“ΜΑΡΤΥΣ ΜΟΥ Ο ΘΕΟΣ” Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ

Χθες βράδυ (6/5/2017) στο θέατρο “ΑΥΛΑΙΑ” παρακολούθησα την παράσταση του μονόλογου του Μάκη Τσίτα “ΜΑΡΤΥΣ ΜΟΥ Ο ΘΕΟΣ” σε σκηνοθεσία της Σοφίας Καραγιάννη και ερμηνεία του Ιωσήφ Ιωσηφίδη.

Πρόκειται για την ιστορία ενός προδομένου από συγγενείς και φίλους, με κλονισμένη υγεία, άνεργου ανθρώπου, του Χρυσοβαλάντη, που μας διηγείται την ιστορία του προσπαθώντας να κρατηθεί από κάπου, μέσα από τους πανηγυρισμούς για την ανάληψη από την Αθήνα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.

Μια προσπάθεια του πρωταγωνιστή της ιστορίας που μεταπηδά από το κωμικό στοιχείο στο δραματικό, ώσπου στο τέλος προδίδεται από τον ίδιο του τον εαυτό και καταρρέει.

Χάρηκα την εξαιρετική ερμηνεία του Ιωσήφ Ιωσηφίδη, ο οποίος δημιουργεί επί σκηνής τον χαρακτήρα του έργου, με σεβασμό και άρτια τεχνική. Μια ερμηνεία που κατάφερε να καλύψει τις λίγες αδυναμίες του κειμένου και να καθηλώσει το κοινό του, κερδίζοντας στο τέλος τα δευτερόλεπτα σιωπής που δημιουργούν οι ωραίες ερμηνείες και το θερμό και παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού στη συνέχεια.

Για την ιστορία να αναφέρουμε τους συντελεστές της παράστασης:

Κείμενο – Δραματουργική επεξεργασία: Μάκης Τσίτας
Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη
Βοηθός σκηνοθέτη: Μυρτώ Αθανασοπούλου
Μουσική επιμέλεια: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Σκηνογραφική επιμέλεια: Σοφία Καραγιάννη, Λίνα Παγώνη

Δημήτριος Σ. Προβάδος

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΚΟΣΙΝΗ-ΖΑΧΟΥ

Χθες βράδυ -Παρασκευή 5/5/2017- άλλη μια έκθεση ζωγραφικής της Μαρίας Κοσίνη – Ζάχου, έκλεισε τα φώτα της αφήνοντας στον χώρο του Παρθεναγωγείου το άρωμα και την συγκίνηση από την δουλειά της Καλλιτέχνιδος. Η αναδρομική έκθεση των έργων της Μαρίας, ταξίδι μέσα στο χρόνο, της τεχνικές και την ευαισθησία της, μας χάρισε εικόνες τοπίων, προσωπογραφιών και αντικειμένων που μέσα από τον χρωστήρα της μας ταξίδεψαν. Καρέκλες-πρόσωπα με στάσεις ζωής. Παράθυρα ορθάνοιχτα ή κλειστά με την πατίνα του χρόνου και την τεχνική της εικαστικού να μεταμορφώνονται σε οδοί επικοινωνίας της ματιάς με το εσωτερικό των σπιτιών και την απουσία των κατοίκων τους. Οι τοίχοι -η νέα δουλειά της Μαρίας- που κρύβουν, αλλά ωστόσο ανασαίνουν την ζεστασιά των ανθρώπων που περιβάλλουν, άρτιοι, ή πληγωμένοι με τις μαχαιριές του πανδαμάτορα χρόνου και την συνέχεια στον χώρο.

Εξαιρετική τεχνική, φρέσκια ματιά και παθιασμένη ηρεμία χαρακτηρίζουν τη δουλειά της Μαρίας. Η γνώση των χρωμάτων και χειρισμού του χρωστήρα ή της σπάτουλας, κάνουν τη δουλειά της ενδιαφέρουσα, αξέχαστη και σημαντική.

Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε το τρίπτυχο με τον γαλάζιο τοίχο που μετατρέπεται σε τετράπτυχο, αφού η αλληλουχία των εικόνων απ την φθορά του χρόνου πέφτει στο πάτωμα, μετατρέποντας το έργο σε εγκατάσταση.

Δημήτριος Σ. Προβάδος

dprovados@yahoo.gr