Για
πού τραβάς αλήθεια ξημερώματα,
με
το τραγούδι σαν τσιγάρο που τελειώνει
και
την κιθάρα ξεχασμένη στη γωνιά;
δεν
θα την πάρεις στο ταξίδι;
με
τι θα συνοδεύεις τα τραγούδια σου,
τον
σκοτεινό βαρκάρη να μαυλίσεις
και
να γλυτώσεις του θανάτου θήραμα;
φεύγεις
κι αφήνεις τα τραγούδια
χωρίς
φωνή, χωρίς ψυχή και σώμα,
σκιές,
που άναυδες γυρίζουν
στις
σκοτεινιάς τα μέρη ζαλισμένες,
κι
αναζητούν αίμα και σώμα για να ζήσουν.
Φεύγεις...
*Στον
Λαυρέντη που τόσο άδικα έφυγε.
10/9/2019
Marinero