Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Ο ΧΟΡΑΡΧΗΣΚΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΟΥ Α.Π.Θ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ ΣΤΟΝ ΠΡΟΒΟΛΕΑ




Σε μια συνομιλία με το Δημήτριο Προβάδο με αφορμή την παρουσίαση του «Άξιον Εστί» των Μ. Θεοδωράκη και Ο. Ελύτη , στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.

Κύριε Σταμούλη διευθύνεται μια από τις χορωδίες που συμμετέχουν στην παρουσίαση του έργου «Άξιον Εστί», του Μίκη Θεοδωράκη στο «Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης».  Πείτε μου δυο λόγια γι αυτό.
Η  «χορωδία των νέων» είναι η μία από τις χορωδίες που θα τραγουδήσει στη συναυλία. Η άλλη είναι η «χορωδία του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου», υπό τη διεύθυνση της . Ιωσηφίνα Κατωφλίδου. Πρόκειται για δύο μουσικά σχήματα που ξεκίνησαν το 1991, είμαστε στον 21ο χρόνο μουσικής δημιουργίας και εργασίας. Ουσιαστικά συμπορεύονται με τη νεώτερη ιστορία της χορωδιακής μουσικής στην πόλη, καθώς έχουμε κάνει συνεργασίες άκρως σημαντικές γιατί όπου υπάρχει ελληνικό τραγούδι κατά κανόνα είμαστε εμείς. Ξεκινήσαμε με τον αείμνηστο Σταύρο Κουγιουμτζή, -κάναμε μαζί του το έργο «Ύμνοι Αγγέλων σε Ρυθμούς Ανθρώπων» με την καμεράτα και το Γιώργο Νταλάρα στο Παλαί ντε Σπορ , συνεργαστήκαμε με το Γιάννη Μαρκόπουλο σε αρκετά από τα έργα του, ελεύθεροι πολιορκημένοι  και όχι μόνον, με τον Νίκο Κηπουργό, τον Μάριο Φραγκούλη , διάφορους τραγουδιστές, με ορχήστρες του εσωτερικού και του εξωτερικού,  δύο βράδια στο Ηρώδειο με μιούζικαλ κ.α. είναι μια χορωδία φτιαγμένη για το ελληνικό τραγούδι, το διακονεί.
Ξεκίνησε από το χώρο της ενορίας, και αυτή είναι η συμβολή της εκκλησίας στον πολιτισμό. Θα ήθελα μάλιστα να τονίσω ότι τα παλαιότερα χρόνια η χορωδιακή μουσική στην πόλη μας συνδεότανε απόλυτα με το χώρο της εκκλησίας. Αυτή ήταν μια ιδιομορφία της Θεσσαλονίκης. Η συγκεκριμένη συναυλία είναι μια πρόταση που εμείς κάμναμε ως συμβούλιο στον Παναγιότατο Μητροπολίτη, διότι έπρεπε να γιορτάσουμε τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση με έναν τρόπο δυναμικό, και νομίζω ότι αυτή είναι μια πολύ καλή λύση. Ανεβάζουμε το Άξιον Εστί, ένα έργο που συνδέεται  με την πορεία του Ελληνισμού κατά την άποψη μου, τόσο εξαιτίας της ποίησης του Ελύτη, όσο και εξαιτίας της μουσικής συνάντησης του Μίκη Θεοδωράκη με την ποίηση του Ελύτη. Ουσιαστικά είναι ένα έργο το οποίον έχει τη δομή της πορείας της θείας οικονομίας , όπως λέμε στο χώρο της θεολογίας και της εκκλησίας, δηλαδή: Γένεσης, Πάθη και Ανάσταση, εδώ γίνεται Γένεση, Πάθη και Δοξαστικό και είναι και η πορεία του τόπου μας, του Ελληνισμού μας, δημιουργήθηκε, αιώνες παθαίνει και αναζητά συνεχώς το δοξασμό του τον οποίο κάποτε βρίσκει και κάποτε χάνει.
Μάλιστα σε μια τέτοια δύσκολη στιγμή που εδώ στην πόλη εορτάζουμε τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση, τα εορτάζουμε με μια θλίψη, διότι τώρα βρισκόμαστε σε μια άλλη δουλεία, η οποία είναι οικονομική και πνευματική, αλλά βαθειά μέσα μας υπάρχει η ελπίδα ότι το αύριο (που είναι ήδη σήμερα)μας έχει  οδηγήσει στην αρχή του δοξαστικού. Εμείς δεν μπορούμε να νικήσουμε τη φθορά, παρά μόνο με δημιουργία και αυτό κάνουμε. Η συγκεκριμένη παραγωγή η οποία φιλοξενείται και διοργανώνεται από τη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης,  μπορεί να έχει κανείς κάποιες φορές διαφορές με απόψεις και πρόσωπα, αλλά αυτή είναι μια μεγάλη συμβολή του Παναγιοτάτου και όλων των συντελεστών. Του πατρός Δαυίδ  Τζιουμάκα που είναι ο πρόεδρος της χορωδίας, ο οποίος επίσης δέχθηκε την πρόταση με ενθουσιασμό. Οι συντελεστές είναι εξαιρετικοί. Έχουμε τη χαρά να διευθύνει το έργο ο Θεόδωρος Ορφανίδης, ο οποίος υπήρξε μέλος της χορωδίας μας (μπάσος και δικός μου βοηθός) για τρία χρόνια, οι χορωδίες μας, οι εξαιρετικοί σολίστ (Γεράσιμος Ανδρεάτος, ο Κώστας Ραφαηλίδης και η ορχήστρα Mobile . νομίζω είναι μια παραγωγή σημαντική. Έχουμε τη διάθεση να το ηχογραφήσουμε και να εκδοθεί σε cd από την εταιρεία «Ανθρώπινη Φωνή» της κας. Σόνιας Θεοδωρίδου. Αυτή την πρόταση θα την μεταφέρουμε θεού θέλοντως και σε άλλους χώρους την επόμενη διετία. Ελπίζουμε ακόμα ότι το ερχόμενο Πάσχα θα ανεβάσουμε ξανά στο Μέγαρο Μουσικής τους «Ύμνους Αγγέλων» το Σ. Κουγιουμτζή με την ορχήστρα «Mobile» και τη χορωδία μας και σολίστ αυτή τη φορά τη Σόνια Θεοδωρίδου.



