Είπα θα φύγω, θα γυρίσω άλλους τόπους.
Θέλω να δω άλλους ανθρώπους κι άλλα ήθη,
άλλες αγάπες να πληγώνουν την καρδιά.
Τίποτα πια δε με κρατάει σ’ αυτή την έρημη γωνιά.
Έτσι λοιπόν πήρα τους δρόμους
μ’ ένα δισάκι με ελπίδες κι όνειρα,
στη πρύμη στέκομαι μιας βάρκας που με πάει
και βλέπω να αφρίζουν τα απόνερα.
Φτιάχνει εικόνες το νερό κι η φαντασία
σχέδια κάνω για το μέλλον μου κι εγώ
κι ας ξέρω πως στο τέλος με προσμένει,
του τίποτα το ατέλειωτο κενό.
Μα είμαι άνθρωπος με φαντασία
κι αφήνω την ελπίδα να οδηγά,
ίσως να βρω τα ίδια εκεί που πάω
κι είναι όλα τούτα μάταια και χαζά.
Μα ίσως πάλι βρω κάποιαν Ελένη,
Που ξέφυγε απ’ της Τροίας το χαμό
Κι μ’ ένα χάδι, ένα φιλί της να γιατρέψει
Αυτόν τον βασανιστικό πεσιμισμό.
Marinero
