ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΒΡΟΧΗ

Γράφει απόψε η βροχή

στα τζάμια τ όνομά σου

κι ύστερα σβήνεται αργά,

όπως κυλούν σταγόνες.

Μαύρος απόψε ο ουρανός

και η ψυχή μου μαύρη,

καθώς ήρθε στη μνήμη μου

το υστερνό σου αντίο.

Βρέχει κι η πόλη σκοτεινή,

που οι αστραπές φωτίζουν

μοιάζει φθαρμένο ενσταντανέ

παλιάς φωτογραφίας.

Ένα σκυλί που αλυχτά

και κλαίει μες τη νύχτα,

η θύμηση του έρωτα,

όπου μας είχε κάψει.

Marinero

ΣΕ ΕΝΑΝ ΜΑΕΣΤΡΟ ΚΑΛΑΜΠΟΡΤΖΟ *

Μαέστρο την ορχήστρα σου

καλά να ετοιμάσεις,

τα χάλκινα, τα έγχορδα

και όλα τα κρουστά,

γιατί σαν βγούνε στη σκηνή

και ακουστούν οι νότες,

οι μελωδίες τέλειες,

να είναι, δίχως φάλτσα

και δίχως στοναρίσματα

για να ευχαριστηθούμε.

Είναι Θεά η Μουσική

που θάλπει την καρδιά μας

κι ευφραίνει μας την ακοή

και διώχνει μας τις έγνοιες.

Γι αυτό κι εσύ Μαέστρο μου

κι εσείς οι Μουσικοί του,

νάστε προσεκτικοί πολύ,

να μη σας φύγουν νότες,

γιατί το ζαρζαβατικό

σαν σύννεφο θα πέσει.

Marinero

*  Κατά την διάλεκτο των Ρόμα, είναι ο άσχετος, αυτός που δεν σχετίζεται με αυτό που κάνει.

ΑΠΟΨΕ

Απόψε θα βγω στο σεργιάνι,

στου φεγγαριού το δρόμο θα βαδίσω,

δίχως σκοπό,

έτσι να δω ως πού φτάνει

κι απέ, το χάραμα γυρίζω.

Απόψε θα βγω στο σεργιάνι,

ίσως συναπαντήσω τη γοργόνα,

που από έρωτα

ξεψύχησε η δόλια, με δύο πόδια

στη θέση της ουράς της.

Απόψε θα βγω στο σεργιάνι,

με μια εικόνα σταθερή στα δυο μου μάτια

και τα σινιάλα,

φάρου που φωτίζει, μακρές, βραχείες,

στα καράβια μην χαθούνε.

Απόψε θα αφήσω τους ανέμους

να πάρουνε μαζί τους τη φωνή μου.

Εκείνη τη φωνή που τραγουδούσε

τις νύχτες που έρωτας τη μεθούσε.

Marinero

ΣΤΙΣ ΜΑΧΩΜΕΝΕΣ ΚΟΥΡΔΙΣΕΣ ΜΗΤΕΡΕΣ

Φεύγεις

κι αφήνεις το παιδί στη γριά μάνα,

ζώνεσαι τ΄ άρματα, τραβάς για το χαμό.

Χωρίς Πατρίδα, καταδίκη στους αιώνες,

να μένεις μοναχά με τους αγώνες

και έρμαιο στα παιγνίδια ισχυρών.

Ίσως ποτέ πίσω δεν θα γυρίσεις

και το παιδί σου να μείνει ορφανό,

έτσι το διάλεξε η ανάποδη σου μοίρα

και του Λαού σου το άδικο παρόν.

Όμως εσύ πιστή στην ουτοπία

και στην ελπίδα της Πατρίδας που ζητάς

φεύγεις και ας ξέρεις την αλήθεια

πως τη ζωή σου ίσως άδικα χαλάς.

Όχι δεν είναι άδικος ο αγώνας

και η θυσία της ζωής σου στο βωμό

της πληγωμένης, προδομένης σου Πατρίδας.

Άδικος είναι ο Τούρκος, ο εχθρός

και ο αδιάφορος ο κόσμος ο ισχυρός.

Marinero

ΑΠΟΨΕ ΘΑ ΓΡΑΨΩ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Απόψε λέω να γράψω ένα τραγούδι,

με στίχους που θα λένε για αγάπες

και για ανθρώπους που τους άφησαν ξωπίσω,

έτσι όπως τρέχαν βιαστικές στο χρόνο,

για να προλάβουν να ζήσουν πριν πεθάνουν

στο αργοκύλισμα του χρόνου που αφήνει

μονάχα ερείπια, πληγές και αναμνήσεις.