Σας βλέπω ενθουσιώδη. Πιστεύετε ότι μέσα σε αυτή την οικονομική συγκυρία και τον ορυμαγδό μέτρων και προβλημάτων, η τέχνη μπορεί να δώσει κάποια απάντηση;   
Δεν πιστεύω ότι η τέχνη μπορεί να σώσει τον κόσμο, όπως δεν πιστεύω ότι ένα τραγούδι, ένα βιβλίο ή μια θεωρία μπορεί να σώσει τον κόσμο. Όμως μπορεί να αλλάξει έναν άνθρωπο, ο οποίος με τη σειρά του μπορεί να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων, ,όταν αυτός γίνει συλλογική συνείδηση, δηλαδή ένας παν-άνθρωπος. Ομιλώ για κοινότητες ανθρώπων οι οποίες θα σκεφτούν διαφορετικά. Ναι η τέχνη έχει μεγάλες δυνατότητες. Μπορεί να δείξει το δρόμο για μια αλλαγή. Όπως και η εκκλησία. Η εκκλησία δεν μπορεί να αλλάξει  τα πράγματα, αλλά δείχνει από μακριά, όπως έλεγε ο Γαβριήλ Πετζίκης, ένα δρόμο
Δεν μπορούμε να σώσουμε τον κόσμο, αλλά ναι, μπορούμε να βάλουμε μία αρχή και η αρχή λέει ο Ελύτης που θα τραγουδήσουμε, είναι η πορεία από το τίποτα στο ελάχιστο και  είναι τεράστια. Ενώ από το ελάχιστο στο μεγάλο είναι μικρή. Εμείς λοιπόν προσπαθούμε το ελάχιστο.

Εύχομαι καλή επιτυχία.



Να θυμίσουμε ότι η συναυλία δίνεται με αφορμή τον εορτασμό των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και διοργανώνεται από την  ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ  ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ στις  29 Οκτωβρίου 2012 στις 21:00  στην ΑΙΘΟΥΣΑ ΦΙΛΩΝ ΜΟΥΣΙΚΗΣ Μ1 του ΜΜΘ.
Οι συντελεστές της συναυλίας είναι :
Λαϊκός Τραγουδιστής: Γεράσιμος Ανδρεάτος
Βαρύτονος: Κώστας Ραφαηλίδης
Αφηγητής: Τάσος Νούσιας
Χορωδία Νέων & Παιδική Χορωδία "Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος"
Διδασκαλία Χορωδιών: Χρυσόστομος Σταμούλης, Ιωσηφίνα Κατωφλίδου
Orchestra Mobile
Διεύθυνση: Θεόδωρος Ορφανίδης

Δ.Σ.Π.

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Ο ΜΑΕΣΤΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΟΡΦΑΝΙΔΗΣ ΜΙΛΑ ΣΤΟΝ ΠΡΟΒΟΛΕΑ.





Μια συνομιλία με τον Δημήτριο Προβάδο.

«Όταν λοιπόν ένας Έλληνας λειτουργεί ωσάν πρεσβευτής της Πατρίδας του, παράγοντας πολιτισμό στο εξωτερικό, τότε μόνο με θαυμασμό και σεβασμό μπορεί να αντιμετωπιστεί.» Θ.Ο.

Με αφορμή την παρουσίαση του λαϊκού ορατορίου «Άξιον Εστί» του Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη από την Orchestra Mobile, την Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012 στις 21:00  στην Αίθουσα Φίλων της Μουσικής Μ1 του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης , ζητήσαμε από τον μαέστρο Θεόδωρο Ορφανίδη που θα διευθύνει την ορχήστρα να μας πει δυο λόγια για το έργο και την παρουσίαση του.

-Κ. Ορφανίδη , καλημέρα. Είναι η πρώτη φορά που επικοινωνούμε σχετικά με τις δραστηριότητες σας στην Ελλάδα, με αφορμή την παρουσίαση του «Άξιον Εστί» του Οδυσσέα Ελύτη, σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Πείτε μου δυο λόγια για αυτή την παρουσίαση παρακαλώ.
Η Μητρόπολη Θεσσαλονίκης και ο Παναγιότατος Κύριος, Κύριος Άνθιμος με αφορμή τα 100 χρόνια απελευθέρωσης της πόλης της Θεσσαλονίκης και την προσάρτηση της στην Μητέρα Ελλάδα, παρουσιάζουν το θαυμάσιο αυτό έργο των Θεοδωράκη / Ελύτη.

-Ποιοι και πόσοι είναι οι συντελεστές της συναυλίας-παρουσίασης του έργου;
Είμαστε κατ αρχάς πολύ χαρούμενοι, διότι πρόκειται για μία εντελώς νέα διανομή.
Είναι ένα νέο έργο για όλους - O Κύριος Γεράσιμος Ανδρεάτος τραγουδά το μέρος του Λαϊκού Τραγουδιστή,
ο Κύριος Τάσος Νούσιας απαγγέλει τα τρία αναγνώσματα και ο Κύριος Κώστας Ραφαηλίδης τραγουδά το μέρος του Ψάλτη.
Επίσης είναι η πρώτη Συναυλία μας στην Θεσσαλονίκη με την Orchestra Mobile.
Οπότε είμαστε καινούργιοι και ενθουσιασμένοι από όλες τις απόψεις.

-Το «Άξιον Εστί» είναι ένα μουσικό έργο ολοκληρωμένο. Ένα λαϊκό ορατόριο όπως το χαρακτηρίζει ο δημιουργός του, που έχει παρουσιαστεί πολλές φορές. Με δεδομένο την κλασσική σας μουσική παιδεία, στην συγκεκριμένη παρουσίαση θα διατηρηθεί το λαϊκό χρώμα του έργου, ή πρόκειται για μια νέα μουσική παρουσίαση με νέα ερμηνευτικά στοιχεία;
Το έργο είναι βασισμένο στην τελική έκδοση του 1993.
Πόλυ μικρές αλλαγές που έχει κάνει ο συνθέτης στην ενορχήστρωση, αλλά από εκεί και πέρα μιλούμε για το ίδιο ακριβώς έργο που αγάπησε ο κόσμος.
Αυτός ο μοναδικός Θεοδωρακικός συγκερασμός Κλασσικής με Λαϊκής Ορχήστρας, ο Λαϊκός Τραγουδιστής πλάι στον Ψάλτη, ο Αφηγητής με την Χορωδία.
Μοναδικά χρώματα μιας αλλοτινής Ελλάδα.


-Ξέρω ότι διαμένετε και εργάζεστε μόνιμα στο Βερολίνο μαζί με τη σύζυγό σας την σοπράνο Σόνια Θεοδωρίδου. Πείτε λίγα λόγια για τις εκεί δραστηριότητες σας.
Στόχος μας είναι η προβολή της Ελληνικής Λόγιας Μουσικής μέσα σε ένα διεθνές κοινωνικό γίγνεσθαι.
Η Orchestra Mobile αποτελείται από Ευρωπαίους Μουσικούς αλλά και Μουσικούς που διαμένουν στην Ευρώπη.
Σκεφτείτε λοιπόν έναν Ισραηλινό Τσελίστα, ένα Ισπανό Κλαρινετίστα, μία Φαγκοτίστα από την Ιαπωνία να παίζουν Ελληνική Μουσική.
Ένα απίστευτο μωσαϊκό από παραδόσεις που ο καθείς κουβαλά στις αποσκευές του.
Αυτό κάνει μοναδική την Ορχήστρα μας και τα Projects που παρουσιάζουμε.

