

Έρωτας χτύπησε την πόρτα σου απόψε

κι ήταν σα να γεννήθηκες ξανά.

Έρωτας και δυο μάτια ίδια φεγγάρια

που ήρθαν και φωτίσαν την καρδιά.

Άφησες πίσω το σκοτάδι και τη θλίψη

και γέμισαν τα βράδια σου χαρά.

Άφησες τη ζωή να σε τυλίξει

και δύο χέρια που σε τράβηξαν μακριά.

Απόψε που γεννήθηκε η αγάπη,

απόψε που γεννήθηκες ξανά,

κλείσε την πόρτα στον πόνο και το δάκρυ

κλείσε το μάτι στη ζωή και τη χαρά.

,Marinero

ΕΡΩΤΙΚΟ

Ξεσπάει όπως ποτάμι

σε πέτρες και σε βράχια

ο πόθος μου για σένα,

επάνω στο κορμί σου.

Χάνεται τότε ο κόσμος,

οι νύχτες και οι ώρες

και χύνονται τ΄ αστέρια

στα ξέπλεκα μαλλιά.

Όταν τα θεία βράδια

Μαινάδα μεθυσμένη,

απ΄το κρασί του πόθου

δίνεσαι ερωτικά.

Κι είναι τα δυο σου μάτια

που σβήνουν τα δικά μου

σα λίμνες, σα λιμάνια,

και χάνομαι σ΄ αυτά.

Marinero

ΙΣΩΣ (ΕΛΠΙΔΑ)

Ίσως κρατήσω γι αύριο αυτό το χαμόγελο.

Ίσως φωτίζουν τις νύχτες μου το λευκό των δοντιών σου

και η λάμψη που κρύβαν τα μάτια σου.

Ίσως αύριο, όλα τούτα να είναι ανάμνηση

και να μη φτάνουν να καλύψουν τις ανάγκες μου.

Ίσως. Όμως εγώ ελπίζω πως φτάνουν.

Marinero

"Nocturne for Michalis" by Michalis Andronikou, performed by Michalis Ko...

ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

        

Στην χάση είμαι του φεγγαριού και ταξιδεύω,

το υγρό του φως λικνίζεται στο πέλαγος.

Σαν καβαλάρης στην άκρη του καιρού,

στις μυστικές σπηλιές του ωκεανού.

Με την επόμενη πανσέληνο σε περιμένω,

ωσάν θεός που ερωτεύτηκε μια νύμφη,

σαν ποταμός την άκρη της πηγής,

σαν κεραυνός τις στάλες της βροχής.

Με το φεγγάρι με τ’ αστέρια σε προσμένω,

ξαστεριά που αφτιασίδωτη στολίζει,

σαν ναυαγός την άκρη της στεριάς,

σαν λυπημένος τον ήχο της χαράς. 

Τις νύχτες το φεγγάρι συντροφεύει,

τη λύπη μου κι εσένανε γυρεύει 

Marinero

ΑΠΟΨΕ ή ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΙ ΚΟΛΥΜΒΗΣΗΣ 2017

Απόψε άκουγα την Πιαφ,

τραγούδια ξεχασμένα,

(η Σέστρεμ σπάει το ρεκόρ)

κι εγώ χωρίς εσένα.

Απόψε κράτησα σιωπή,

χωρίς μιλιά για σένα,

(πολλά χρυσά η Αμερική)

μία φυγή για μένα.

Απόψε σε θυμήθηκα,

στης μοναξιάς τον τόπο,

(η Χόσου παίρνει το χρυσό)

κι εγώ μένω στον πόνο.

Απόψε στην μικρή TV,

έβλεπα τους αγώνες,

(Παγκόσμιοι Κολύμβησης)

της μοναξιάς χειμώνες.

Marinero

ΕΛΑ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΟΥΜΕ

Έλα να τραγουδήσουμε,

να πούμε ένα τραγούδι,

κι ύστερα να χορέψουμε

να βγούμε από τη λύπη.

Έλα να τραγουδήσουμε,

να βγούμε στο ακρογιάλι,

όστρακα να μαζέψουμε,

και βότσαλα με χρώμα.

Τραγούδια κάτω στο γιαλό

και στο λευκό το κύμα,

ξέγνοιαστα ας χορέψουμε,

μέχρι να κουραστούμε.

