Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2017
Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2017
ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ
Της
ζωής το παραμύθι
θα
στο πω απ΄ την αρχή:
το
κουκί και το ρεβίθι,
κόκκινη
κλωστή δεμένη...
της
καρδιάς σου οι ανέμοι.
Της
ζωής το παραμύθι
που
μας λέγανε παιδιά,
άλλα
τώρα έχει φέρει,
δεν
δροσίζει το αγέρι
και
μας καίει η φωτιά.
Της
ζωής το παραμύθι
δεν
θα βγει αληθινό
το
σκοτάδι έχει τυλίξει
και
ο φόβος έχει πνίξει
τον
δικό μας ουρανό.
Της
ζωής το παραμύθι
για
να βγει αληθινό,
πρέπει
πρώτα να ματώσεις,
στο
σοκάκι να ιδρώσεις,
να
γυρίσεις τον καιρό.
Marinero
Η ΑΓΑΠΗ ΘΑ ΜΑΣ ΔΕΝΕΙ
Πάμε
να βρούμε μια γωνιά,
να
είναι όλη δική μας,
να
ζήσουμε εμείς οι δυο,
μ΄
αγάπη τη ζωή μας.
Πάμε
να βρούμε ένα νησί,
μ΄
ολόλευκα τα σπίτια,
με
παραλία αμμουδερή
να
κάνουμε ξενύχτια.
Πάμε
να βρούμε τη χαρά
στα
μέτρα τα δικά μας,
να
ζήσουμε τα όνειρα,
ναν'
η ζωή δικιά μας.
Κι
αν ίσως άδικος καιρός
και
ενάντιοι ανέμοι,
πισωγυρίσουν
το σκαρί,
η
αγάπη θα μας δένει.
Marinero
ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΗΘΟΠΟΙΟ
Μες
την ασπρόμαυρη εικόνα της οθόνης,
τα
νιάτα, του κορμιού σου οι γραμμές,
τα
όνειρα που έκανα θυμίζουν
ταινίες,
που γυρίστηκαν στο χθες.
Με
τα λυτά σου τα μαλλιά στ΄ αγέρι
και
το χαμόγελό σου φωτεινό,
το
κλάμα, ο πόνος σου κι οι ρόλοι
και
το αστέρι σου στον ουρανό.
Ακόμα
σε κοιτώ τις άδειες νύχτες
όταν
στο σπίτι βασιλεύει η σιωπή,
η
εικόνα σου γεμίζει τις στιγμές μου,
κάνει
τη μοναξιά μου υποφερτή.
Marinero
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)