-Θα ήθελα επίσης να έχω και λίγες πληροφορίες για τις προσπάθειες της δικές σας και της συζύγου σας, σχετικά με τη δημιουργία της μουσικής βιβλιοθήκης της Αλεξανδρούπολης και την ανταπόκριση του κόσμου σε αυτή σας την προσπάθεια
Είναι μια ιδέα της Σόνιας, η οποία αγαπά την Ελλάδα και θέλει να προσφέρει, ενάντια σε όλη αυτήν την βαρβαρότητα και τον φόβο που επικρατούν
αυτό το διάστημα στην χώρα μας.
Ξεκίνησε πριν από χρόνια με δύο βιβλιοθήκες που δημιουργήθηκαν σε Βέροια και Ιωάννινα και συνεχίζεται φέτος με την Αλεξανδρούπολη, Κομοτηνή και Διδυμότειχο, ενώ έπονται και άλλες πόλεις...
Ο κόσμος αγκαλιάζει αυτήν την προσπάθεια και φαίνεται να ζητά και να επικροτεί τέτοιες πρωτοβουλίες.


-Είχα ρωτήσει και την σύζυγό σας για την αντιμετώπιση της ελληνικής της καταγωγής από τους Γερμανούς. Την ίδια ερώτηση θέλω να κάνω και σε σας. Με δεδομένη την καλλιτεχνική και την εκπαιδευτική σας δραστηριότητα, πως σας αντιμετωπίζουν οι Γερμανοί συμπολίτες σας;
Οι Γερμανοί συμπολίτες μου ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει Έλληνας και τι σημαίνει Γερμανός.
Και από τις δύο ιδιοσυγκρασίες οφείλουμε να πάρουμε τα καλύτερα στοιχεία και να τα συγκεράσουμε.
Οι Γερμανοί είναι εξαιρετικοί σαν ομάδα, ενώ νοσούν σαν μονάδες.
Εμείς από την άλλη είμαστε δυνατές μονάδες, ενώ την έννοια της ομάδας δυστυχώς δεν την εμπεριέχουμε.
Το Γεγονός πως είμαστε Έλληνες, εξακολουθεί να εμπεριέχει μια πολύ μεγάλη δυναμική, ακόμη και στις μέρες μας.
Ας μην γελιόμαστε.
Τώρα από εκεί και πέρα, έγκειται σε εμάς τους ιδίους πως θα διαχειριστούμε αυτήν την τόσο μεγάλη και ιδιαίτερη παράδοση που φέρουμε στο DNA μας.
Όταν λοιπόν ένας Έλληνας λειτουργεί ωσάν πρεσβευτής της Πατρίδας του, παράγοντας πολιτισμό στο εξωτερικό, τότε μόνο με θαυμασμό και σεβασμό μπορεί να αντιμετωπιστεί.

Να θυμίσουμε ότι η συναυλία δίνεται στο πλαίσιο της συμμετοχής της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης στους εορτασμούς των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και την ενσωμάτωση της στην μητέρα Ελλάδα.
Συντελεστές της συναυλίας είναι:
Λαϊκός Τραγουδιστής: Γεράσιμος Ανδρεάτος
Βαρύτονος: Κώστας Ραφαηλίδης
Αφηγητής: Τάσος Νούσιας
Χορωδία Νέων & Παιδική Χορωδία "Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος"
Διδασκαλία Χορωδιών: Χρυσόστομος Σταμούλης, Ιωσηφίνα Κατωφλίδου
Orchestra Mobile
Διεύθυνση: Θεόδωρος Ορφανίδης

Δημήτριος Σ. Προβάδος

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΟΥΪΝΓΚ; ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΝΝΥ ΜΠΑΛΤΑΤΖΗ ΓIA TO PROVOLEAS.GR

«Το συγκεκριμένο είδος πιστεύω ότι εκπέμπει μια αισιοδοξία και νοσταλγία παράλληλα....»


Με αφορμή τη συναυλία των penny & the swing cats στο μπαρ fancy στην Έδεσσα και για την καλύτερη ενημέρωση σας, ζητήσαμε από την Πέννυ Μπαλτατζή να μας δώσει μια διαδικτυακή συνέντευξη και να μας απαντήσει σε μερικές ερωτήσεις για το μουσικό είδος που υπηρετεί και για το μουσικό σχήμα στο οποίο συμμετέχει. 
Τι είναι το swing, μόδα, κίνημα, τρόπος ζωής, τι απ’ όλα;
Το σουίνγκ είναι ρυθμός, εκτόνωση, ταξίδι...φυσικά και ήταν κίνημα και για κάποιους έχει γίνει και στις μέρες μας. Επίσης να σημειώσουμε ότι τα ρεύματα τις μόδας επιστρέφουν! το ντύσιμο, οι μουσικές τα χτενίσματα έχουν καθιερωθεί και οι περισσότερες βιτρίνες έχουν ρούχα του στυλ της εποχής!


Το swing είναι ένα μουσικό-χορευτικό είδος που γεννήθηκε την δεκαετία του ’30 στην Αμερική και συγκεκριμένα στο Χάρλεμ. Έχει περάσει από τότε σχεδόν ένας αιώνας. Άλλα μουσικά είδη γεννήθηκαν και εξέφρασαν τη νεολαία της κάθε εποχής. Ποια ανάγκη μουσικής και χορευτικής έκφρασης της σημερινής νεολαίας, επαναφέρει το είδος;
 Είναι η νοσταλγία της επαναστατικότητας του συγκεκριμένου είδους που το κρατά ζωντανό;
 Είναι η ανικανότητα των σύγχρονων δημιουργών να εκφράσουν τη νεολαία, με αποτέλεσμα αυτή να αναζητά την έκφρασή της σε κάτι παλιό;

Το συγκεκριμένο είδος πιστεύω ότι εκπέμπει μια αισιοδοξία και νοσταλγία παράλληλα....
θέλεις να ξεφαντώσεις και να χορέψεις ακούγοντας όλες αυτές τις υπέροχες φωνές της εποχής και τις μουσικές που σε ξεσηκώνουν θέλεις δε θέλεις!!!! Ήταν ανάγκη και είναι ανάγκη του κόσμου να ξαλαφρώσει από τα τετριμμένα και την καθημερινότητα
και επειδή δεν τις έχει ζήσει συνήθως τις εξιδανικεύει  και επιστρέφει σ αυτές...
Καθώς η αναγέννηση του συνέβη προ δεκαπενταετίας στις Ηνωμένες πολιτείες και καθώς η Ελλάδα τη διαδέχεται με μία χρονοκαθυστέρηση, ήταν το αναμενόμενο να έρθει και στην Ελλάδα..φυσικά και τη επαναστατική του φύση το κρατά ζωντανό στη χώρα μας τις χαλεπές αυτές μέρες.



