ΕΡΩΤΙΚΟ

Μικρό μελαχρινό μου
και τζιβαέρι μου
της θάλασσας λουλούδι
πεφταστέρι μου

Σε γύρεψα στο Αιγαίο
στην άσπρη θάλασσα
στου έρωτα τα ξάρτια
για σε λαχτάρισα

Φουρτούνα η αγάπη
πα στο κορμάκι σου
με σβήνει και με τρώει
το σαράκι σου

Γυρίζω στα πελάγη
και θαλασσώνομαι
ο έρωτας με τρώει
αποτελειώνομαι

ΟΡΚΟΣ*

Στην Αθήνα μια βραδιά,
στον ιερό το βράχο
ορκίστηκα στον έρωτα,
πίσω να μη ξανάρθω

Γιατί είσαι άστατη πολύ
και με γελάς μικρό μου,
χάνω την ηρεμία μου
χάνω και το μυαλό μου

Κάποιοι σε είδαν να γυρνάς
με έναν πενηντάρη
στη Σαλονίκη μια βραδιά
εκεί κατά Βαρδάρη

Όλα μου τα προφτάσανε,
με κάνανε θηρίο,
φεύγω θα πάω στο Βοριά
και θα με φάει το κρύο

*Λαϊκό τραγούδι

ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΙ ΝΑΥΑΓΟΙ

Οι σύντροφοι που ξεχαστήκαν
μονάχοι στου Ήλιου το νησί
παρηγοριά μας υστερνή
μας άφησαν τα ονόματά τους.
Έχουν φανάρι συντροφιά. τους.
Γίναν νησάκια, γίναν βράχοι
και μας κοιτάζουν μονάχοι

Η ανάσα του Αιόλου, οι ανέμοι,
το κύμα άγριο τους δέρνει,
χάνονται μες τη φουσκοθαλασσιά,
έχουνε φύκια στα μαλλιά.
Τις νύχτες που ψηλώνει ο αγέρας
και πριν τον ερχομό της μέρας
στενάζουν όπως ο αγέρας

ΝΑΥΤΗΣ

Άφησες στο νησί γυναίκα, γιο και θυγατέρα.
Άραγε, ξέρεις αν τους δεις καμιάν ημέρα;
και πήρες του Οδυσσέα το σκαρί.
Στων οριζόντων την αχλή ζητάς να βρεις
του Καββαδία της γοργόνες,
της Ογυγίας τις θαλάσσιες ανεμώνες
και του Σεφέρη τις θαλασσινές σπηλιές

Ωσάν θεός θαλασσινός ή Τρίτωνας
ξέμεινες στου ωκεανού τα βάθη
άλλη ημέρα πια δεν θα ξανάρθει
που θ’ αντικρίσεις του σπιτιού σου τον καπνό.
«Νόστιμον ήμαρ» και τραγούδια
κι άλλες χαρές, που οι στεριανοί τις ζούνε,
για σένανε ποτέ δεν θε να ρθούνε

Θε να γυρνάς αέναα στα πελάγη
μ’ ένα παλιόσκαρο με σάπιο ένα καράβι