Εχθές είδα στον ύπνο μου
ένα μεγάλο σπίτι
κλειστό, ρημάδι, σκοτεινό,
στη Σύρα, στα Βαπόρια.
Στου Μάνου τα στιχάκια,
θλιμμένο σπίτι και βουβό.
Οι τοίχοι του ανάσαιναν
ψυχές και υγρασία,
σκιές όπου περάσανε
κι αφήσαν μοναξιά.
Πρόσωπα που γελάσανε
κι απόμεινε ένα χνάρι
στους τοίχους και τα χρώματα,
στα χαίνοντα παράθυρα,
στην πόρτα την παλιά.
Ίσως κι ανάσες και φωνές,
περαστική ρομβία,
που για χαμένα όνειρα
έπαιζε ένα βαλς,
του άλλου Μάνου, σκέφτηκα,
πως κάτι τους ενώνει
εκτός από το όνομα.
Μπορεί η απουσία,
μπορεί της Τέχνης η πληγή
(τους πλήγωσε βαθιά),
που τρέχει αίμα και φωτιά
κι η σκέψη η πλατιά.
Marinero
* Μ. Ελευθερίου και Μ Χατζιδάκις
