ΖΕΊΜΠΕΚΙΚΟΣ

Θα πάρω απόψε δυο στροφές

Στου τραγουδιού τα μέτρα,

Να μαλακώσω την καρδιά

Που ‘χεις στα στήθη μέσα.

Γιατί σ’ αρέσει να πονώ

Κι όλο να τυραννιέμαι,

Για δεν πονάει η καρδούλα σου

Που κλαίω και χαλιέμαι;

Θα πάρω απόψε δυο στροφές

Στου μπουζουκιού τους ήχους,

Στη γη να πάψω να πατώ

Να βγω απ’ αυτούς τους τοίχους.

Γιατί σ’ αρέσει να πονώ

Κι όλο να τυραννιέμαι,

Για δεν πονάει η καρδούλα σου

Που κλαίω και χαλιέμαι;

Θα πάρω απόψε δυο στροφές

Στης Κυριακής το βράδυ,

Συννεφιασμένη να μη ‘ρθει

Και η καρδιά να γιάνει.

Γιατί σ’ αρέσει να πονώ

Κι όλο να τυραννιέμαι,

Για δεν πονάει η καρδούλα σου

Που κλαίω και χαλιέμαι;

Marinero

ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ

Απόψε θα σε βγάλω στο φεγγάρι,

στο φως του ασβέστη που φωτίζει τα στενά

κι αν δεν σου κλέψω την καρδιά αυτό το βράδυ

στη θάλασσα θα πέσω, στα ανοιχτά.

Θα γίνω Τρίτωνας, της θάλασσας στοιχειό,

να τριγυρνώ μονάχος στα πελάγη.

Αν δεν σε κατακτήσω αυτό το βράδυ,

στη θάλασσα θα πέσω να πνιγώ.

Marinero

ΣΤΕΡΝΗ ΘΥΜΗΣΗ

Απόψε θα φωνάξω το όνομά σας,

Αννούλα, Ελευθερία, Ελένη, Μαριγώ.

Κάθε γυναίκας, μητέρας, ή ερωμένης,

απ’ τα σκοτάδια της ζωής μου για να βγω.

Απόψε θα μου φέξουν στο σκοτάδι,

να βρω το δρόμο μου στη μαύρη τη νυχτιά,

τα μάτια σας θα μου σταθούνε φάροι,

τα ονόματά σας θεία φυλαχτά.

Απόψε η αναπόληση θα φέρει,

τα χάδια, τα φιλιά σας, τα κορμιά.

Απόψε θα γεμίσει φως κι ελπίδα

στη φωτεινή τη θύμησή σας η βραδιά.

Γυναίκες που στολίζαν τη ζωή μου,

γυναίκες που με αγάπη αναπολώ,

ετούτο το στερνό μου βράδυ,

φωτοπλημύρα στο κρεβάτι το αδειανό.

Marinero