Μοιάζω με κάτι κυπαρίσσια
που παραμένουν ακίνητα.
Περιμένουν τον αέρα ν' ανασάνουν.
Τις νύχτες όταν φυσά τους φέρνει
τους ψιθύρους των κυμάτων,
του φλοίσβου το τραγούδι,
τ' αρώματα της θάλασσας.
Εκείνα ονειρεύονται ταξίδια,
μπάρκα μακρινά και πειρατές.
Κουρσάρους που διαγούμισαν
πελάγη και νησιά ονειρεύονται.
Κοντραμπατζήδες και κοντραμπάντα.
Σαν ξημερώνει σκέπτονται
ότι ίσως μετά θάνατον
γίνουν κατάρτια με πανιά,
κι έτσι γυρίσουν τα πελάγη.
Γι αυτό υπομένουν την ακινησία τους
