Στο μικρό καφενεδάκι,
με καφέ και με ουζάκι,
της στεριάς οι πεταλίδες
διηγούνται ιστορίες,
για τους ναύτες που έχουν φύγει
για το αγύριστο ταξίδι
και θυμούνται τα παλιά τους,
μα όχι τα ονόματά τους
για δεν έχουν στον πάτο,
μήτε μνήμα, μήτε τάφο
ποιος κεράκι να ανάψει;
Ψυχοσάββατο να κλάψει;
Που περάσανε τα χρόνια,
με λιακάδες και με χιόνια,
ξεχαστήκαν στους καιρούς,
από ξένους και δικούς
κι απομείναν ξεχασμένοι,
και κανείς δεν τους προσμένει.
Marinero