Γράφονται καινούρια τραγούδια στα μέτρα και το ρυθμό του swing, ή το ρεπερτόριο σας περιλαμβάνει μόνο παλιά τραγούδια;
Φυσικά και γράφονται και με τον τρόπο μας μπαίνουμε στη χρονομηχανή και ταξιδεύουμε με τα τραγούδια μας από το παρελθόν στο σήμερα!
Τα τραγούδια δεν είναι μόνο στο ρυθμό του σουίνγκ αλλά και ροκ εν ρολ, κάποια με ελέκτρο στοιχεία και ροκαμπίλλι


Μιλήστε μου λίγο για το σχήμα penny & the swing cats και για τα μελλοντικά σχέδια σας.
Το σχήμα δημιουργήθηκε το 2009 και από τότε παίζουμε σε όλη την Ελλάδα!
Έχουμε κάνει πολύ όμορφες συνεργασίες σε μεγάλα φεστιβάλ όπως το river party , Swing The City Fest, swing for hope για τους άστεγους στην Αθήνα και στο swing for africa..
Τo  support act στη συναυλία των  «Parov  Stelar» στην  Αθήνα την 27 Απριλίου 2012 στον πολυχώρο «Βοτανικό».
Τo support act στη συναυλία του «Marc Almond» στην Αθήνα την 18 Μαρτίου 2010 στον πολυχώρο «Gagarin».
Το  support act στη συναυλία της «Imany» στην Αθήνα την 2 Σεπτεμβρίου 2012 στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων.
Η συμμετοχή στο event "The Swing Thing"  στον πολυχώρο "FUZZ"  μαζί με  τους αμερικάνους  Royal Crown Revue
Αυτό τον καιρό ετοιμαζόμαστε να κυκλοφορήσουμε το πρώτο μας EP.

penny & the swing cats
e-mail: the.swingin.cats@gmail.com
MySpace: http://www.myspace.com/pennyandtheswingincats
FacebookPage: https://www.facebook.com/pages/Penny-The-Swingin-Cats/226358394046108
FacebookGroup: http://www.facebook.com/group.php?gid=353720434355

Δημήτριος Σ Προβάδος
http://www.provoleas.gr

Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012

ΟΙ ΔΥΟ ΓΟΡΓΟΝΕΣ


Μια ιστορία θα σας πω
που ‘πε ένας ναύτης
για κάποιο βασιλιά τρανό,
όπου στον κόσμο πια δε ζει.
Μα τ όνομά του, η φήμη του,
στα χρόνια έχει μείνει.
Αλέξανδρο τον έλεγαν
απ  τη Μακεδονία.
Ήταν σπουδαίος και τρανός
και πάτησε το πόδι του
σε όλη την Ασία.
Είχε που λέτε μια αδελφή,
πανέμορφο κορίτσι,
που όταν εκείνος χάθηκε,
Γοργόνα εκείνη εγίνει
και όλο γυρνά στα πέλαγα,
κι ας πέρασαν αιώνες.
Η αγάπη είναι της αδελφής,
νικάει τους χειμώνες.
Όπου ανταμώσει άνθρωπο,
κι όπου καράβι φτάσει,
όλο για τον χαμένο της
τον αδελφό ρωτάει.
Αν ζει κι αν πίσω θε να ρθει,
στα ξένα αν εχάθει.
Κι άμα της πουν λόγο καλό,
γελάει και χωρατεύει.
Γίνεται η θάλασσα γυαλί,
λουλούδια πλημυρίζει.
Μα άμα της πουν λόγο κακό,
θυμώνει και αγριεύει.
Μαυρίζει τότε η θάλασσα
και μαυροφουρτουνιάζει
και πάει το πλεούμενο
αύτανδρο μες τον πόντο

Μια μέρα τη συνάντησα,
ταξίδευα με μπρίκι(1),
κι όπως περνούσα το στενό
που δύσβατο το λένε,(2)
να σου προβάλει η λυγερή
του πόντου η Γοργόνα,
με τα λυτά της τα μαλλιά
στον άνεμο να παίζουν.
-Έ, ναύτη δως μου απόκριση
αν ζει ο αδελφός μου
κι αν θα ρθει πάλι σπίτι μας
που τον προσμένει η μάνα
και μια αρραβωνιαστικιά
που λιώνει μες το κλάμα.
-Κυρά μου ο αδελφός σου ζει
και πίσω θα γυρίσει
γιατί είναι θέλημα Θεού,
θέλημα των ανθρώπων και όλων,
όσων έχουνε δικό τους εις τα ξένα.
Χαμογελά η λυγερή
κι ένα φιλί μου δίνει ,
μαζί και ένα όστρακο
να ακούω τους ανέμους,
να μη με πιάνει θάλασσα
και μαυροτρικυμία
για να γυρίσω μιαν αυγή
και πάλι στους δικούς μου.
Ακόμα αυτό το όστρακο
μαζί μου κουβαλάω
τα χρόνια κι αν περάσανε,
κι αν χάθηκε η Γοργόνα,
ο θρύλος κι αν ξεθώριασε
και οι ναύτες δεν τον λένε,
εγώ ακόμα το κρατώ
μου λέει ιστορίες,
όπως αυτή που θα σας πω.