Έλα να τραγουδήσουμε,

και ύστερα βουτάμε

στη γαλανή τη θάλασσα,

και στο λαμπρό τον ήλιο.

Έλα να τραγουδήσουμε,

ένα μικρό τραγούδι

και με παιγνίδι και χαρά

να κλείσουμε τη μέρα.

Τραγούδια κάτω στο γιαλό

και στο λευκό το κύμα,

ξέγνοιαστα ας χορέψουμε,

μέχρι να κουραστούμε.

Marinero

Με τον τρόπο του Μάρκου

       

Στη Σαλονίκη μια βραδιά

                        θα βγω να ξενυχτήσω

                        και στη Μυρσίνη με ρακή

                        για σένα θα μεθύσω.

                        Παλιά τραγούδια τραγουδώ,

                        του Μάρκου το μεράκι,

                        μικρό τρελό μελαχρινό

                        με πότισες φαρμάκι.

                        Νόστιμο μικρό τρελό μου, *
                       μάγκικο μελαχρινό μου.

                        Γιατί μικρό μελαχρινό

                        μ’ αφήνεις μοναχό μου

                        και άδειο το κρεβάτι μου,

                        θα σβήσω απ’ τον καημό μου.

                        Παλιά τραγούδια τραγουδώ,

                        του Μάρκου το μεράκι,

                        μικρό τρελό μελαχρινό

                        με πότισες φαρμάκι

                        Μάγκικο τρελό μικρό μου **

                       κορμί μελαχρινό μου.

*, ** Μάρκος Βαμβακάρης

Marinero

Ο ΠΕΙΡΑΤΗΣ

Στη θάλασσα των Σαργασών,

αντάμωσα ένα ναύτη,

με το ΄να μάτι του κλειστό

και στο ένα χέρι γάντζο.

Στο΄ αυτί του το αριστερό

φορούσε σκουλαρίκι

κι ήταν ζωσμένος με σπαθί

και δυο παλιά κουμπούρια.

Είμαι μου είπε Πειρατής,

που λεν τα παραμύθια

κι οι ιστορίες της θάλασσας,

για ναύτες και Κουρσάρους.

Ήρθα σε σένα ακάλεστος

μα ξέρω ότι θέλεις

μια ιστορία να σου πω,

απ΄ τα παλιά τα κούρση*

κι απ΄ τα ρεσάλτα που έκανα,

κούρσος να διαγουμίσω.**

Κι αν με ρωτήσεις ποιο νησί

κρατάει φυλαγμένο το θησαυρό

που έκρυψα σ΄ ένα παλιό σεντούκι,

μην περιμένεις να σου πω,

ούτε θα ομολογήσω

πού έκρυψα τον χάρτη του

να πας για να τον εύρεις.

Μον θα σου πω πως έχασα

το μάτι και το χέρι,

σαν έπεσε μια κανονιά

κι έσπασε το κατάρτι,

κι έπεσε πα στο χέρι μου

και μια σκλήθρα στο μάτι

και από τότε τριγυρνώ

σακάτης και διηγούμαι

την άθλια ιστορία μου,

σε όποιον με κεράσει.

Κέρνα ένα ρούμι να σου πω,

την ιστορία ν΄ αρχίσω

Marinero

*Το κούρσος λεηλασία, πλιάτσικο πληθυντικός τα κούρση.
**Διαγουμίζω < μεσαιωνική ελληνική < πιθανόν διαγουμᾶς < τουρκική yağma (λεηλατώ, αρπάζω πράγματα που δε μου ανήκουν )

ΑΣΤΑΤΗ

Είπες θα φύγω από εδώ

και μ΄ άφησες μες τον καημό,

θα βρω έναν άλλο που να τα χει

και τα γούστα να μου κάνει.

Όλο μ αφήνεις και γυρνάς

στη μοναξιά με παρατάς,

όλο κι απομακρύνεσαι

σε λάθος άντρα δίνεσαι

Σαν την δική μου την καρδιά,

δεν θα βρεθεί άλλη καμιά,

μες τον κόσμο όσο κι αν ψάξεις,

δεν θα βρεις για να ταιριάξεις.

