Στο Νίκο Καββαδία
Σκαντζάρισε τη βάρδια του
κι έπιασε το μολύβι
ο ποιητής της θάλασσας,
μαύλισε χίλιες λέξεις,
όπως πουτάνες σ ένα μπαρ,
στάθηκαν στη σειρά
κι εσύ απομένεις δίβουλος
ποια να πρωτοδιαλέξεις;
Εικόνες που ζωγράφιζαν
οι αρμυρές του λέξεις,
βρεμένες από θάλασσα
και ποντοπόρο κύμα,
θα πάρουνε τις σκέψεις σου
σε πόρτα μακρινά
κι απέ θα σε γυρίσουνε
και πάλι στη στεριά.
Αυτό κι αν είναι κρίμα.
Marinero
Πού πάνε τα καράβια που σαλπάρουν;
για ποιο χρυσόμαλλο δέρας ξεκινάνε;
το γυρισμό τους στην Ιθάκη ποιος προσμένει;
με φάρους χαιρετίσματα ποιος στέλνει;
όλα αυτά τα ερωτήματα, παιδάκι,
τριβέλιζαν μες το μυαλό μου στο λιμάνι
όταν κατέβαινα και έβλεπα να φεύγουν,
σφυρίζοντας κι οι τσιμινιέρες να καπνίζουν.
Οι ναύτες με το σάκο τους στον ώμο,
βιαζόντουσαν το μπάρκο να προλάβουν
και τα παιδιά, πιασμένα απ’ τα φουστάνια
της μάνας τους, τους αποχαιρετούσαν.
Πού πάνε τα καράβια που σαλπάρουν;
ποια χίμαιρα και ποια σειρήνα τα προσμένει;
ποια θάλασσα αγριεμένη καταπίνει,
ναύτες και όνειρα και κλείνει σπίτια;
ποια θάλασσα που τους χαμογελάει,
τους τάζει πλούτη και τα παίρνει στο βυθό της;
Marinero
Τάχα το θέλει η ζωή
κι αυτή η οπτασία;
τάχα το θέλει ο έρωτας
και απαιτεί θυσία;
Tι είναι αυτό το μούδιασμα;
τι είναι αυτός ο πόνος,
που αισθάνομαι στα στήθη μου
τις νύχτες που είμαι μόνος;
τις νύχτες που την σκέπτομαι
και βλέπω τη μορφή της,
στο τζάμι του καθρέφτη μου,
κι ακούω τη φωνή της,
να λέει δειλά το σ΄ αγαπώ.
Να φταίει η φαντασία μου;
Να φταίει ο έρωτάς μου;
Να φταίει η επιθυμία μου,
Για να βρεθεί κοντά μου;
Marinero