Απόψε λέω να γράψω τα στιχάκια

και μουσική θα βάλω την ημέρα,

για να ναι φωτεινή έτσι όπως πρέπει

σε έρωτες που αφήσανε σημάδια

απάνω στις καρδιές που κατακτήσαν.

Marinero

ΘΑ ΜΕΙΝΩ ΝΑ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Ίσως σε πάρει ο αγέρας

και το τραγούδι της σιωπής

όπως περνά μέσα απ τα φύλλα,

μα δεν τ ακούει όμως κανείς.

Ίσως σε φέρει το φεγγάρι,

από το δρόμο που χαράζει

πάνω στης θάλασσας την πλάτη

τις νύχτες του καλοκαιριού.

Ίσως να μείνεις, ή να φύγεις

όπως το φύλλο που το σέρνει

ο άνεμος όταν σφυρίζει

και φέρνει άγρια βροχή.

Όμως αν φύγεις ή αν μείνεις,

εγώ εδώ θα περιμένω

να ρθεις καράβι στο λιμάνι,

ή όπως τραίνο στο σταθμό.

Θα μείνω εδώ με τα τραγούδια

που σ άρεσαν σαν ακουγόταν

από το φύλλωμα των δέντρων

ή απ του φλοίσβου τη βοή.

Θα μείνω να σε περιμένω.

Marinero

ΦΥΓΗ *

Για πού τραβάς αλήθεια ξημερώματα,

με το τραγούδι σαν τσιγάρο που τελειώνει

και την κιθάρα ξεχασμένη στη γωνιά;

δεν θα την πάρεις στο ταξίδι;

με τι θα συνοδεύεις τα τραγούδια σου,

τον σκοτεινό βαρκάρη να μαυλίσεις

και να γλυτώσεις του θανάτου θήραμα;

φεύγεις κι αφήνεις τα τραγούδια

χωρίς φωνή, χωρίς ψυχή και σώμα,

σκιές, που άναυδες γυρίζουν

στις σκοτεινιάς τα μέρη ζαλισμένες,

κι αναζητούν αίμα και σώμα για να ζήσουν.

Φεύγεις...

*Στον Λαυρέντη που τόσο άδικα έφυγε.

10/9/2019

Marinero

ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟΣ

Γεμίζει η νύχτα με φωτιές

φωνή του Μητροπάνου,

“σε μία στοίβα καλαμιές...”,

βαρύ ζεϊμπέκικο η πενιά,

μάτια χαμηλωμένα,

μες τις στροφές χέρια ανοιχτά,

στου στεναγμού την αγκαλιά,

τον πόνο που χεις στην καρδιά

κρατάς μόνο για σένα

κι εγώ μικρός ακολουθώ

τη μοίρα που σ ορίζει,

χτυπώ τα χέρια στο σκοπό

για να ξορκίσω το κακό

και λεύτερος να σηκωθείς,

όπως αϊτός να πεταχτείς,

από τη γη που σε κρατά,

στα ουράνια να πετάξεις,

και το Θεό να φτάσεις.

Marinero;

ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Φεγγάρι, μισοφέγγαρο, καράβι,

ταξίδι σ έναν άναστρο ουρανό.

Φουρτούνα στα σύννεφα μανιάζει,

μα αυτό αγέρωχο πλέει στον ουρανό.

Φεγγάρι, μισοφέγγαρο, καράβι,

έτσι όπως πλέεις και περνάς ωκεανούς,

από το σπίτι αν περάσεις της αγάπης,

άσε ως θυμίαμα φιλιά και στεναγμούς,

που δίνουνε τις νύχτες των ερώτων,

ερωτευμένοι φαύνοι, ερωτιδείς

και των ανθρώπων τα τραγούδια τα θλιμμένα,

που γράφτηκαν για την αγάπη της στιγμής.

Εκείνης της στιγμής που ενωθήκαν,

σε φίλημα βαθύ ενωτικό, δυο χείλη

και δυο σώματα που αφήσαν,

όπως τραγούδι, στεναγμό ερωτικό

Marinero

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ

Το μυστικό που θα σου πω

να μην το πεις μικρό μου,

ούτε σ αυτόν τον ουρανό,

ούτε και στο φεγγάρι,

τι είναι ζηλότυπος πολύ

και το φεγγάρι σβήσει

και σβήσει και τ αστέρια του

απ την πολύ τη ζήλια,

ρίξει βροχή και κεραυνούς

και κάψει την αγάπη.

