«Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ»

Ο Κωνσταντής πολέμαγε

Μόνος πάνω στη ντάπια

Κι ένα ασκέρι Αγαρηνών

Κατά αντικρύ του είχε.

Πολλές κραυγές πολλοί νεκροί,

Πολλοί κι οι λαβωμένοι.

Μωάμεθ βάζει μια φωνή

Μωάμεθ παρακαλάει:

«Ρίξε Κωστή μου τα άρματα,

Παράδωσε την πόλη

Και σου χαρίζω τη ζωή

Και άρχοντα σε κάνω».

Κι εκείνος του αποκρίθηκε

Ψηλά από την ντάπια:

Την Πόλη την ηρωϊκή

Που είναι ξακουσμένη,

Σε όλον τον κόσμο το ντουνιά,

Μοναδική σε δόξα,

Δεν ειν’ δικό μου θέλημα

Μα ούτε και των προμάχων,

Να σου την δώσω Αγαρηνέ.

Μαζί της θα πεθάνω

Και πάρε το κεφάλι μου

Και κάνε το σημαία,

Να χαίρονται τα στίφη σου,

Που πήρανε την πόλη

και να θυμούνται οι Ρωμιοί

Ποιον είχαν Βασιλιά τους.

Marinero

ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ

Πώς θες να βγεις το δειλινό

σαν άστρο, σαν φεγγάρι

κι ο αγέρας να σου πάρει

τραγούδι και φωνή

και να την πάει στα πέρατα,

να ακούσουν οι χαμένοι

κι οι θαλασσοδαρμένοι,

να δουν την αστραπή

που βγάζουν τα δυο μάτια σου

τη ρότα να χαράξουν,

να βρουν στεριά να αράξουν,

να βρουν παρηγοριά.

Να θυμηθούν τη μάνα τους,

την αγαπητικιά τους,

να γίνουνε δικά τους

αστέρια κι ουρανοί

κι απέ ως θα ψηλώνουνε

τα κύματα, τα βράχια,

ναυαγισμένα ξάρτια

να βγούνε στη στεριά.

Να μην τρομάζει ο θάνατος

κι άγρια τρικυμία,

του Αίολου η μανία,

του Ποσειδώνα η ορμή.

Μα να έχουνε τη δύναμη,

να κάνουνε κουράγιο,

μην φοβηθούν ναυάγιο

και βράχια κοφτερά.

Για να ποδίσουν στα ρηχά,

να πιάσουν τα τραγούδια,

να ονειρευτούνε γλέντια

και μια γλυκιά αγκαλιά.