ΠΛΑΣΤΗΣ ΜΥΘΩΝ ΩΡΑΙΩΝ

 

Καθόταν στη σκιά ο Δάσκαλος

και σκέπτονταν το μύθο πώς θα πλάσει.

να ‘χει νεράϊδες; Να ‘χει δράκοντες;

ή μήπως πράσινα λιβάδια και λουλούδια;

 

Τον βασανίζανε οι λέξεις, τα νοήματα,

ποια ήτανε κατάλληλα βεβαίως,

να κάνει μύθο το τραγούδι του,

ως Ραψωδός που ήτανε σπουδαίος.

 

Καθόταν στη σκιά και σκέπτονταν

τους μύθους να ταιριάξει με κιθάρα

μια και πλησίαζαν τα Ανθεστήρια,

έκαιγε ο ήλιος, μεσημέρι ντάλα.

 

Τον βασανίζανε οι λέξεις, τα νοήματα,

ποια ήτανε κατάλληλα βεβαίως,

να κάνει μύθο το τραγούδι του,

ως Ραψωδός που ήτανε σπουδαίος.

 

Αυτά σκεπτότανε ο Δάσκαλος

Αυτά απασχολούσαν το μυαλό του,

Πέρασε η ώρα, ήρθε απόγευμα

Κι ακόμα να ‘βρει το ρυθμό του.

 

Marinero

 

 

 

ΟΝΕΙΡΟ (ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ)

 

Ήρθε το βράδυ η Μόνα Λίζα

και μου ψιθύρισε σιγά,

πόσους καημούς έχουν ανάψει

το γέλιο της και τα φιλιά.

 

Ψεύτικα όπως τα αγαπώ της

κι όρκοι της οι ερωτικοί,

σε εραστές που έχει γελάσει

και μείναν μόνοι και βουβοί.

 

Δεν θέλω, μου είπε, εγώ δεσμεύσεις,

ούτε έρωτες παντοτινούς,

θέλω τον έρωτα όπως έρθει

να με πετάει στους ουρανούς.

 

Κι αν το χαμόγελο στα χείλη

σου μοιάζει κρύο και μισό,

είναι γιατί οι εραστές μου

δεν με έφεραν στον ουρανό.

 

Marinero