Να μην το πεις και μαθευτεί

και οι Θεοί θυμώσουν,

γιατί Ισόθεοι εμείς θα γίνουμε

κι εκείνοι θα χάσουνε τη δόξα τους

και την αθανασία, όταν ο Θείος 'Έρωτας

αγγίξει τις καρδιές μας.

Marinero

“...ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ...”*

...Και Ιστορία οι παρέες. Έτσι αναφέρει ένα τραγούδι του Δ. Σαββόπουλου, κι έτσι ακριβώς συνέβη τις τελευταίες ημέρες του Ιουνίου στην μικρή μας πόλη την Έδεσσα.

Δυο παρέες με πείσμα, με κέφι και υψηλό καλλιτεχνικό κριτήριο μας έδωσαν απλόχερα την τέχνη και το κέφι τους και κέρδισαν ένα δύσκολο στοίχημα και κέρδισαν το χειροκρότημα και την αναγνώριση τουλάχιστον του κοινού που προσήλθε τις τρεις αυτές μέρες στο Θερινό Θέατρο της Γαβαλιώτισσας και απήλαυσε την μεν πρώτη ημέρα (Παρασκευή 21/6/2019) την καταληκτική συναυλία του Εαρινού Φεστιβάλ της Έδεσσα με το έργο των Μ. Θεοδωράκη και Οδ. Ελύτη “Άξιον Εστί” και τις δυο παραστάσεις (Παρασκευή 28 και Σάββατο 29/6/2019) της Θεατρικής Ομάδας του Συλλόγου Καρκινοπαθών Έδεσσα με το έργο του Ι. Καμπανέλλη “Το Μεγάλο μας Τσίρκο”.

Δυο ερασιτεχνικές καλλιτεχνικές ομάδες, δυο παραστάσεις, δυο επιτυχίες που ανέβασαν τον πήχη των από εδώ και πέρα εκδηλώσεων πολύ ψηλά, και κατέδειξαν ότι, με την απαραίτητη βοήθεια από φορείς και παράγοντες της πόλης μας, μπορούμε να έχουμε υψηλής ποιότητας πολιτιστικές παραγωγές που ανεβάζουν το επίπεδο των ακροατών ή θεατών τους, αλλά και της πόλης γενικότερα. Δυο πολιτιστικές εκδηλώσεις που κατέδειξαν την απουσία κατάλληλων χώρων για την πραγμάτωσή τους. Εκτός από το Θέατρο της Γαβαλιώτισσας η πόλη ΣΤΕΡΕΙΤΑΙ ΠΑΝΤΕΛΩΣ κατάλληλων χώρων για θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφικές προβολές και μουσικές συναυλίες. Η υπάρχουσα αίθουσα της Περιφέρειας χαρακτηρίζεται από παντελή έλλειψη καταλληλότητας γι αυτούς τους σκοπούς, το κτίριο του Μ. Αλεξάνδρου (όποτε και αν τελειώσει) είναι μικρό, όπως και το θεατράκι στο Βαρόσι επίσης.

Ίσως είναι μια ευκαιρία για τη νέα Δημοτική Αρχή και το νέο Δημοτικό Συμβούλιο να δουν θετικά και με αποφασιστικότητα το θέμα. Αλλά ας αναφερθούμε τις δυο εκδηλώσεις που προαναφέραμε.

Η συναυλία της Δημοτικής χορωδίας Έδεσσας με τη διεύθυνση του μαέστρου της Μ. Κασσάρα και την συνεπικουρία της Χορωδίας της Κατερίνης και της παιδικής χορωδίας της Κοζάνης, με τα μουσικά σχήματα της Κατερίνης, της Κοζάνης και του Δημοτικού Ωδείου Έδεσσας, με σολίστες το βαρύτονο Ε. Μαυρίδη, λαϊκό τραγουδιστή τον Κ. Πρατσινάκη και αφηγητή τον γράφοντα, χάρισαν στο μουσικόφιλο κοινό που προσήλθε στο θέατρο μια βραδιά μουσικής πανδαισίας και υψηλής ποιητικής τέχνης με τους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη και τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Μια βραδιά που θα μείνει αξέχαστη στο κοινό της και που απέδειξε τις δυνατότητες των ανθρώπων της Έδεσσας για δημιουργία ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.