Όλο μ αφήνεις και γυρνάς

στη μοναξιά με παρατάς,

γιατί φεύγεις που γυρίζεις,

την καρδιά μου βασανίζεις.

Marinero

Η ΝΑΫΛΟΝ ΣΑΚΟΥΛΑ ΚΑΙ Η ΧΕΛΩΝΑ

Τη νάϋλον σακούλα που πέταξες προχθές,

την βρήκε μια χελώνα, κι είναι για να την κλαις,

νόμιζε ότι ήταν μεζές γι αυτήν καλός,

και την κατάπιε όλη, της έφραξε ο λαιμός

ανάσα πια δεν παίρνει, θα σκάση η φτωχή,

τη νάϋλον σακούλα πέρασε για φαΐ.

Οι νάϋλον σακούλες στην θάλασσα παιδιά

είναι κακά σκουπίδια και κάνουνε ζημιά.

Γιατί η χελωνίτσα την πέρασε τροφή,

αφού της τσούχτρας μοιάζει έτσι διάφανη,

.Και τώρα η χελώνα, χρειάζεται γιατρό,

καλά για να την κάνει μην και την βρει κακό.

Στην θάλασσα γυρίζει και λύση αναζητά

ποιός τάχα θα τη σώσει απ΄τον κακό μπελά;

Οι νάϋλον σακούλες στην θάλασσα παιδιά

είναι κακά σκουπίδια και κάνουνε ζημιά.

Γι αυτό κι εσείς προσέξτε στη θάλασσα παιδιά,

σκουπίδια και σακούλες να μην πετάτε πια

και αν δεν έχει κάδους για τούτο στην ακτή,

τα παίρνετε στο σπίτι και τα πετάτε εκεί.

Αφού δεν σας αρέσει να ζήστε στη βρομιά,

και τα ψαράκια θέλουν να είναι καθαρά.

 

Οι νάϋλον σακούλες στην θάλασσα παιδιά

είναι κακά σκουπίδια και κάνουνε ζημιά.

Marinero

ΦΥΓΗ

Αύριο φεύγω

για ταξίδι μακρινό,

δεν θα θυμάμαι πλέον το όνομά σου,

δεν θα θυμάμαι τα μάτια τα γλαρά,

ούτε και τα γλυκά φιλιά σου.

Αύριο φεύγω

πίσω δεν γυρνώ,

δεν θα θυμάμαι πια την αγκαλιά σου,

δεν θα θυμάμαι το σπαθάτο σου κορμί,

ούτε τους όρκους της σκληρής καρδιά σου.

Αύριο φεύγω

για έναν άλλο ουρανό,

δεν θα θυμάμαι τα τραγούδια που σ αρέσαν,

δεν θα θυμάμαι τις βραδιές της σκοτεινές,

ούτε το γέλιο σου ή τα μάτια σου που καίγαν.

Θα σπάσω τα σκοινιά που με κρατούν,

τους στεναγμούς του έρωτά ξεχνάω,

φεύγω κι αφήνω σε σένα τον καημό

και για μια αγάπη άλλη πετάω.

Marinero

.

ΠΑΜΕ

Πάμε απόψε μια βαρκάδα

στη λαμπρή τη φεγγαράδα,

θα κρατήσεις το τιμόνι

και θα πάρω τα κουπιά

για να ανοιχτούμε μόνοι

στην πανέμορφη βραδιά.

Πάμε στη μικρή την ξέρα,

για να πάρουμε αέρα,

και στου φεγγαριού το δρόμο

να αλλάξουμε φιλιά,

κι απ αγάπη χορτασμένοι

πάμε στη μικρή αμμουδιά.

Πάμε απόψε μια βαρκάδα

στη λαμπρή τη φεγγαράδα,

θα ναι ο έρωτας ναυτίλος

και η αγάπη οδηγός

και στην άμμο θα μας βρει

αγκαλιά το πρώτο φως.

Πάμε στη μικρή την ξέρα

για να πάρουμε αέρα,

μες τη νύχτα τη γλυκιά

να χορτάσει ο έρωτάς μας,

κει να μείνουμε για πάντα

κι ας μας χάσει η γειτονιά μας

Marinero

ΚΑΡΠΑΘΟΣ

Σαν ξημερώνει στο νησί

κι ο ήλιος ξεπροβάλει,

η θάλασσα κι ο ουρανός

γίνονται ευθύς ζευγάρι.

