ΣΤΟΝ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ

Νύχτα βροχή και στεναγμός,

κλειστά τα παραθύρια,

κλειστοί οι δρόμοι, τα στενά,

κομμένα τα γεφύρια.

Κλειστή κι η δόλια σου καρδιά

δεν έχει πια παρηγοριά,

μήτε τραγούδι τον καημό,

τον στεναγμό να σβήσει

μήτε και άνθρωπο δικό

στον ώμο του να γύρεις.

Μόνο η Φραγκοσυριανή

που ακούγεται από πέρα,

του Βαμβακάρη ο καημός

και το καραντουζένι,

σου δίνουνε παρηγοριά

και λόγο ν΄ανασαίνεις.

Νύχτα βροχή και στεναγμός,

κλειστά τα παραθύρια,

κλειστοί οι δρόμοι, τα στενά,

κομμένα τα γεφύρια.

Μ΄ανοίγουν δρόμοι και καρδιά,

ανοίγουν παραθύρια,

για να περάσει η γλυκιά

της νύχτας μελωδία,

για να περάσει ο μανές

του μπουζουκιού σου δάσκαλε,

οι πόνοι να γινούν χαρές

και να μυρίσει κατιφές.

Marinero

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Γύρισες απ' τη ξενιτιά

στην Έδεσσα και πάλι,

κι είναι η χαρά σου άφατη,

στο “νόστιμον το ήμαρ”*.

Βλέπεις την πόλη σου ξανά

μέσα στις πρασινάδες,

με τα ποτάμια τα πολλά

και τα νερά που τρέχουν,

ποτάμια φιδογύριστα

και πλάτανοι πανώριοι

και καταρράκτες ξεδιψούν

το λόγγο με τα δέντρα.

Βλέπεις και το σπιτάκι σου,

με τους λευκούς του τοίχους,

κλεισμένα τα παράθυρα,

κλεισμένη και η πόρτα,

ξερή και η μικρή αυλή,

που φύτευε ο Γέρος σου

και ήτανε την Άνοιξη

χαρά να την ε βλέπεις,

με τα λουλούδια τα πολλά,

με μυρωδιές και χρώματα,

και με πουλιά χιλιάδες.

Marinero

*Οδύσσεια: α, στίχος 9ος
ἤσθιον· αὐτὰρ ὁ τοῖσιν ἀφείλετο νόστιμον ἦμαρ.
κι αὐτὸς τοὺς πῆρε τὴ γλυκειὰ τοῦ γυρισμοῦ τους μέρα.