ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΠΡΟΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ

Πολύς λόγος γίνεται για τις δηλώσεις της κας Ρεπούση αλλά και διαφόρων αναθεωρητών της Ιστορίας τελευταία. Μια έμμεση απάντηση σε όλα αυτά με λίγο χιουμοριστική και πολύ ποιητική διάθεση.

Δεν είχες ούτε Ζάλογγο,

Δεν είχες ούτε Κούγκι

Το λέει η Ρεπούση

Που είναι Ιστορικός

Στη Σμύρνη συνωστίστηκες

Δε σφάξαν τους γονιούς σου

Δε σκότωσαν τον Πόντο

Τους νιους και τις γριές

Είσαι τρελός μυθομανής

Και πλάθεις ιστορίες

Γι αγώνες και θυσίες

Και άλλα ηρωϊκά

Άκου βρε δύστυχε Ρωμιέ

Τι λένε οι σοφοί σου

Πολιτικοί ταγοί σου

Και άλλοι συναφείς

Το μυστικό είναι αυτό

Μην έχεις Ιστορία

Και άχρηστες ιδέες

Στη σύγχρονη εποχή

Ζήσε ως νεοέλληνας

Μικρός και φοβισμένος

Πατριωτισμός και κλέος

Σε κάνουν μισητό

Να είσαι συγχρόνου εποχής

έξυπνο ανθρωπάκι

που ψάχνει σε θεωρίες

την άκρη του να βρει

ΩΔΗ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Εγγόνι  εγώ του Οδυσσέα

και γιος του Καββαδία

σε τραγουδάω θάλασσα, 

τροφέ μου κι ολετήρα.

Κυλάς μέσα στις φλέβες μου

και κάνεις  τον ιδρώτα μου αρμυρό

Γνώρισα τις σιωπές και τις μουρμούρες σου,

τους βρυχηθμούς σου αφουγκράστηκα.

Βαφτίστηκα με των νερών σου το αγίασμα

Τώρα στέκω όπως σκαρί

που σαπίζει ξεχασμένο

σ ένα καρνάγιο

που σώπασαν τα σφυριά

ΤΟΥ ΜΙΣΕΜΟΥ

Μαύρο κρασί της λησμονιάς

μαύρο σαν την καρδιά σου

που έφυγες μιαν αυγινή

και με άφησες μονάχη

να κλαίω όταν απαντώ

ναύτες και στρατολάτες,

ξενιτεμένους να ρωτώ

αν ίσως και σε απάντησαν

εκεί στα ξένα που ήταν.

Κι αν μάτωσαν τα πόδια μου,

κι αν στέρεψαν τα μάτια,

κανένας δε σε απάντησε,

κανείς δε σε γνωρίζει.

Μα εσύ φευγάτο όνειρο

και σαϊτιά στα σπλάχνα

έμεινες και μου πλήγωσες

την έρημη καρδιά μου

ΠΟΣΟΝ ΚΑΙΡΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑ

Πόσον καιρό περίμενα

να γίνει αυτό το θαύμα,

να γίνει αλήθεια  η στιγμή

που γεύτηκα τη φλόγα

από δυο χείλη κόκκινα.

Πρόσμεναν τα δικά μου

να ανθίσουν, να ανοίξουνε,

έρωτα να γευτούνε

κι  ύστερα να τα κλείσουνε

τα δυο δικά μου χείλη.

Με ένα φιλί σαν κεραυνός

που συνταράσσει εντός μου

και κάνει την καρδούλα μου

να τρέμει και να λειώνει .

Πόσον καιρό περίμενα

να ρθει η στιγμή του ονείρου,

κι ο έρωτας ο ανίκητος

για να με διαγουμίσει

TANGO

Σε μιαν άκρη της πίστας

Μοναχή μου χορεύω

Τίποτα δεν γυρεύω

Παρά μια αγκαλιά

Σε μιαν άκρη της πίστας

Τη σκιά σου κρατάω

Τίποτα δε ζητάω

Παρά μόνο φιλιά

Έχεις φύγει από μένα

Και με τρώει η θλίψη

Η ζωή μου δε βρίσκει

Την παλιά της χαρά