ΜΙΑ ΠΑΡΑΠΟΝΙΑΡΑ ΝΤΑΜΑ

Χορεύω με μια Ντάμα που πονάει

είναι στενά τα παπούτσια που φοράει

κι η μουσική αντηχεί στ αυτιά της φάλτσα

ούτε που ξέρει τις φιγούρες απ τη σάλσα

Χορεύω με μια Ντάμα που όλο κλαίει

το βήμα του χορού τη δυσκολεύει

κι όλο ζητάει να ξεκουραστεί λιγάκι.

Την τρώει της αγάπης το σαράκι

για κάποιον χορευτή του τάνγκο.

Φοράει πάντα κάτασπρο ζιβάγκο,

φορά σκούρο κουστούμι στο καντούνι

και τα παπούτσια με ελαφρό τακούνι.

Όμως εγώ στα ρούχα δεν τον φτάνω

και του χορού τα βήματα τα χάνω.

Σαν καβαλιέρος στο χορό είμαι χάλια

γι αυτό και κλαίει η δική μου Ντάμα

Marinero

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

Απόψε σ ακολούθησα στου φεγγαριού το δρόμο

τη νύχτα την πανσέληνη που θάμπωναν τ αστέρια.

Απόψε το κατόπι σου πήραν τα δυο μου πόδια

κι είχαν φτερά και πέταγαν, στο διάβα του καιρού.

Απόψε σ ακολούθησα και μου δειχναν το δρόμο

δυο εκπεσόντες άγγελοι και μια μικρή αστραπή

από τα δυο τα μάτια σου που είχα για οδηγό μου

και το τραγούδι που έλεγε του φλοίσβου η φωνή.

Απόψε με το φύσημα του δροσερού αέρα

και των κυμάτων τον αχό στη νύχτα τη λαμπρή

που φώτιζε το άγιο φως από τα δυο σου μάτια

κι απ τη σελήνη που βγαινε απ τα σύννεφα λαμπρή

Marinero