ΒΡΕΧΕΙ

Βρέχει στην πόλη κι η υγρασία
δίνει στα σπίτια μια μουντάδα,
βρέχει στην πόλη κι η ανία
δίνει στην πλήξη τα ηνία.

Βρέχει στην πόλη και γυρίζω
στους άδειους δρόμους μοναχός μου,
βρέχει στην πόλη άδειο εντός μου
συννεφιασμένος ο ουρανός μου.

Πότε αχ πότε θα γυρίσεις
να φύγει η βαριά μουντάδα;
πότε αχ πότε θα γυρίσεις
να ρθει και πάλι η λιακάδα;

Marinero

ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙ

Στην Έλενα

Μου φτάνει το χαμόγελό σου,

κι ένα σου χάδι να γλυκαίνει τη ζωή,

μου φτάνει η αναπνοή σου,

κι ένα σου βλέμμα να φωτίσει την ψυχή.

Όταν στο χάδι σε αγγίζω

και στο φιλί όταν μεθώ

μου δίνεις λόγο να ελπίζω

και μουσική να τραγουδώ.

Mου φτάνει μόνο η φωνή σου

και το σκοτάδι βγάζει φως,

μου φτάνει μόνο το φιλί σου

και μεγαλώνει ο μικρός

ο κόσμος, όταν σ΄ έχω πλάϊ

μοιάζει αλλιώτικη η ζωή,

δεν το φοβάμαι το σκοτάδι

και γίνομαι πάλι παιδί

Marinero