Απόψε θα
βγω στο σεργιάνι,
στου
φεγγαριού το δρόμο θα βαδίσω,
δίχως
σκοπό,
έτσι να
δω ως πού φτάνει
κι απέ,
το χάραμα γυρίζω.
Απόψε θα
βγω στο σεργιάνι,
ίσως
συναπαντήσω τη γοργόνα,
που από
έρωτα
ξεψύχησε
η δόλια, με δύο πόδια
στη θέση
της ουράς της.
Απόψε θα
βγω στο σεργιάνι,
με μια
εικόνα σταθερή στα δυο μου μάτια
και τα
σινιάλα,
φάρου που
φωτίζει, μακρές, βραχείες,
στα καράβια
μην χαθούνε.
Απόψε θα
αφήσω τους ανέμους
να πάρουνε
μαζί τους τη φωνή μου.
Εκείνη
τη φωνή που τραγουδούσε
τις νύχτες
που έρωτας τη μεθούσε.
Marinero
