ΝΑΥΑΓΟΣ

 

Κοιμήθηκε απόψε κάτω από τ άστρα,
πάνω σε στρώμα από κοράλλια.
Με κύματα στρωσίδια κι άμμο
(που φέρνει ο άνεμος) των τροπικών.
Τον νανουρίζει ο φλοίσβος τρυφερά
και το φεγγάρι (σαν κερί) φωτίζει
το υγρό μνημούρι, το στερνό του.

Marinero

 

ΠΑΛΙΟΙ ΦΑΡΟΙ

 

Έσβησε ο φάρος, σταματήσαν τα σινιάλα,
πλέει στα τυφλά το σκαφίδι της ζωής μου
δίχως σκοπό και δίχως ρότα αρμενίζει.
Έφυγε ο φαροφύλακας μια νύχτα
που ο ουρανός ετοιμαζόντανε να βρέξει
(κάτι παιδιά βρήκαν τη βάρκα του σπασμένη,

τον ίδιο δεν τον βρήκαν πουθενά).

 

Ρήμαξε ο φάρος, έμεινε μονάχος.

Μόνο ο αγέρας σφυρίζει σαν περνάει

απ’ τα χαλάσματα και κλαίει παλιές δόξες

κι αναλαμπές που δίναν τα σινιάλα

για να τραβάει σίγουρα η ζωή μου,

να βρίσκει στο χαμό στεριές, λιμάνια,

όταν σκαφίδι μες τα πέλαγα γυρνούσε.

 

Τώρα αλλάξαν οι καιροί κι οι φάροι,

οι φαροφύλακες διηγούνται ιστορίες

για Τρίτωνες, Γοργόνες, τρικυμίες

στα καφενεία που ρουφάνε τον καφέ τους,

μαζί με αναμνήσεις και με δάκρυα

κι όπως χτυπούν τα πούλια, βγάζουν ήχους,

πότε μακρείς, πότε βραχείς, όπως οι φάροι.

 

Marinero

 

 

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΖΈΦΥΡΟΣ

 

Στης θάλασσας την αγκαλιά
Του Ζέφυρου οι ανάσες
Ανατριχιάζουν τα νερά
Στο πρώτο άγγιγμα τους
Όπως φυσάει δροσερός,
Γλυκά σα σουρουπώνει

Αναστατώνεται, ριγά,
Έτσι όπως κάνει ο εραστής
Το σώμα της καλής του
Σαν την αγγίζει ερωτικά
Κι αργά, γλυκά βυθίζεται
Στα βάθη του κορμιού της.

Άσε μικρή μου θάλασσα
Ο Ζέφυρος να γίνω
Να σε αγγίζω, να φιλώ
Τα μυστικά τοπία σου
Και να ριγάς στο άγγιγμα
Σαν μπαίνω στο κορμί σου.

 

Marinero