Ήτανε λέει μια φορά
Σ ένα μικρό νησάκι
Που το κτυπούσε ο άνεμος
Κι οι άγριοι βοριάδες,
Ένα μικρό ναυτόπουλο,
Μικρό και χαϊδεμένο.
Μια μέρα που ξεκίνησε
να πάει στο καράβι,
μίαν ημέρα μιαν αυγή
μια φωτεινή αυγίτσα,
το βρήκε κάτω στο γιαλό
μια μάγισσα γητεύτρα
που ήξερε ξόρκια και γητειές
βοτάνια και μαντζούνια
και του έδωσε ένα βότανο,
βοτάνι της αγάπης,
να πιεί η αγαπημένη του
ποτέ μη το ξεχάσει.
Να το θυμάται το πρωί,
να το θυμάται νύχτα
και το γλυκοξημέρωμα
να λειώνει απ την αγάπη.
Το πήρε το ναυτόπουλο
Και πήγε στη δουλειά του
Κι όταν το βράδυ γύρισε
σπίτι να ξαποστάσει
να πιει μια κούπα με νερό
και μια μπουκιά να φάει,
θυμήθηκε το βότανο,
φωνάζει την καλή του,
να την κεράσει ένα κρασί,
να πούνε δυο κουβέντες
γιατί μπαρκάρει το πρωί
σε ένα μακρύ ταξίδι.
Θα κάνει μήνες να τη δει
να βλέπει τη μορφή της,
γι αυτό ας έρθει μια σταλιά
να τη γλυκοφιλήσει
να της χαϊδέψει τα μαλλιά
και να τη χαιρετήσει.
Σαν κόπιασε η λυγερή,
σαν του έκανε τη χάρη,
χάρηκε το ναυτόπουλο
και τη γλυκοφιλούσε.
κι εκεί στο γλυκοφίλημα,
στα τρυφερά τα χάδια,
σκύβει της ρίχνει στο κρασί
το μαγικό βοτάνι,
που του έδωσε η μάγισσα,
για να μην τον ξεχάσει.
Το ήπιε όλο η λυγερή
και γύρισε στο σπίτι
να κοιμηθεί μία σταλιά
και το πρωί να πάει
κάτω στον όμορφο γιαλό
για να τον χαιρετίσει
και να του δώσει ένα φιλί
να χει για φυλαχτό του.
Και να  ξημέρωσε ο Θεός
την λαμπερή ημέρα,
κίνησε το ναυτόπουλο
να πάει στο καράβι
και για ταξίδι μακρινό
τη ρότα να χαράξει.
Ήρθε η ώρα η σκληρή,
του χωρισμού η ώρα
ν΄ ανοίξουνε τ΄ άσπρα πανιά
να φύγει το καράβι.
Ήρθε στον κάβο η λυγερή
με ένα λευκό μαντήλι,
η αδελφή κι η μάνα του
να τ΄ αποχαιρετήσουν,
να απομείνει η όψη του
στη μνήμη χαραγμένη.
Να χει στην πλώρη το Χριστό
και στα πανιά αγγέλους,
τον Αϊ  Νικόλα στο πλευρό
ναύτη και τιμονιέρη.
Σαν πήγε σπίτι η λυγερή
πνίγηκε μες το κλάμα
κι όλο ζητούσε τα φιλιά,
τα χάδια του καλού της,
που έφυγε και την άφησε
μόνη κι ορφανεμένη,
κι αυτός τραβά στα πέλαγα
στα κύματα, σ’ ανέμους.
Γύριζε το ναυτόπουλο
λιμάνια και πελάγη.
Γνώρισε κόσμο και ντουνιά,
κι είδε ανθρώπους και χωριά,
κι έμαθε άλλους τρόπους,
άλλες συνήθειες και χορούς,
άλλες φωνές και γλώσσες
και έστελνε στο σπίτι του 
λεφτά και τζοβαΐρια
και στην αρραβωνιαστικιά
χρυσό ένα δακτυλίδι,
να το φορά στο δάκτυλο,
να το γλυκοθυμάται
και να προσμένει να το δει
άντρα της στο πλευρό της.
……………………………………..
Πέρασαν μήνες και χρονιές,
ώρες που ομοίαζαν χρόνια
Και μήτε γράμμα, ουδέ γραφή,
μη νέο, ούτε μαντάτο.
Παρακαλούσε η λυγερή
ταξίματα, λαμπάδες
και λειτουργιές στην Παναγιά,
τον Άγιο Νικόλα,
σαν βούιζε η θάλασσα
και σήκωνε φουρτούνα.
Έπαιρνε λάδι απ  το ναό,
απ  το χρυσό καντήλι
και το έριχνε στη θάλασσα
για να τη γαληνεύσει. (3)
Να πάψουνε τα κύματα
και να ρθει ο καλός της.
Μια μέρα που είχε συννεφιά,
μια μέρα του χειμώνα,
έφτασε, να μην έφτανε,
ένα πικρό μαντάτο.
Χάθηκε, λέει, το πλοίο του
χάθηκε κι ο καλός της,
μια νύχτα που χε θύελλα
στη θάλασσα τη μαύρη
πνίγηκε το ναυτόπουλο,
ορφάνεψε η κόρη
κι έμειναν μονάχες τους
η μάνα κι η αδερφή του.
Τον έκλαψε η λυγερή,
μαύρισε η ψυχή της
και ξέσχισε τα μάγουλα
τα τριανταφυλλένια,
για να χαθεί η ομορφιά
και νιος να μην τη θέλει
και εκείνη μόνη να γυρνά,
κούτσουρο μες τον κόσμο.
Παρακαλούσε η μάνα της
Για να τη συνεφέρει
-Γύρισε κόρη μ(ου) στα μυαλά
και άφησε το θρήνο
και είσαι νέα κι όμορφη
και θα τον λησμονήσεις.
Μόνο σαν θέλεις κόρη μου
άναβε ένα κεράκι
στο άδειο μνήμα που έφτιαξε
η μάνα του και κλαίει,
και βάλε πάλι γιορτινά,
μη βάζεις άλλο μαύρα
και βγες πάλι στη ρούγα μας,(4)
βγες πάλι στο σεργιάνι
για να σε δουν οι λυγερές,
οι νέοι να σε δούνε,
να σ’ αγαπήσει κάνας νιος,
γυναίκα να σε πάρει.
-Μάνα μη λες αποκοτιές, (5)
κι εγώ δεν το ξεχνάω,
εγώ δική του ήμουνα,
δική του θα απομείνω
και μόνος άντρας για εμέ
είναι μονάχα ο χάρος.
………………………………………
Κατέβηκε η λυγερή
στη θάλασσα μια μέρα,
όπως κατέβαινε συχνά,
κοιτώντας για καράβι,
μήπως και δει άσπρα πανιά
να γνέφουν απ αντίκρυ
και έρθει το ναυτόπουλο
και το χαρεί η καρδιά της.
Όπως ο ήλιος έπεφτε
Κι ερχότανε σκοτάδι,
της φάνηκε πως άκουσε
απ’ του νερού το μέρος
μία φωνή που έλεγε:
«Γύρισα πίσω λυγερή
μαζί μου να σε πάρω,
παντοτινή συντρόφισσα,
γυναίκα, θησαυρό μου».
Σαν τ’ άκουσε αναγάλλιασε,
έμοιαζε της φωνής  του.
Αυτός ο ήχος που άκουσε,
δεν ήτανε του κύματος ,
ήτανε του καλού της
και κίνησε κατά εκεί
που ακούστηκε και είδε
το χέρι του που απλώθηκε
το χέρι της να πιάσει.
Του έδωσε το χέρι της,
κι αφέθηκε να πάει
στης θάλασσας την αγκαλιά,
το κύμα να σκεπάσει
το λυγερό της το κορμί,
το όμορφο πρόσωπό της
και να χαθεί απ τους ζωντανούς
στοιχειό κι αυτή να γίνει,
γοργόνα όπως η αδερφή
 του μέγα Αλέξανδρου.
Να ήτανε το βότανο,
να ήταν η αγάπη;
Ποίος αλήθεια θα το πει,
ποιος τάχα να το ξέρει;
………………………………………
Την τραγουδούν τα κύματα
κι ο φλοίσβος(6) μουρμουρίζει
και λέει την ιστορία της
σε όποιον μπορεί κι ακούει,
κι έχει ψυχή ανάλαφρη
και πιάνει τα σημεία.
Κι αν ίσως τη μπερδεύετε
με κείνη του Αλεξάνδρου,
είναι γιατί όπως κι αυτή,
πολύ είχαν αγαπήσει
και κράτησαν τη θύμηση.
Η πρώτη για τον αδελφό,
ετούτη  του καλού της.
 
