Έσβησε ο φάρος, σταματήσαν τα σινιάλα,
πλέει στα τυφλά το σκαφίδι της ζωής μου
δίχως σκοπό και δίχως ρότα αρμενίζει.
Έφυγε ο φαροφύλακας μια νύχτα
που ο ουρανός ετοιμαζόντανε να βρέξει
(κάτι παιδιά βρήκαν τη βάρκα του σπασμένη,
τον ίδιο δεν τον βρήκαν πουθενά).
Ρήμαξε ο φάρος, έμεινε μονάχος.
Μόνο ο αγέρας σφυρίζει σαν περνάει
απ’ τα χαλάσματα και κλαίει παλιές δόξες
κι αναλαμπές που δίναν τα σινιάλα
για να τραβάει σίγουρα η ζωή μου,
να βρίσκει στο χαμό στεριές, λιμάνια,
όταν σκαφίδι μες τα πέλαγα γυρνούσε.
Τώρα αλλάξαν οι καιροί κι οι φάροι,
οι φαροφύλακες διηγούνται ιστορίες
για Τρίτωνες, Γοργόνες, τρικυμίες
στα καφενεία που ρουφάνε τον καφέ τους,
μαζί με αναμνήσεις και με δάκρυα
κι όπως χτυπούν τα πούλια, βγάζουν ήχους,
πότε μακρείς, πότε βραχείς, όπως οι φάροι.
Marinero
