ΕΝΑ ΣΤΡΕΙΔΙ ΜΙΑ ΦΟΡΑ

Σε ένα βράχο στο γιαλό

κόλλησε ένα στρείδι,

κοίταζε τη θάλασσα

ως το Γαλαξίδι.

Τάχα τι περίμενε

μέρες κολλημένο,

δίχως πόδι να κινεί,

ώρες το καημένο.

-Δεν βαρέθηκες εκεί,

μια φορά ρωτάω,

δυο μου αποκρίνεται,

-Άσε με νυστάζω.

-Πώς μπορείς στο βράχο σου

να είσαι κολλημένο,

έλα πάμε στ’ ανοιχτά,

έλα σε προσμένω.

-Λέω δεν με παρατάς,

κείνο μου αποκρίθη,

άσε με στον πόνο μου,

στην πολύ μου λύπη.

-Γιατί; πάλι το ρωτώ

τι έχεις και χολιάζεις,

έξω τα καράβια σου,

πέσαν και γκρινιάζεις;

-όχι μου αποκρίνεται,

μα μη με δουλεύεις,

για σεργιάνια μη μου λες,

και με κοροϊδεύεις.

Απ το βράχο δεν μπορώ,

ρούπι να κουνήσω,

ειν το σπίτι μου εδώ

δεν το εγκαταλείπω.

Έτσι φτιάχτηκα να ζω,

με το όστρακό μου,

δεν μπορώ να κουνηθώ

απ το σπιτικό μου.

Πα στο βράχο μόνο ζω,

τρώω και κοιμάμαι,

πα στο βράχο η αρχή

και το τέλος θα ναι.

Marinero

ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΨΑΡΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΙΝΑ

Τρεις σπάροι απ’ το Πέραμα

ξεκίνησαν να πάνε,

απέναντι στην Αίγινα,

γαρίδες για να φάνε.

Και όπως κολυμπούσανε,

χάζευαν τις κοπέλες,

πιο κάτω ανταμώσανε

τρεις όμορφες σαρδέλες.

Μέσα στα νεύρα ήτανε.

βρώμικες συγχυσμένες,

πέσανε λέει σε λαδιά

και ήταν λερωμένες.

Όπως τα συζητούσανε

και έλεγαν για ταξίδια,

πιο δίπλα αντικρίσανε,

σακούλα με σκουπίδια.

Οι άφρονες οι άνθρωποι

που πήγαν εκδρομή,

μαζί τους δεν την πήρανε

την άφησαν πιο ‘κει.

Γι’ αυτό και πήγε ανοιχτά

την άρπαξε το κύμα

και βρώμησε τη θάλασσα.

Αυτό κι αν είναι κρίμα

Marinero