Απόμεινε ο θρύλος τους
και έγινε τραγούδι
να τραγουδούν οι άνθρωποι
να τις γλυκοθυμούνται .


1) Μπρίκι ή Βρίκιον ή Πάρων = Μεγάλο δικάταρτο ιστιοφόρο με τετράγωνα ιστία και επί πλέον επίδρομο στο πρυμναίο. Ως πολεμικό του 1821 έφερε 12-18 πυροβόλα στο κατάστρωμα και πλήρωμα 100 άνδρες.
2)  Δύσβατο=  το στενό Τήνου - Άνδρου
3) Έθιμο που απαντάται σε πολλά νησιά, όπου ρίχνουν το λάδι από το καντήλι του Άι Νικόλα για να πάψει η τρικυμία. Άλλες φορές σκουπίζουν την εκκλησία του Άι Νικόλα και ρίχνουν τα σκουπίδια στη θάλασσα
4} Ρούγα = γειτονιά.
5) αποκοτιά = η απερισκεψία (συνεκδοχικά) απερίσκεπτη, παράτολμη πράξη
6) Φλοίσβος= είναι ο ήχος που παράγεται από ελαφρύ παφλασμό του κύματος.

Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

Ο ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΛΑ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΙΟ ΠΡΟΒΑΔΟ


Ένα τραγικό συμβάν στην Ιταλία το 1969, που δεν είναι άλλο από την εκπαραθύρωση ενός κρατούμενου αναρχικού σε κάποιο αστυνομικό τμήμα του Μιλάνου, δίνει την αφορμή και την έμπνευση στο μεγάλο Ιταλό θεατρικό συγγραφέα Ντάριο Φο να γράψει την « κωμωδία του τυχαίου θανάτου ενός αναρχικού». Η επικαιρότητα του έργου παρακίνησε το Σπύρο Παπαδόπουλο να σκηνοθετήσει και  να ανεβάσει το έργο για δυο χρονιές στην Αθήνα στο θέατρο «Αλέκος Αλεξανδράκης». Δυο χρόνια με τεράστια καλλιτεχνική επιτυχία. Το έργο συνεχίζει αυτή την επιτυχία και στη θερινή περίοδο, περιοδεύοντας σε όλη την Ελλάδα.
Συνάντησα το Σπύρο Παπαδόπουλο λίγο πριν την παράσταση της Έδεσσας στο θέατρο της «Γαβαλιώτισσας» και μιλήσαμε για το έργο και για τα σχέδια του εξαίρετου ηθοποιού για το χειμώνα.


Σπύρος Παπαδόπουλος, Ντάριο Φο και «η κωμωδία του τυχαίου θανάτου ενός αναρχικού». Πείτε μου δυο λόγια για το έργο.
Ο Ντάριο Φο έγραφε μόνο κωμωδίες βέβαια και το 99% ήταν πολιτικές. Αυτό είναι ένα εξόχως πολιτικό έργο. Είναι μια τρελή κωμωδία, με πάρα πολύ γέλιο και ταυτόχρονα με μια ιδιοφυή σάτιρα για την εξουσία και κυρίως εστιάζει στην κατάχρηση της εξουσίας που γίνεται από διάφορους κρατικούς λειτουργούς. Το έργο είναι στηριγμένο σε ένα γεγονός συγκλονιστικό, δραματικό και μαύρο, που συνέβη το 1969 στο Μιλάνο. Αυτό το γεγονός ο Ντάριο Φο το πήρε και το έκανε μια συγκλονιστική κωμωδία. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο κόσμος γελάει πάρα πολύ,  αλλά είναι γέλιο που δεν είναι χάχανο, γιατί και μετά την παράσταση έχει να πει πολλά. Δεν είναι δηλαδή ένα έργο που το ξεχνάς και λες, αχ τι ωραία περάσαμε, αλλά έχεις θέμα συζήτησης και για την επαύριον και για την επομένη. 

Γιατί Ντάριο Φο αυτή την περίοδο. Λόγο της κατάστασης ίσως ;
Ακριβώς. Επειδή ήξερα το έργο, είπα ότι αν καταφέρω να το αντιμετωπίσω λίγο με τη γλώσσα, γιατί έτσι όπως ήταν δεν παιζόταν. Ήθελε λίγη δουλειά. Αν καταφέρω να το φέρω σε ένα λογαριασμό, όπως εγώ νόμιζα ότι θα αφορούσε τον κόσμο πιο πολύ. Και τελικά συνέβη και μάλιστα περισσότερο απ’ ό,τι πίστευα. Από τις πιο αισιόδοξές μου προβλέψεις πολύ περισσότερο.


Ξέρω ότι είχατε παίξει στην παράσταση του έργου με τον Κιμούλη. Ήσασταν αστυφύλακας νομίζω. Έχετε κρατήσει κάτι από εκείνη την παράσταση ή είναι κάτι  τελείως διαφορετικό;
Όχι. Καμία σχέση. Κατ’ αρχάς έχω ένα καλό εγώ, ότι δεν θυμάμαι τίποτα από εκείνη την παράσταση. Αλλά και να θυμόμουν δε θα κρατούσα. Εννοείται αυτό. Είναι η λειτουργία μου εμένα αυτή. Προσπαθώ κάθε φορά να μη θυμάμαι τίποτα.

