Τι όμορφη που είσαι όταν φέγγει
τ’ ωραίο πρόσωπό σου το φεγγάρι
και δίνει στη μορφή σου ένα φως
και κάνει το κρεβάτι μας καράβι
που ταξιδεύει σε πελάγη απ’ ατλάζι.
Τι όμορφη που είσαι όταν φεύγεις
και παραδίνεσαι στου πόθου τα πλοκάμια,
μοιάζουν οι στεναγμοί σου με τραγούδι,
μοιάζεις αστέρι που έρχεται τα βράδια
και φέγγει του μυαλού μου τα σκοτάδια
Τι όμορφη που είσαι όταν δίνεσαι
απλόχερα στον έρωτα τις νύχτες,
κλειστά τα μάτια, τα χείλη σου μισάνοιχτα,
με ξεδιψάς σε κρυσταλλένιες βρύσες
κι ανοίγουν της ψυχής οι θύρες
Περνάει τις νύχτες ο θεός ο έρωτας
και σημαδεύει τα κορμιά η σαϊτιά του,
με την αγρύπνια, βράδια αξημέρωτα,
κι ας αντιστέκονται οι θνητοί του κάκου.
Marinero
