Ξεσπάει
όπως ποτάμι
σε πέτρες
και σε βράχια
ο πόθος
μου για σένα,
επάνω στο
κορμί σου.
Χάνεται
τότε ο κόσμος,
οι νύχτες
και οι ώρες
και
χύνονται τ΄ αστέρια
στα ξέπλεκα
μαλλιά.
Όταν τα
θεία βράδια
Μαινάδα
μεθυσμένη,
απ΄το
κρασί του πόθου
δίνεσαι
ερωτικά.
Κι είναι
τα δυο σου μάτια
που σβήνουν
τα δικά μου
σα λίμνες,
σα λιμάνια,
και χάνομαι
σ΄ αυτά.
Marinero