Κάνετε μια περιοδεία σε όλη την Ελλάδα με το έργο, σήμερα είστε στην Έδεσσα, αύριο στα Γιαννιτσά, μεθαύριο στα Μουδανιά. Πώς αντιδρά ο κόσμος της περιφέρειας που βλέπει την παράσταση;
Τι να σας πω. Δεν το περίμενα αυτό το πράγμα. Η υποδοχή του κόσμου είναι πέραν του αναμενόμενου καλή. Εννοώ ότι πιάνουν υπαινιγμούς και πράγματα κρυμμένα στο κείμενο, που δεν τα επιαναν στην Αθήνα. Δεν το περίμενα. Ειδικά σε κάποιες πόλεις, δε μιλώ φυσικά για τη Θεσσαλονίκη ή την Πάτρα, αλλά για κάποιες μικρότερες πόλεις, δεν περίμενα να υπάρχει τέτοια συμμετοχή του κόσμου, τέτοια ανταπόκριση και τέτοιο ρεφλέξ. Δηλαδή πέραν της ανάγκης του κόσμου να γελάσει –και αυτό φαίνεται- είναι σα να λέει εγώ ήρθα να γελάσω και δε θα μου το χαλάσετε εσείς εδώ. Δε λέω γι αυτό. Λέω για τους πολιτικούς υπαινιγμούς που έχει το έργο και αρκετά ωραία πράγματα κρυμμένα τα οποία δεν είναι στην πρώτη ανάγνωση. Φαίνονται στη δεύτερη και στην τρίτη, για να τα πιάσεις πρέπει να είσαι λίγο ψαγμένος, να έχεις ένστικτο. Μου έκανε τρομερή εντύπωση. Πολύ καλή εντύπωση.

Έχει αλλαχθεί το κείμενο, δεν έχει έρθει στα «καθ ημάς» όπως κάνουν πολλοι;
Όχι τίποτα. Έχω κρατήσει το κείμενο όλο όπως είναι στα ιταλικά, έχω κρατήσει τα τοπωνύμια , θα μπορούσα να μη τα αναφέρω καν, για να μπερδέψω. Επίτηδες  τα κράτησα για να φαίνεται ότι βρισκόμαστε στην Ιταλία του τότε. Δεν άλλαξα τίποτα από το έργο, απλώς τη γλώσσα και κάποια κοψίματα που έγιναν.

Μπορείτε να μου διευκρινίσετε αυτό με τη γλώσσα;
Αλλιώς μιλούσε ο κόσμος το 1970 και πολύ περισσότερο, αλλιώς μιλούσε ο  Ντάριο Φο, στις συνθήκες που έπαιζε τα έργα του. Εννοώ  σε εργοστάσια. Είχε έναν παλμό, μια δύναμη. Ήταν ένα παλλόμενο πράγμα και μια υψωμένη γροθιά, που είχε πολύ συνθηματολογικό λόγο μέσα του. Στα εργοστάσια που παιζόταν, σταματούσαν οι εργάτες την παράσταση και φώναζαν συνθήματα. Σήμερα κατά τη γνώμη μου ο λόγος πρέπει να είναι πολύ πιο υπαινιχτικός. 

Να φύγουμε από το έργο. Κάνετε στην τηλεόραση μια ομολογουμένως εξαιρετική εκπομπή το «στην υγειάμας». Θα συνεχισθεί, παρά τις όποιες γκρίνιες και τις όποιες λοιδορίες υποστήκατε σε σχέση  με τα κόστη και όλα αυτά;
Αν  ξέρει κανείς  τα γεγονότα, θα καταλάβει ότι αυτοί που  λένε αυτά, έχουν τους λόγους τους. Αλλοίμονο αν ασχολούμαστε με αυτά τώρα.


Είναι πιο πολύ ανταγωνιστικό παρά ουσιαστικό;
Μπα δεν είναι ανταγωνιστικό προς εμένα. Χτυπάνε το σαμάρι για να πονέσει ο γάιδαρος. Τα λένε στην πεθερά για να τ’ ακούσει η νύφη. Δεν ασχολούμαι με αυτά τα πράγματα  γιατί είναι πολύ κατώτερα των περιστάσεων.

Τι σχέδια υπάρχουν για το χειμώνα, αφού το καλοκαίρι θα κλείσει κάποια στιγμή τις παραστάσεις της «η κωμωδία του τυχαίου θανάτου ενός αναρχικού»;
Δυο χρόνια παίξαμε το έργο στην Αθήνα και κλείνει ο κύκλος αυτός και το λέω έτσι γιατί, είναι ένα έργο που μπορεί να πάει δέκα χρόνια ακόμα, εκτός και αν αλλάξουν τα πράγματα στην Ελλάδα, που δεν το βλέπω. Θέλω να παίξω και κανέναν άλλο ρόλο, να χαλαρώσω κι εγώ λιγάκι ψυχικά και θέλω να κάνω μαζί με την Κατερίνα Παπουτσάκη, «το κοροϊδάκι της δεσποινίδος». Είναι μια δική μου παραγωγή.

Γιατί τώρα τελευταία υπάρχει μια τάση του θεάτρου να αγγίζει το σινεμά ή το παλιό θεατρικό που έγινε ταινία και τώρα επανέρχεται ως θεατρικό;
Δεν ξέρω γιατί υπάρχει αυτή η τάση να σας πω. Άλλες φορές μπορεί να είναι από αμηχανία, άλλες φορές μπορεί να είναι ωφελιμιστικό με την έννοια ότι διαπιστώνω την αγάπη του κόσμου, άρα μάλλον θα πάω καλά και άλλες φορές μπορεί να είναι όλα αυτά μαζί και κάτι άλλο. Το κάτι άλλο είναι ότι σου λείπει αυτή η αθωότητα ή η αφέλεια που πολλές φορές υπάρχει σε αυτή την περιοχή και που όσο σκληραίνουν οι καιροί, τόσο σου λείπει. Εμένα μου ήρθε πραγματικά από μέσα μου αυτό το πράγμα, γιατί ως παραγωγός είναι λάθος αυτό που κάνω. Όλοι ψάχνουν φέτος να ανεβάσουν έργα με τρία-τέσσερα άτομα, κι εγώ ανεβάζω ένα έργο με δέκα επτά άτομα. Αλλά ήρθε από μέσα μου και είπα, όσο κουραστικός και αν είναι ο ρόλος, ξεκουράζομαι γιατί νομίζω ότι τα έχω γράψει εγώ αυτά τα έργα. Νομίζω ότι είμαι μέσα στο σπίτι μου. Τελευταία φορά πριν δέκα-δώδεκα χρόνια είχα παίξει το «αλλοίμονο στους νέους» με τρομερή επιτυχία και έλεγα ότι θέλω να πληρώνω που παίζω αυτό το ρόλο. Να μην πληρώνομαι.



Είναι πιο οικεία;
Ναι, είναι το σπίτι μου. Ακριβώς.
Ωραία δεν θέλω να σας κουράσω άλλο, σας εύχομαι καλή επιτυχία και καλή συνέχεια. Ευχαριστώ.

