Απόψε να κρατήσουν οι χοροί
και τα τραγούδια να ξεσκάσουν δώσε,
γιατί γιορτάζω μιας αγάπης την αρχή,
της μοναξιάς το θάνατο απόψε.
Βάλε να πιούμε κόκκινο κρασί,
κόκκινο όπως αίμα για μεθύσι
κι ως το πρωΐ να κρατήσουν οι χοροί,
έχουμε απόψε της χαράς το ραβαΐσι.
Παίξτε λυράρηδες, λαούτα και βιολιά,
σκοπούς χορευτικούς, όχι της τάβλας,
να ξενυχτήσουμε χορεύοντας ζωηρά,
ίσαμε να ‘ρθει ο κάματος της σάρκας.
Marinero
Χαρίζουνε τον ίσκιο τους
της παραλίας οι τούτου*
και στον βοριά λυγίζουνε,
άγριος σαν φυσάει,
και ρυτιδώνει το νερό
στης θάλασσας τον κόλπο.
θαρρείς τελειώσαν το χορό
και στο κοινό χαρίζουν
την πιο βαθιά υπόκλιση,
να το ευχαριστήσουν.
Πολύχρωμες, ή και λευκές,
στολίζουνε την άμμο
με την στητή του τη θωριά.
Περήφανες βιγλίζουν
το πέλαγος και χαιρετούν
τα πλοία που περνούνε
και γι’ άλλες θάλασσες τραβούν,
για μακρινές και πόρτα.
Όταν περάσει ο καιρός
και φτάσει ο χειμώνας,
τελειώσει ο θερινός χορός
και κλείσουν κι απομείνουν,
μόνες και απροστάτευτες
στα κρύα και στις μπόρες,
θα νοσταλγούν στη χειμωνιά
τις μέρες που περάσαν,
ως να ανοίξουνε ξανά
το άλλο καλοκαίρι.
*Η φούστα της μπαλαρίνας.
Marinero
Κρατήσαμε την ανάσα μας
και βουτήξαμε στον έρωτα.
Αφήσαμε τις ακτίνες του
να κάψουν τα κορμιά μας,
αφήνοντας το χρώμα του πόθου,
στίγμα ανεξίτηλο
σε εκδοχή ηλιοκαμένου.
Ο ίσκιος της λογικής,
ανεπαρκής να προστατέψει
τον πληγωμένο καθωσπρεπισμό μας.
Marinero
