ΝΑΥΑΓΙΑ*

Απόψε τα τραγούδια θα κρατήσουν

τις μυρωδιές από τα φύκια του βυθού

και των πνιγμένων τα μαλλιά σκοινί

θα πλέξουν οι Γοργόνες και οι τρίτωνες,

σ ένα σκαφίδι που βυθίστηκε στου πόντου

τα μαύρα τα νερά, στην ησυχία της νύχτας.

Απόψε τα τραγούδια θα θρηνήσουν

των στεριανών τους αναστεναγμούς,

που μείναν στη στεριά και δεν μπάρκαραν

και των θαλασσινών το σαράκι για τη στεριά.

Τραγούδια που θα σκίσουν την ησυχία

με ένα λυγμό κι ένα παράπονο μπουζουκιού.

Απόψε τα τραγούδια θα ταξιδέψουν

τα όνειρα των μπάρκων που δε φτάσανε

σε προορισμούς και λιμάνια που ΄ξωκειλαν

κι απόμειναν στου βυθού την αμμούδα

να τα λικνίζουν οι θαλάσσιοι ποταμοί

για να νανουρίζουν τις ψυχές των πνιγμένων.

*Παραλογή του στιχουργήματος “ΑΠΟΨΕ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ”

Marinero

ΑΠΟΨΕ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

Απόψε τα τραγούδια θα θρηνήσουν

των ξενιτεμένων τους αναστεναγμούς

που μείναν στη ξενιτειά και δεν γύρισαν

και αυτών που δεν έφυγαν και μένουν μονάχοι.

Τραγούδια που θα σκίσουν την ησυχία

με ένα λυγμό κι ένα παράπονο μπουζουκιού.

Απόψε τα τραγούδια θα αναστήσουν

φωνές που φύγαν μα δε χάθηκαν στη σιωπή

Μοσχολιού, Μητροπάνος, Στράτος και Στέλιος,

Πάνου, Νίνου, Εσκενάζη και Μπαγιαντέρας.

Μουσικές θα αναστήσουν της παρηγόριας.

Βαμβακάρης, Τσιτσάνης, Μητσάκης και Χιώτης.

Απόψε τα τραγούδια θα τραγουδήσουν

τους στίχους που γέμισαν τις νύχτες ελπίδα.

Πυθαγόρας, Βασιλειάδης, Γκάτσος και Ρασούλης,

Χατζηχρήστος, Παπαγιαννοπούλου και Δασκαλόπουλος.

Στίχους που περιέγραψαν τις ζωές μας και μας ταξίδεψαν,

που μας άνοιξαν “τις γραμμές των οριζόντων”* και φύγαμε.

Απόψε τα τραγούδια θα μας κρατήσουνε συντροφιά,

με λυγμούς και παράπονα, με ελπίδες και πίκρες..

Marinero

*Στίχος του Ν Καββαδία

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Πως ζωντανεύεις τα όνειρα

Και πως με ταξιδεύεις,

μέσα στα δυο τα μάτια σου

τις λίμνες της καρδιάς

Μικρή νεράιδα του γιαλού

τον κόσμο μου κατέχεις,

της θάλασσας κοχύλι μου

και νέκταρ της χαράς.

Μέσα απ’ τα δυο τα χείλη σου

γεύτηκα την αγάπη,

με πήγανε τα χάδια σου

ταξίδια μυστικά.

Στο θείο το κορμάκι σου

βρίσκεται η ζωή μου

και έρχεται η Άνοιξη

μαζί μου όταν ξυπνάς

Μικρή μου όταν λικνίζεσαι

δίνεις ρυθμό στον κόσμο

και μου φωτίζεις τις βραδιές

στου έρωτα τη χαρά

Marinero

ΑΠΟΡΙΑ ΣΤΕΡΙΑΝΟΥ

Βρε Συμιακοί λεβέντες μου,

Καλύμνικα δελφίνια,

Καρπάθιοι και Κασιώτες μου

κι Υδραίοι βουτηχτές,

όταν βουτάτε σκέπτεστε

τη μάνα σας τη δόλια

ή τα σφουγγάρια έχετε

μονάχη σκέψη εσείς

και σας χτυπάει η μηχανή

και μένετε στα βράχια

τα μπάρκα ν αγναντεύεται,

που παν στη Μπαρμπαριά

κι αντί να συλλογίζεστε

τα σπίτια, τα παιδιά σας,

μονάχη έννοια έχετε

την ώρια γαλανή, τη θάλασσα

που ρήμαξε τα σπίτια σφουγγαράδων,

μα δεν της καίγεται καρφί

και πάλι σας καλεί;

Marinero

Ο ΥΠΕΡΘΕΜΑΤΙΣΤΗΣ

Στα βοσκοτόπια βόσκαγαν

τα ξένα αμνοερίφια,

μα εσύ βρε ερίφη τ έδωσες

να γίνεις Καναλάρχης,

δίχως λεφτά, με δανεικά

και μόνο “ξένα κόλλυβα”,

στο τέλος τα κατάφερες

τους έπιασες κορόϊδα,

με σκάνδαλο η τράπεζα

και Υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ

τους έβαλες να τρέχουν

και πως δεν είναι ελέφαντες

στον κόσμο ν αποδείξουν.

