Κι έτσι
Όπως καθόμουν
Στο μπαλκόνι μου μονάχος
Και αγνάντευα κατάντικρυ
Τη θάλασσα
Σκεπτόμουν πως πέρασε ο καιρός
Και τη ζωή μου
Που άδικα τη
χάλασα
Κι ύστερα ήρθαν
Στο σκοτάδι οι στιγμές,
Τα ξεχασμένα
Και οι μέρες που περάσανε
Κι όπως θυμόμουν
Τη δικά σου τη μορφή
Τα δυο μου μάτια
Δάκρυσαν και κλάψανε.
Μα εσύ έχεις φύγει
Σε ταξίδι μακρινό
Και δεν προσμένω
Πίσω να γυρίσεις
Μακριά σε πήραν
Η ανάγκη κι ο καιρός
Κι έμεινα εγώ
Να ζω με αναμνήσεις.
Μάταια προσμένω
Στου καιρού τη φυλακή
Με τα φανάρια της νυχτιάς
Σβησμένα
Άναστρες νύχτες
Και απόλυτη σιωπή
Ένα καράβι
να σε έφερνε απ τα ξένα