Οι δυο βραδιές των παραστάσεων της Θεατρικής Ομάδας του Συλλόγου Καρκινοπαθών Έδεσσας, εκτός από τον φιλανθρωπικό σκοπό τους, απέδειξαν ότι η αγάπη για τον συνάνθρωπο συνδυασμένη με την αγάπη στην Τέχνη, δίνει αποτελέσματα αξιόλογα και υψηλού επιπέδου. Δεν θα μας απασχολήσει το κείμενο του Ι. Καμπανέλλη σ αυτό το σημείωμα. Θα αναφερθούμε στα υποκριτικά ταλέντα των ηθοποιών συντελεστών, στην εξαιρετική μουσική επένδυση της δράσης από τον Κ. Κουτσοκώστα και στην ερμηνεία των τραγουδιών της παράστασης και βεβαίως στην εμπνευσμένη καθοδήγηση της σκηνοθέτιδος της παράστασης Ηρώς Γεωργίου.

Όλος ο θίασος απέδωσε καταπληκτικά. Κάποιες βεβαίως ερμηνείες ξεχώρισαν με την αρτιότητά τους και κέρδισαν το θερμό χειροκρότημα του κοινού. Όμως μιλάμε για ερασιτεχνική ομάδα και ως τέτοια θα την αντιμετωπίσουμε. Γι αυτό δεν θα αναφερθούμε σε επιμέρους ερμηνείες. Όλοι έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και μας κέρδισαν, μας παρέσυραν, μας συγκίνησαν, μας ενθουσίασαν. Εκτός από το χειροκρότημα και τα εύγε μας, τους χρωστάμε και την ευγνωμοσύνη μας γι αυτό που μας πρόφεραν.

Και για να μην τελειώσει το σημείωμα μόνο με διθυραμβικές κριτικές, να σημειώσουμε την αδιαφορία του κοινού της Έδεσσας σε εκδηλώσεις που χρειάζονται τη στήριξη του. Πρέπει οι Δημοτικοί Άρχοντες να δουν με περισσότερο ενδιαφέρον τα καλλιτεχνικά δρώμενα της πόλης μας, ναι, αλλά πρέπει και το Εδεσσαϊκό κοινό να στηρίζει τις προσπάθειες των πολιτιστικών ομάδων της πόλης του. Δεν νοείται δωρεάν είσοδος ή εισιτήριο για φιλανθρωπικό σκοπό και μικρή προσέλευση κοινού. Σε χώρο που χωρά περισσότερους από 2500 ανθρώπους να παρευρίσκονται 1500 άτομα.

Αν είχαμε κάποια “φίρμα” στη Γαβαλιώτισσα είμαι σίγουρος ότι το θέατρο θα ήταν ασφυκτικά γεμάτο

*Διονύσης Σαββόπουλος

Δημήτριος Σ. Προβάδος

dprovados@yahoo.gr

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΑΝΑΜΟΝΗ

Στην Έλενα μου

Απόψε η νύχτα θα κρατήσει

ανάσες και ψιθύρους εραστών

και λαμπερής ματιάς τους φάρους

να δείχνουνε το δρόμο της Αγάπης.

Απόψε η Κύπριδα θ αφήσει

τα πέπλα της στου Αδώνιδος την κλίνη,

και μες το φως η Θεία μορφή της

θα καταλάμψει τους αιθέρες.

Σ αυτή τη Θεία νύχτα ας ερχόσουν

και στη δική μου κλίνη να χαρίσεις

την ομορφιά σου ολόγυμνη στο βλέμμα

που άλλο δεν κάνει παρά να προσμένει.

Έλα ως Θεά και ως Γυναίκα,

στην νύχτα που προσμένει τα αστέρια

από τα δυο σου μάτια να φωτίσουν

και να διαλύσουν το μέσα μου σκοτάδι.

Marinero

ΠΡΟΣΜΟΝΗ

*“Η σκέψη της ομορφιάς της αγάπης μου

είναι ανατολή

που φωτίζει τον ουρανό”

 ΠΡΟΣΜΟΝΗ

Προσμένω τον ήλιο

στην κορυφή του Αρδηττού.

Βουνό ο πόθος μου,

στης μορφής της τη θύμηση.

Της Ηούς το χαμόγελο

και τα ρόδα της μέρας,

που επελαύνει αδυσώπητη

πληγώνουν τη σκέψη και την καρδιά μου.

Πρόβαλε Ήλιε, της μέρας Θεέ,

να φωτίσεις το δρόμο

που θα πάρει η αγάπη μου

για να γυρίσει σε εμένα.

Marinero

*Erza Pound/ Noel Stork

“Ερωτική Ποίηση από την Αίγυπτο”

Εκδόσεις Ερατώ.

