Πάμε να
βρούμε κάτι φίλους ξεχασμένους,
που χει
σκεπάσει η ομίχλη από καιρό,
δεν τους
θυμάται, παρά μόνο ο αγέρας
φέρνει
τις νύχτες το δικό τους το λυγμό.
Πάμε να
βρούμε κάτι φίλους που χουν φύγει
κι έχουν
κονάκι και μονιά στη λησμονιά,
δεν τους
σκεπάζει η αγάπη και η μνήμη
και
τριγυρνούν τις νύχτες, άγρια στοιχειά.
Είναι της
λήθης τα παιδιά, τα ξεχασμένα,
είναι της
μνήμης οι απόκληροι καρποί,
δεν τους
θυμάται παρά η μάνα που τους γέννα,
και μένουν
μόνοι, ξεχασμένοι στη σιωπή.
Marinero
