ΝΑΥΑΓΟΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Απόψε θα σε πάρω στο καΐκι

να πάμε στης Ψερίμου το νησί,

να ξενυχτίσουμε στην παραλία,

οι δυο μονάχα, εγώ κι εσύ.

Σαν Ροβινσώνες θα περάσουμε,

με ψάρια, χάδια, και φιλιά,

τα δυο μας, μέχρι να γεράσουμε.

Κι αν ίσως μας χωρίσει το αγέρι

κι αν θα μπατάρει το σκαφίδι,

θα μείνει της αγάπης μας τ αστέρι,

να φέγγει μοναχό καντήλι.

Θα λέει για την αγάπη το αγέρι,

οι γλάροι με τα άσπρα τους φτερά,

για μας τους δυο μικρό μου ταίρι.

Θα γίνει ο έρωτάς μας παραμύθι

που τον χειμώνα θα το λένε οι γριές

τις νύχτες που θα φέρνει ο αγέρας

κρύο, για να ζεσταίνει τις καρδιές.

Αθάνατους ο Έρωτας θα κάνει

εμάς τους δυο που φύγαμε μαζί,

αστέρια στης νύχτας το φουστάνι

Marinero

ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ

Σαν τι να τάξω βρε μικρό

στην Παναγιά, στην Τήνο,

να πέσεις στην αγκάλη μου,

άσπρο μικρό μου κρίνο.

Να τάξω τζοβαϊρικά;

να τάξω την υγειά μου;

μήπως τα μάτια μου τα δυο

να ρθεις στην αγκαλιά μου;

Αναρωτιέμαι και πονώ

κι άκρη να βρω γυρεύω,

χάνω και φρένα και μυαλό

δε νταγιαντώ και κλαίω.

Τον έρωτά σου αναζητώ,

ζητιάνος και ξενύχτης

κι αν δε μου πεις το ναι μικρό

σε φυλακή με ρίχνεις.

Σε φυλακή που έχτισαν

τα δυο γλυκά σου μάτια,

το ωραίο το κορμάκι σου

κι εγώ γυρνώ κομμάτια.

Marinero

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΗΜΟ ΣΟΥ

Σαν πρόβαλες απ’ τη γωνιά

κι είδα τα δυο σου μάτια,

τσακ έσπασε η καρδούλα μου

σαράντα δυο κομμάτια.

Τα βράδια πίνω τον καημό,

τα πρωϊνά φαρμάκια

κι όσο κι αν πίνω δε ξεχνώ

τα δυο γλυκά σου μάτια.

Και από τότε βρε μικρό,

μ’ έχεις φυλακισμένο,

απ’ τη ματιά σου να σωθώ

διόλου δεν καταφέρνω.

Τα βράδια πίνω τον καημό,

τα πρωϊνά φαρμάκια

κι όσο κι αν πίνω δε ξεχνώ

τα δυο γλυκά σου μάτια.

Θα κλάψει η μανούλα μου

που θα χαθώ μια μέρα,

θα έχεις κρίμα στην καρδιά

που θα χαθώ για εσένα

Marinero