IV Τρίτη στροφή σελ. 40

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ

Στα μονοπάτια του γιαλού διαβαίνω

και γράφω τ όνομά σου με χαλίκια.

Αφήνω χνάρια και σημάδια απά στην άμμο,

για να με βρεις και πάλι αν με ζητήσεις.

Για να με βρεις, να ζωντανέψουν οι στιγμές

κι ο έρωτάς να αναστηθεί, να ζωντανέψει.

Στα μονοπάτια της νυχτιάς γυρίζω

και γράφω τ όνομά σου με αστέρια.

Φωτίζω, (φάρος που γυρίζει εκεί στον πόντο)

της θάλασσας τη μαύρη ράχη μη λαθέψεις.

Για να με βρεις, να ζωντανέψουν οι στιγμές

κι ο έρωτάς να αναστηθεί, να ζωντανέψει.

Όπως μετέωρο φωτεινό κι όπως φεγγάρι,

φωτίζει η θύμησή σου και πηγαίνω,

ξανά στην άκρη της μικρής στεριάς μας

κι ανάβω φρυκτωρίες τα φιλιά μας

Για να με βρεις, να ζωντανέψουν οι στιγμές

κι ο έρωτάς να αναστηθεί, να ζωντανέψει.

Marinero

ΘΑ ΜΑΣ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ;

Θα μας θυμούνται άραγε μετά από χρόνια,

ή η σιωπή θα σκεπάσει το όνομά μας;

θα ακούγεται ο απόηχος του γέλιου μας,

του αναστεναγμού μας το σημάδι στην καρδιά,

ή ξεχασμένοι θα απομείνουμε όπως ζήσαμε,

μικροί κι ασήμαντοι κουβαλητές ονείρων;

Marinero.

ΑΠΟΨΕ ΗΡΘΑΝ

Απόψε ήρθαν στ όνειρό μου

όλες οι αγάπες που μ αφήσαν,

ήρθαν να μου θυμίσουν τις στιγμές μας

τα πάθη που δεν πρόλαβαν και σβήσαν.

Απόψε τα φαντάσματα μου,

γύρισαν ξανά ζητώντας σώμα,

ήρθαν να με γεμίσουν αναμνήσεις

κι εγώ στριφογυρνώ στο άδειο στρώμα.

Απόψε γύρισαν οι αναμνήσεις

και μου ζητούν σώμα να ζήσουν.

Ήρθαν και πλημμυρίσαν το μυαλό μου,

κι εγώ αφήνω να με κατακτήσουν.

Δεσμώτης είμαι της αγάπης,

στον Καύκασο των αισθημάτων

και των χαμένων μου ερώτων,

των ακατάκτητων σωμάτων.

Marinero

ΘΡΗΝΟΣ

Λάδι θα ρίξω στο γιαλό

απ του Άγιου το καντήλι,

να γαληνέψει η θάλασσα

για να γυρίσεις στη στεριά,

να δω εσένα π αγαπώ

και να φιλήσω μια βραδιά

τα ολόγλυκα σου χείλη.

Κι αν η στεριά είναι μικρή

κι η θάλασσα μεγάλη,

βάρκα θα κάνω το κορμί

και τα χεράκια μου κουπιά,

γοργόνα γίνομαι ή ξωθιά,

να βγω στο πέλαγο βαθιά,

να σ ανταμώσω πάλι.

Κι αν ίσως δεν σε ξαναβρώ

κι η μοίρα μας χωρίσει,

κύμα θα γίνω στο γιαλό,

πότε σα φλοίσβος ή βουητό,

για σένανε να τραγουδώ,

όπως τα βράχια θα χτυπώ,

η αγάπη μας μη σβήσει.

Marinero

ΚΑΡΑΒΙ Θ ΑΡΜΑΤΩΣΩ

Καράβι θ αρματώσω μια βραδιά,

με του Τσιτσάνη την πενιά,

μ ένα μπουζούκι και τζουρά,

μ ούριους ανέμους.

Καράβι θ αρματώσω μια βραδιά,

για να σε πάρω μακριά,

μέσα στα ήσυχα νερά,

σ όρμους χαμένους.

Καράβι θ αρματώσω μια βραδιά,

με της αγάπης τα φιλιά,

θα αναστήσω μια νυχτιά,

πόθους κρυμμένους.

Καράβι θ αρματώσω

μικρή μου ομορφονιά

να ρθω να σ ανταμώσω

να φύγουμε μακριά.

Marinero