Τις νύχτες στον καθρέφτη μου σε βλέπω
όταν το φως του δειλινού σκοτίζει,
την ώρα που οι σκιές λιποθυμάνε
και το σκοτάδι την κάμαρα γεμίζει.
Έμεινε το χαμόγελο στο στόμα,
σαν τραγική γκριμάτσα η σαν πληγή.
Το πήρε μαζί του ως το χώμα
μα δεν ανάβλυσε καμίας χαράς πηγή.
Τώρα μου έμειναν νεκρές φωτογραφίες
και αναμνήσεις από βράδια, από φωνές,
τώρα στα αυτιά μου ήχοι μπερδεμένοι,
και όρκοι στερεμένες πια πηγές.
Marinero