Μα πού την προβοσκίδα τους

να πάνε για να κρύψουν;

Marinerο

Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα, πολιτικούς, οργανισμούς και καταστάσεις, δεν είναι καθόλου συμπτωματική

ΘΡΗΝΟΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΦΟΥΓΓΑΡΑ

Με μια βουτιά στη θάλασσα

ψάρευες τα σφουγγάρια,

με το σκανδάλι* αγκαλιά

πήγαινες στο βυθό

κι ήσουν δελφίνι μοναχό

και σφουγγαράς του βάθους

κι ήσουνα η παρηγοριά,

της μάνας το καλό.

Έφυγες για τη Μπαρμπαριά,

της Τίνυδας τα μέρη

κι ήταν στο έμπα η Άνοιξη

λίγο μετά το Πάσχα,

που τα καΐκια φεύγανε

και ήταν σα γιορτή.

Κι η μάνα σου ήταν στο γιαλό

μ ένα λευκό μαντήλι,

για καλό κατευόδιο

και τύχη αγαθή.

Και όλο και ξεμάκρυνε

του λιμανιού η εικόνα

κι έμενε πίσω η Κάλυμνος

σαν ορφανό νησί,

αφού σαν γλάροι έφευγαν

όλα τα παλικάρια

και μένανε οι κορασιές

δίχως ανδρός φιλί.

Κι ήταν που ήρθε η μηχανή **

(που να μην είχε σώσει)

και σ άφησε χωρίς πνοή

να κείτεσαι εκεί,

ασάλευτος, ακίνητος,

απάνω στην κουβέρτα

και ο κολαουζέρη σου

να κλαίει σαν παιδί,

τα όμορφα τα νιάτα σου

και για τη λεβεντιά σου

και το μαντάτο πώς να πει

σε μάνα ορφανή;

που έχασε τον άντρα της

χάνει και το παιδί της

και μαύρο απόμεινε κλαδί

στο δέντρο της ζωής;

το μνήμα σου ανώνυμο

και ξύλο ο σταυρός σου

εκεί στην άνυδρη ακτή

που κείτεσαι μονάχος

και μόνο οι γλάροι τραγουδούν

με μια στριγκιά φωνή,

το μοιρολόι που έφερνε

ο αγέρας από πέρα

και που λεγε η μάνα σου

η έρμη μοναχή.

* Βασικό εργαλείο της ελεύθερης κατάδυσης ήταν το καμπανέλλι ή σκανδαλόπετρα, μια πεπλατυσμένη πέτρα ή ένα κομμάτι λευκό μάρμαρο με μια τρύπα από όπου δενόταν ένα σχοινί.

**Το σκάφανδρο που ήρθε το 1863 από τον Συμιακό Φώτη Μαστορίδη

ελληνικού ενδιαφέροντος...: Δωσίλογος η πολιτική της αγλωσσίας

ελληνικού ενδιαφέροντος...: Δωσίλογος η πολιτική της αγλωσσίας: Δωσίλογος η πολιτική της αγλωσσίας ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ Η ​​κοινή και κοινωνούμενη πείρα βεβαιώνει ότι η ανάπτυξη μιας χώρας, η ευζω...

ΞΕΝΥΧΤΗΣ ΕΡΩΤΑΣ

Απόψε ακολούθησα του φεγγαριού το δρόμο

κι ήταν η νύχτα φωτεινή όπως τα δυο σου μάτια,

που πνίγομαι στα βάθη τους και χάνω τη ζωή μου.

Απόψε στην πανσέληνο θυσίασα για σένα

και για τα χρόνια που θα ρθουν, για μέρες και για μήνες

κι όλες τις ώρες της σιωπής, των στεναγμών τις ώρες.

Απόψε βγήκα στη σιγή και στους λευκούς τους τοίχους

που φυλακίζουν μέσα τους λαμπρό το φως του ήλιου,

φωτίζοντας τα βήματα στα πέτρινα στενά τους

και λάμπουν τα λευκά νησιά στις νύχτας τη γαλήνη,

όταν ο φλοίσβος τραγουδά με του γιαλού τις πέτρες

και δίνει χρώμα και ρυθμό το όμορφο τραγούδι

στον Έρωτα, που ξαγρυπνά στο ώριο προσκέφαλό σου.

Marinero