Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ

Οι μικρές αχιβάδες ψιθυρίζουν το όνομα σου στην θάλασσα
και ο αέρας το φέρνει στα φυλλώματα του κήπου μου
Ψίθυροι και θροΐσματα τραγουδούν ένα τραγούδι θαλασσινό
όπως εκείνο που τραγουδούσε στο φεγγάρι το ναυτόπουλο
όταν καβατζάριζε τον Παγασητικό με ρότα την Θεσσαλονίκη.
Απόψε τ’ ακούω και θυμάμαι τα μάτια σου μες την ομίχλη
διόπτευση στο φανάρι της Γυάρου που ταύτισε το όνομα της
με τους στεναγμούς των κρατουμένων και τους λυγμούς των ναυαγών.

Αυτό που με πληγώνει περισσότερο, είναι που δεν εμπιστεύεσαι
τη λευκότητα των γλάρων και τις χορευτικές κινήσεις της φύκης
Μένεις μονάχη κι ακίνητη δίχως σκοπό και πορεία σαν πετρωμένη
ίδια ξέρα που το χειμέριο κύμα αποκαλύπτει την αχτένιστη κόμη της
ίδια όπως το ξενιτεμένο άγαλμα της θεάς δίχως χέρια μονάχο
στην γκριζοφωτισμένη από έναν αρρωστιάρικο ήλιο αίθουσα δίχως ελπίδες.

Τι θα μπορέσει θα χαράξει τη ρότα του γυρισμού σου;
Τι θα μπορέσει να κάμψει το πείσμα της φυγής σου;
Ποιες φωτογραφίες θα καλύψουν την απουσία σου;

Αυτό που με πληγώνει περισσότερο, είναι που δεν με πιστεύεις