Η θάλασσα κι η αμμουδιά

και τα λευκά σπιτάκια

φωτίζονται κι αστράφτουνε

μου διώχνουν τα μεράκια.

Κάρπαθός μου παινεμένη

και στον κόσμο ξακουσμένη.

Κούπα μου μονοβασιά,

θα γυρίσω μια βραδιά.

Ξημέρωμα στην Κάρπαθο

γλυκαίνει την καρδιά σου,

μέχρι της Λάστου την κορφή

γίνεται όλη δικιά σου.

Της Έλυμπος παράδοση,

θάλασσα της Αρκάσας

και όμορφές μου Μενετές,

αχ να μουνα κοντά σας.

Κάρπαθός μου παινεμένη

και στον κόσμο ξακουσμένη.

Κούπα μου μονοβασιά,

θα γυρίσω μια βραδιά.

Των Πηγαδιών λιμάνι μου,

όμορφα Μεσοχώρια

και Όθος μου που σαι ψηλά,

γιατί να ζούμε χώρια.

Σπόα, Βωλάδα και Πυλές

κι Απέτρι μου θυμήσου,

πόσα ξενύχτια και γιορτές

κάναμε στην αυλή σου.

Κάρπαθός μου παινεμένη

και στον κόσμο ξακουσμένη.

Κούπα μου μονοβασιά,

θα γυρίσω μια βραδιά.

Marinero

ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΚΑΗΜΕ

Στο μικρό το περιβόλι,

στ ακρογιάλι το κρυφό,

ανταμώσαμε τα δυο μας,

μ αγαπάς και σ αγαπώ.

Γύρω η φύση λουλουδίζει,

χρώματα, φιλιά και ανθοί,

όρκοι χάδια και τραγούδια

και οι πόθοι μας κρυφοί.

Όνειρο κι επιθυμία,

δεύτερέ μου εαυτέ,

στων φιλιών την τρικυμία,

έρωτά μου και καημέ.

Αχ μικρό μου περιστέρι,

της καρδιάς μου θησαυρέ,

έλα να γινούμε ταίρι,

να μη σ αρνηθώ ποτέ.

Στη νυχτιά όπου μας κρύβει,

απ το μάτι το κακό,

στο φεγγάρι που φωτίζει,

θα σε έχω φυλαχτό.

Όνειρο κι επιθυμία,

δεύτερέ μου εαυτέ,

στων φιλιών την τρικυμία,

έρωτά μου και καημέ.

Marinero

ΜΙΑ ΣΚΑΜΠΑΒΙΑ

Μια σκαμπαβία κόκκινη,

μία βάρκα απ το χωριό,

ανοιγμένη στο γιαλό,

κύμα αρμυρό.

Για στην Ψέρημο τραβά,

έχει πρίμο τον καιρό,

την ελπίδα για οδηγό,

κύμα αρμυρό.

Πάει να βρει μαύρα μάτια

και χειλάκια κερασένια,

(ο καιρός είναι μπουνάτσα),

κύμα αρμυρό.

Ξεκινάει να βρει την κόρη,

που έχει κάψει την καρδιά

του Καλύμνιου ψαρά,

κύμα αρμυρό.

Βοηθάτε την ανέμοι

ίσως κάπου να προσμένει

η αγάπη που τον καίει

κύμα αρμυρό.

Σαν φωτιά στα σωθικά,

όσα χρόνια κι αν περάσουν

θα την έχει στην καρδιά,

κύμα αρμυρό.

βοηθάτε τον γλαρόνια

την αγάπη που χει χρόνια

να την πείτε, να την μάθει

η κοπέλα που αγαπά.

Marinero

ΤΟΥΠ, ΤΟΥΠ, ΤΟΥΠ, ΤΟΥΠ.

Μ ένα καΐκι

ρυθμικά που τραγουδάει,

τουπ, τουπ, τουπ, τουπ,

η μικρή του μηχανή.

Μ ένα καΐκι

θα ανοιχτώ απ τ ακρογιάλι,

τουπ, τουπ, τουπ, τουπ,

κι ας μην έρθει άλλος κανείς.

