ΜΕΝΕΙ

Μένουν σκιές ακόμα,

στο άδειο βλέμμα σου,

μένουν γραμμές ακόμα,

στα άδεια χέρια σου.

Μένουν μονάχα δάκρυα,

παλιά, φιλιά,

μένουνε αναμνήσεις,

άδεια αγκαλιά.

Μένει το όνομά του

στον άδειο φάκελο,

μένει μόνη η σκιά του,

κλειστό παράθυρο.

Ο έρωτας πού πήγε;

τώρα χειμώνιασε,

νύχτα, σκοτάδι, κρύο,

η μέρα χλόμιασε.

Μόνο ένα τραγούδι

ακόμα ακούγεται

και η ζωή που θέλει,

κι όλο επείγεται.

Marinero

ΣΤΗΣ ΑΝΩ ΠΟΛΗΣ ΤΑ ΣΤΕΝΑ

Άσμα λαϊκότροπον και περιπαθές για κάποιον χαμένο έρωτα, εις την Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης.

Στης Άνω Πόλης τα στενά

και στο Γενί-σοκάκι,

έπινα ούζο τις νυχτιές

για σένα Μαρικάκι.

Για τα γλυκά ματάκια σου,

τα κόκκινα χειλάκια,

που άναβαν στην καρδούλα μου

του έρωτα τη λάβρα.

Στης Άνω Πόλης τα μικρά,

τα ταπεινά σπιτάκια,

παλάτια της αγάπης μας,

μοιάζανε τα βραδάκια.

Γιατί στις σκοτεινές γωνιές,

στους κήπους, στις τουλίπες,

χάδια κι ερωτικά φιλιά,

αλλάζαμε τις νύχτες.

Της Άνω Πόλης τα στενά,

τίποτα δεν στολίζει,

αφού σβήστηκε η φλόγα μας,,

κι η αγάπη δεν με ορίζει.

Μαράθηκαν τα λούλουδα,

οι κόκκινες τουλίπες,

κι εγώ με το μπουζούκι μου,

αναμετρώ τις λύπες.

Marinero

 Ακούστε το Demo εδώ: https://soundcloud.com/marinero-4/ianhssaqjxw5

“ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΣΟΥΡΗ”. Η γνώμη μου.

“Είναι να το έχεις” μια φράση που ακούγεται συχνά και που λέγεται για ανθρώπους που μπορούν να δημιουργούν, να ανταπεξέρχονται σε δύσκολες καταστάσεις, αλλά περισσότερο απ΄ όλα όταν έχουν ταλέντο.

Χτες βράδυ λοιπόν στην άδεια -δυστυχώς- αίθουσα εκδηλώσεων της Αντιπεριφέρειας Πέλλας, είδαμε την παράσταση τριών μονόπρακτων του Γ. Σουρή, από το Εδεσσαϊκό Θέατρο. Μια εξαιρετική προσπάθεια που αξίζει συγχαρητηρίων, αφού σε καιρούς γενικής κατήφειας η επιλογή έργων κωμικών -σατιρικών καλύτερα- εκτός από το ότι προσφέρουν αφορμή για γέλιο και διασκέδαση, προσφέρουν και λόγο για προβληματισμό. Εξαιρετική και επαινετή προσπάθεια ακόμα και γιατί επελέγησαν κείμενα του προπερασμένου αιώνα -διαχρονικά ωστόσο- από έναν ερασιτεχνικό θίασο όπως αυτός του Εδεσσαϊκού Θεάτρου που με την εμπνευσμένη σκηνοθεσία και καθοδήγηση της Ηρούς Γεωργίου, αλλά και την πολύ καλή ερμηνεία των ερασιτεχνών ηθοποιών, που παρά τα άνευ ουσίας ερμηνευτικά λάθη άφησαν στο κοινό που την παρακολούθησε μια όμορφη γεύση και που με τη σειρά του αντάμειψε όλους τους συντελεστές της παράστασης, επί σκηνής και παρασκηνιακούς με το θερμό του χειροκρότημα.

Υπήρξαν αδυναμίες; ναι υπήρξαν. Όμως η γενική εικόνα είναι πολύ καλή. Το εφεύρημα του σχολιασμού μεταξύ των μονόπρακτων από την σκηνοθέτιδα πολύ καλό. Το σκηνικό (αν και κατά τη γνώμη μου) πολύ φορτωμένο, απέδιδε την εικόνα της εποχής. Τα κοστούμια επίσης. O ζωντανός μουσικός σχολιασμός των σκηνών με την διασκευή μουσικών κομματιών είχε δύο αποτελέσματα και διαφορά ενός αιώνα -δράση του 19ου μουσική 20ου-. Η επιλογή του κομματιού από τους Απάχηδες των Αθηνών ήταν αρκετά επιτυχημένη και έδινε μια πιο ανάλαφρη νότα στο τελευταίο μονόπρακτο. Αντίθετα η επιλογή του τραγουδιού από το Βαφτιστικό, δεν έδενε καθόλου με τη δράση του πρώτου μονόπρακτου. Για τους ηθοποιούς γράψαμε και πιο πάνω οτι έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και αποκάλυψαν ταλέντο που τις περισσότερες φορές επιβεβαίωναν τη ρήση: “Είναι να το έχεις” γιατί πραγματικά πολλοί από αυτούς το ΕΧΟΥΝ! Ακόμα και πρωτοεμφανιζόμενοι.

Για την Ιστορία, παρουσιάστηκαν τα μονόπρακτα:

1- Η επιδημία

2- Πατατράκας ο Νεόγαμβρος

3- Δεν έχει τα προσόντα.

Δημήτριος Σ. Προβάδος