Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

ΜΙΑ ΒΑΡΚΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΛΕΝΕ ΕΛΛΑΔΑ


Ήταν μια βάρκα στο λιμάνι
κατάλληλη για πυροφάνι
μα δεν ψάρευε τα ψάρια
κι ήταν τα ταμεία άδεια.
Ταξίδευε μα δανεικά
και κολυμπούσε στα βαθειά
δίχως καλούς καπεταναίους
άχρηστους και όχι ωραίους
Ήταν ένας βαρκάρης Κώστας
τη βάρκα έριξε στη ξέρα
έδωσα στα πανιά του αέρα
κι είπα θα δω μιαν άσπρη μέρα
Ήρθε βαρκάρης ο Γιωργάκης
έριξε το σκαρί στο βράχο
και την κοπάνησε Σαββάτο
Ύστερα ήρθανε καινούριοι
βαρκάρηδες και καπετάνιοι
μα τα θαλάσσωσαν οι μαύροι
και το σκαρί έχει μπατάρει
ψάχνω να βρω σκαρί να αντέχει
και καπετάνιο ναν μαγκιόρος
μη και μου τύχει κάνας φλώρος
και μείνει η βάρκα μου αμανάτι
και μένα φάει το γινάτι

Στιχούργημα που μπορεί να γίνει και τραγουδάκι σε μινόρε, εκτός και αν θέλουμε να γλεντήσουμε με τα χάλια μας, οπότε καλό είναι και σε ματζόρε

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

«Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ».


Ευφημισμός; Φράση παρηγορητική;  Πραγματικότητα; Τι απ όλα αυτά; Ή όλα αυτά μαζί;

Ο τίτλος του γνωστού εμβατηρίου έγινε τίτλος και αφορμή για το σπονδυλωτό θεατρικό έργο του Πέτρου Ζούλια που αποτελεί τη φετινή παραγωγή του Θεάτρου «Βασιλάκου» Θεατρική Διαδρομή. Σε καιρούς δύσκολους, όπως αυτοί που περνάμε ως χώρα και ως λαός, η τέχνη και στην προκειμένη περίπτωση το θέατρο καλείται να παίξει τον πρωταρχικό ρόλο του, λειτουργώντας ως παραμυθία, ως διαμορφωτής πρότασης, ως καταγραφέας των κοινωνικών γεγονότων. Και όλα αυτά τα επιτυγχάνει με τον καλύτερο τρόπο μέσα από την παράσταση «Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ». Το κείμενο, η επιλογή μουσικών και των τραγουδιών (που σχολιάζουν και συμπληρώνουν το θεατρικό λόγο), και οι ηθοποιοί , κινούμενοι μέσα σε ένα λιτό αλλά λειτουργικό σκηνικό, αφήνουν τις καλύτερες των εντυπώσεων στους θεατές, που τους ανταμείβουν με το παρατεταμένο ενθουσιώδες χειροκρότημα τους (όπως συνέβη και στην παράσταση του έργου που παρακολουθήσαμε στο θέατρο της «Γαβαλιώτισσας» στην Έδεσσα).  



Έργο σπονδυλωτό, σατιρικό, γραμμένο πάνω στη φιλοσοφία του έργου «Το μεγάλο μας τσίρκο» αλλά με γεγονότα πιο σύγχρονα, σχολιάζει με καυστικό, θα έλεγα Αριστοφανικό τρόπο, τα ιστορικά γεγονότα από την επανάσταση του είκοσι ένα έως τις μέρες μας. Οι αναφορές στην ιστορία με σεβασμό, άλλα και  σατιρική διάθεση, στηλιτεύουν,  εκτός των άλλων κακών, και την κυριότερη αιτία των δεινών μας που δεν είναι άλλη από το ΔΙΧΑΣΜΟ. 



Η Ελλάδα και η ιστορία της είναι το θεατρικό έργο. Ο θίασος – λαός κομπάρσοι που υφίστανται  τις συνέπειες από τα τερτίπια των ισχυρών, με τον οδηγό σκηνής να διευθύνει ρόλους, συναισθήματα και καταστάσεις. Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας άφαντοι.  Οι καταστάσεις – σκηνές διαδέχονται οι μία την άλλη με ρυθμό και χωρίς διακοπή, δίνοντας στους θεατές μια γρήγορη εναλλαγή εικόνων και συναισθημάτων.

 
Η σκηνοθεσία είναι του Πέτρου Ζούλια  και πρωταγωνιστούν οι Παύλος Χαϊκάλης (Οδηγός σκηνής), Ρένια Λουϊζίδου (Ασημίνα, Παρασκευούλα, Γυναίκα, Κύπρος), Δημήτρης Μαυρόπουλος (Κολοκοτρώνης, Συνταγματάρχης, Μίλτος), Τζόυς Ευείδη (Φρόσω, Θεία) και Έρση Μαλικένζου(Γερόντισσα), Πάνος Σταθακόπουλος (Άγνωστος Στρατιώτης, Αντισυνταγματάρχης, Αγία Αθανασία) να ενσαρκώνουν τους κεντρικούς χαρακτήρες. Ο υπόλοιπος θίασος αποτελείται από τους Αλίνα Κωτσοβούλου, Γεωργία Μαυρογεώργη, Τάσο Αλατζά, Θοδωρή Αντωνιάδη, Σταύρο Καραγιάννη, Ανδρέα Κωνσταντινίδη, Παύλο Σαχπεκίδη, Βασίλη Κετσιλή, Εβελίνα Νικολίζα, Βίκυ Πάνου και Γεωργία Μητροπούλου
Δημήτριος Σ. Προβάδος.