Τουπ, τουπ, τουπ, τουπ, το μηχανάκι,

καλό ταξίδι να έχεις καϊκάκι.

Μ ένα καΐκι

για το ψάρεμα τραβάω,

τουπ, τουπ, τουπ, τουπ,

η προπέλα του γυρνά.

Μ ένα καΐκι

τη γοργόνα μου για να βρω

τουπ, τουπ, τουπ, τουπ,

και ας μη δω ξανά στεριά.

Marinero

ΕΠΙΚΛΗΣΗ

Νυχτερινή μου μουσική,

της λύρας μου δοξάρι,

βάλτε στον έρωτα ψυχή

βάλτε στο χρώμα πάθος,

να ζωγραφίσω στο γιαλό,

στου φεγγαριού το δρόμο,

το πρόσωπο που αγάπησα

κι αυτό δεν με αγαπάει.

Ίσως με το τραγούδι μου

και το γλυκό σουραύλι,

να κατακτήσω την καρδιά

που έχει κλειστή την πόρτα

και δεν μπορεί η αγάπη μου

να μπει, δεν την αφήνει,

γιατί έχει την καρδιά σκληρή,

όσο όμορφη έχει όψη.

Απόλλωνα λυράρη μου

κι εσύ Μαρσία θείε,

πάψετε λίγο τον καβγά,

βοηθάτε με να ανοίξω

με το γλυκό τραγούδι μου

την πόρτα της αγάπης
κι εγώ θα φέρω τάματα

και δώρα στους ναούς σας.

Marinero

ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ

Σε μια στροφή, μια καμπή,

του δρόμου σε ξανάδα,

κι ήταν το βλέμμα σου κενό,

χωρίς ψυχή τα μάτια,

χωρίς χαμόγελο ζεστό,

η όψη η πονεμένη.

Ήταν απομεσήμερο

καλοκαιριού κι η ζέστη,

ήταν αφόρητη πολύ

κι ο ήλιος ζεματούσε,

ό,τι άγγιζε, όπου φώτιζε,

κι ο καύσωνας μεγάλος.

Ίσως ετούτο να έφταιγε

ίσως αυτό να ήταν

όπου δεν είχες όρεξη

να μου χαμογελάσεις,

ή μήπως ήταν η σιωπή

κι η απουσία τόση,

που σε έκαναν να πικραθείς,

τον κόσμο να μισήσεις;

Marinero

ΚΑΤΙ ΚΥΡΙΕΣ

Κάτι κυρίες,

πρώην κορίτσια που αγαπήσαμε,

έρχονται νύχτα στα όνειρά μας

και στοιχειώνουν

τον ύπνο και τις αναμνήσεις μας

και το πρωί όπως το χιόνι λιώνουν.

Κάτι κυρίες,

πρώην κορίτσια που αγαπήσαμε,

το χνάρι τους αφήσανε στην άμμο,

δεν έσβησε

το σπλαχνικό το κύμα όπως χάιδευε

το σχήμα του κορμιού στο απάγγειο.

Κάτι κυρίες,

πρώην κορίτσια που αγαπήσαμε,

θυμίζουν τα νιάτα μας τα πρώτα,

και τα νησιά

της άγονης γραμμής που τριγυρίζαμε,

τα καλοκαίρια, με του άνεμου τη ρότα.

Αχ οι κυρίες,

τα χρόνια που περάσανε

χαλάσαν το σχήμα του κορμιού τους,

άφησαν πίσω τους τις αναμνήσεις

των ερώτων μας,

παλιές φωτογραφίες που χουν σβήσει.

Marinero

ΚΑΘΕ ΞΗΜΕΡΩΜΑ

Κάθε ξημέρωμα

ένα καράβι περαστικό

ποδίζει στο μπαλκόνι μου

και σφυρίζει.

Μια μακρά, μια βραχεία.

Ύστερα φεύγει.

Ίσως όμως και να ναι

η βρύση του διπλανού

κι ο αέρας που πνίγεται

στου νερού τους σωλήνες.

Μα πάλι σκέπτομαι:

τι αέρας, τι καράβι.

Έτσι κι αλλιώς

και τα δυο είναι ταξίδι.

Marinero

Ποδίζει: αγκυροβολεί