ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

       

Στην χάση είμαι του φεγγαριού και ταξιδεύω

το υγρό του φως λικνίζεται στο πέλαγος.

Σαν καβαλάρης στην άκρη του καιρού

στις μυστικές σπηλιές του ωκεανού

Με την επόμενη πανσέληνο σε περιμένω

ωσάν θεός που ερωτεύτηκε μια νύμφη.

Σαν ποταμός την άκρη της πηγής,

σαν κεραυνός τις στάλες της βροχής.

Με το φεγγάρι με τ’ αστέρια σε προσμένω

Σαν ξαστεριά που αφτιασίδωτη στολίζει.

Σαν ναυαγός την άκρη της στεριάς

σαν λυπημένος τον ήχο της χαράς 

Τις νύχτες το φεγγάρι συντροφεύει

την λύπη μου κι εσένανε γυρεύει 

Marinero

ΝΑΥΑΓΟΣ

Απόσταση και πείνα του κορμιού σου

διαφεντεύει τώρα τις βραδιές μου,

μειώθηκαν στην ξέρα οι αντοχές μου,

ναυαγισμένος είμαι του φιλιού σου.

Ανάσταση δεν έρχεται  μωρό μου

ας τρεμοπαίζουν νότια οι φωτιές μου,

φωτίζουν μονάχα τις ουλές μου,

απορημένο στέκει τ’ όνειρό μου.

Αβάσταχτη πικρή η απουσία,

θαλασσοδέρνει κύμα το φεγγάρι,

η θάλασσα στο χρόνο θα με πάρει,

μπαρκαρισμένο στην Αχερουσία

ΕΒΔΟΜΑΔΑ

           

Δευτέρα και σε τρώει το μαράζι

τα μάτια αναπολείς κάποιας μικρής

που Τρίτη κάτω απ’ το φανάρι

την φίλησες στα χείλη την τρελή.

Τετάρτη με τους φίλους ξενυχτούσες

κι έπινες τον καημό με το κρασί,

Πέμπτη φαντάρος στην Αυλώνα,

θα πας να παρουσιαστείς.

Παρασκευή και Σάββατο δεν βγαίνουν

και Κυριακή μονάχος στη σκοπιά,

θυμάσαι και πονάς, τα δυο της χείλια

και την μικρή σου που ‘ναι μακριά

Marinero