ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ

 

«Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο»,

λέει η φωνή του εκφωνητή, στη νύχτας στο ηχείο

και μοιάζει, ή είναι, μια κραυγή βοήθεια που ζητάει

γι’ αυτά που ξεχαστήκανε στης χούντας το σκοτάδι.

Γι’ αυτά που πάλεψες να ρθουν, απ’ το εξήντα πέντε.

Μα ήρθαν δύσκολοι καιροί και κει στο παραπέντε,

πάει ο αγώνας έσβησε και πλάκωσε σιωπή.

 

Τώρα Μεταπολίτευση και βολεμένοι όλοι,

Κομματικοί ινστρούχτορες, γίναν οι αγωνιστές

Και καταντήσαν όλοι τους με θέσεις βολεμένοι,

Διευθυντές και Γραμματείς, μέχρι και Βουλευτές.

 

Ξεθώριασαν συνθήματα, σκιστήκαν οι σημαίες

Κι απόμειναν η ανάμνηση και κάτι σαν πληγή.

Ο χρόνος τα λησμόνησε , μόνο οι Νεολαίες

Τσακώνονται κάθε γιορτή(;), καλύτερα επέτειο,

Κι έγινε η μνήμη τσακωμός, πράξη κομματική.

 

Marinero

 

 

 

ΑΠΟΡΊΑ

 

Ακολουθούσα το θρόισμα του ανέμου

που φούσκωνε της φούστας σου το ιστίο

και ταξίδεψα στις αμμουδιές της αγάπης

σε μια θάλασσα όρκων και στεναγμών.

Σε κοιτούσα δεμένος στο κατάρτι μονάχος

να χορεύεις με τις πεταλούδες την Άνοιξη

δίχως τέλος ένα χορό φωτός και θανάτου

Μια νύχτα καθώς το δάκρυ απ’ το φεγγάρι

έπεφτε σαν δροσιά στους ασφόδελους.

Γύρισες κι είπες πως οι αλέες του πάρκου,

φέτος, δεν θα βαφτούν στεναγμούς και φιλιά.

Αφημένοι στην άκρη του κενού κοιτούσαμε

τα ταξιδιάρικα σύννεφα ανάμεσα στ’ άστρα.

Μια μικρή κουκουβάγια δοκίμαζε τα φτερά της.

Τα μάτια της μας κοίταξαν για μια στιγμή

κι ύστερα μας άφησε στο σκοτάδι μονάχους.

 

Άραγε θα λευκάνουν τα γιασεμιά την ερχόμενη Άνοιξη;

 

Marinero