ΟΙ ΓΑΜΟΙ ΤΟΥ ΣΠΑΡΟΥ

Στην ξέρα φως μου μια βραδιά
έγινε τρομερή ζημιά.
Έγινε γλέντι απ’ τα λίγα
με νταούλια και κλαρίνα.
Έπιναν ‘τρωγαν τα ‘σπαγαν
τον σπάρο τον ε πάντρευαν,
με μια σάλπα σκανταλιάρα
μια μικρή απ’ τη φυκιάδα,
που την είδε στο σεργιάνι
κι έπεσε για να πεθάνει.
-Εγώ τη μικρούλα θέλω
θα μου φύγει το τσερβέλο
-Βρε έλα γιε μου στα καλά σου
μη γυρεύεις το μπελά σου.
Του ε φώναζε η μαμά του,
και η συναγρίδα η θεια του.
Δεν τις άκουσε ο σπάρος
κι έγινε γαμπρός με θάρρος.
Τι να κάνουνε κι εκείνες
μη φερθούνε σαν κατίνες,
την δεχτήκανε τη σάλπα
και ας ήταν όλο ξάπλα

Γάμος έγινε και γλέντι
είπανε και το Αλέντι*
γιατί δεν θυμάμαι αν το ‘πα
καλεσμένη ήταν μια γόπα
απ’ της Κάσου τα νερά,
τα γαλάζια τα βαθιά.
Λύρα έφερε μαζί της
και λαούτο απ’ το τσαρδί της

Και μέθυσαν και γλέντησαν
Και γαμπρό το σπάρο έντυσαν.

*παραδοσιακός σκοπός της Κάσου

ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΥ ‘ΣΑΙ

Όμορφη που ‘σαι Σαν θεά
Με τα λυτά σου τα μαλλιά
Σαν οπτασία
Στου κόσμου μέσα την αυλή
Σε δύση και ανατολή
Ευρώπη Ασία.

Σαν θάλασσα δεν ησυχάζεις
Στα βράχια αναστεναγμούς
Κυμάτων βγάζεις.
Γεμάτη ερωτικούς σπασμούς
Και πόθου αναστεναγμούς
Μαργαριτάρι
Έχεις τα μάτια σου όλο φως
Κι ο έρωτας μικρός Θεός
που σε φιλάει

Είσαι σαν νύφη του γιαλού
Η όμορφη του φεγγαριού
Κόκκινα νύχια
Είσαι σαν όνειρο γλυκό
Σαν παιδικό ζαχαρωτό
Μάγισσα νύχτα