Στον καφενέ το δειλινό,
καθίσαμε για ώρες,
μ’ ένα καφέ ελληνικό
και κάνα δυο τσιγάρα
και είπαμε για τα παλιά
τα χρόνια που περάσαν
και γέμισε ο ουρανός
με μνήμες και εικόνες.
Μία μικρή μελαχρινή
και μια γαλανομάτα,
δυο τρεις ακόμα όμορφες,
μπουνάτσες, τρικυμίες,
έρωτες, γλέντια και γιορτές,
μα ύστερα ξεχαστήκαν
κι έπεσε αργά μία σιωπή,
ως έπεφτε η νύχτα
κι αμίλητοι χωρίσαμε,
καθένας στα δικά του.
Marinero
Έβγαλε το πιστόλι ο ποιητής και πυροβόλησε.
Σκόρπισαν στον αέρα λέξεις και στίχοι και στροφές,
σαν χιόνι καλοκαιρινό, τριγύρω του στην άμμο
και ρίγησε ο θόρυβος αέρα και ησυχία.
Μετά σιωπή στη θάλασσα απλώθηκε ως πέρα.
Τα κύματα μετέωρα απομένοντας,
ξεσπούν στην έρημη ακτή σε βογγητό και θρήνο
τον Ποιητή, τον μαυλιστή, των λέξεων θρηνώντας.
Marinero
Μικρή μου αγάπη μη ξεχνάς
σαν αεράκι να φυσάς
με τα φιλιά να με μεθάς
ναι με δροσίζεις σαν περνάς
Με της νύχτας το δοξάρι σου τραγούδησα
με του φεγγαριού το τέλι σε νανούρισα
Μικρό μου αστέρι φωτεινό
Στον σκοτεινό τον ουρανό
Φωτίζεις αστραποβολάς
Όταν μου λες πως με αγαπάς.
Με της νύχτας το δοξάρι σου τραγούδησα
με του φεγγαριού το τέλι σε νανούρισα
όταν μου λες πως μ’ αγαπάς
πως με μαγεύεις σαν κοιτάς
τραγούδι με παρηγοράς
όταν σα ρούχο με φοράς
Με της νύχτας το δοξάρι σου τραγούδησα
με του φεγγαριού το τέλι σε νανούρισα
Marinero