«Η ΚΩΜΩΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΧΑΙΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΝΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ» Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ



Ένας εξαιρετικός θεατρικός συγγραφέας(ΝΤΑΡΙΟ ΦΟ), ένας εξαιρετικός και απολαυστικός πρωταγωνιστής (ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ), ένας εξαιρετικός θίασος (ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΙΡΟΣ, ΤΑΣΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΛΠΑΚΙΔΗΣ, ΣΤΕΛΛΙΟΣ ΠΕΤΣΟΣ, ΝΙΚΟΛΕΤΑ ΚΟΤΣΑΗΛΙΔΟΥ), μια καταπληκτική παράσταση. 

Όλα αυτά για την παράσταση του έργου «Η κωμωδία του τυχαίου θανάτου ενός Αναρχικού». Το θέατρο της «Γαβαλιώτισσας» στην Έδεσσα με λίγο κόσμο (θα μπορούσε να ήταν περισσότεροι). Ίσως ο κόσμος λείπει λόγω διακοπών, ίσως λόγω ζέστης, ίσως λόγω οικονομικής δυσπραγίας.  Όσοι όμως είμαστε εκεί γελάσαμε με τη ψυχή μας και απολαύσαμε ένα έργο που διασκέδαζε, ψυχαγωγούσε και προβλημάτιζε. Μια παράσταση που συνιστούμε ανεπιφύλακτα.

Οι υπόλοιποι συντελεστές της παράστασης είναι:
Μετάφραση:   ΑΝΝΑ ΒΑΡΑΒΑΡΕΣΟΥ
Σκηνοθεσία:  ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Σκηνικά- Κοστούμια:  ΣΑΒΒΑΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ  
Μουσική & Τραγούδια:  ΚΙΤΡΙΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ
Φωτισμοί:  ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΠΕΛΛΗΣ
Β. Σκηνοθέτης:  ΑΡΓΥΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Ειδικά Εφφέ:  ΑΦΟΙ ΑΛΑΧΟΥΖΟΙ

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

ΜΕ ΑΝΟΙΚΤΑ ΦΤΕΡΑ - η γνώμη μου


Θέατρο άλσους «Μελίνα Μερκούρη» στη Βέροια. Δευτέρα βράδυ, το θέατρο γεμάτο, ο κόσμος αδημονεί.  Τα φώτα σβήνουν και η μουσική απλώνεται όπως δροσιά στους θεατές-ακροατές της συναυλίας του Μάριου Φραγκούλη «ΜΕ ΑΝΟΙΚΤΑ ΦΤΕΡΑ».

Η συναυλία ανοίγει με ένα ορχηστρικό και στη συνέχεια ο καλλιτέχνης τραγουδά το τραγούδι των Σταμάτη Κραουνάκη, Λίνας Νικολακοπούλου, για να συνεχίσει και να κλείσει το πρόγραμμα του που περιλαμβάνει μόνον παλιά και νέα «έντεχνα» ελληνικά τραγούδια. Οι ερμηνείες με την  προσωπική σφραγίδα του Μάριου Φραγκούλη ξεσηκώνουν το κοινό που συμμετέχει είτε σιγοτραγουδώντας μαζί με τον καλλιτέχνη είτε συνοδεύοντας το τραγούδι του με ρυθμικά παλαμάκια, ιδιαίτερα στα λαϊκότροπα του Μίκη Θεοδωράκη. Την τιμητική τους σε αυτή τη συναυλία έχουν μόνον έλληνες συνθέτες. Μάνος Χατζιδάκις, Μίκης Θεοδωράκης, Σταύρος Ξαρχάκος, Γιάννης  Μαρκόπουλος,  Σταμάτης Κραουνάκης,  Στέφανος Κορκολής και δημιουργοί της νέας γενιάς.


Έκπληξη! Ο Μάριος Φραγκούλης σε αποκλειστικά ελληνικό ρεπερτόριο.
Μόνιμη στροφή;
Προσπάθεια προσεταιρισμού άλλου, πιο λαϊκού κοινού;
Ανάγκη επικοινωνίας με διαφορετικό τρόπο με το κοινό του με πιο οικεία ακούσματα;


Όποια  κι αν είναι  η αιτία , το αποτέλεσμα ήταν μια όμορφη βραδιά πλημμυρισμένη από τις μουσικές των ελλήνων δημιουργών, έξη εξαίρετοι μουσικοί και μια καταπληκτική μοναδική φωνή που ερμήνευσε τα τραγούδια και ταξίδεψε «ΜΕ ΑΝΟΙΚΤΑ ΦΤΕΡΑ»  για δυο ώρες περίπου τους ακροατές, που άνοιξαν και εκείνοι τα δικά τους φτερά, την καλοκαιρινή βραδιά της 16ης Ιουλίου 2012. Βεβαίως μας έλειψαν οι λυρικές εκτελέσεις, οι άριες, τα μπελκάντο και η εκτέλεση του λαϊκού ισπανικού τραγουδιού  «GRANADA » σε μουσική και στίχους του Lara Agustin στο τέλος του προγράμματος ήταν πολύ μικρό αντίδωρο για εμάς που περιμέναμε περισσότερα.

Δημήτριος Σ. Προβάδος dprovados@yahoo.gr

I WILL SURVIVE - η γνωμη μου


Αυλαία και πάμε.
Δυο τύποι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους συναντώνται σε ένα super market. Είναι οι μοναδικοί επιζώντες μιας καταστροφής που εξαφάνισε κάθε ζωή από τον πλανήτη.

Αφορμή της καταστροφής είναι η ερωτική φαντασίωση των ελλήνων ανδρών  της δεκαετίας του ’90 η Βάνα Μπάρμπα.
Δυο άνθρωποι, δυο διαφορετικοί χαρακτήρες. Ο ένας συγκρατημένος και συγκροτημένος επιστήμονας, ο άλλος ένας τύπος ανεξάρτητος, αδιάφορος, ένα «ρεμάλι». Οι συγκρούσεις αναπόφευκτες και έντονες. Το έργο δίνει μια γλαφυρή περιγραφή αυτών των συγκρούσεων ανάμεσα στους δυο τύπους που ερμηνεύουν εξαιρετικά και με πολύ μπρίο οι ηθοποιοί Γιώργος Παπαγεωργίου και Αντίνοος Αλμπάνης, και που καταλήγουν σε μια ομολογία αγάπης. Στιγμές σύγκρουσης, τρυφερότητας, χιούμορ, που πολλές φορές φτάνει στα όρια της φάρσας, εναλλάσσονται με καταιγιστικό ρυθμό που συμπαρασύρει τους θεατές σε μια εναλλαγή συναισθημάτων, και τους «εξαναγκάζει» σε παρατεταμένα χειροκροτήματα και διαρκή γέλια στη διάρκεια της παράστασης.

Η συμμετοχή των θεατών εκτός από το χειροκρότημα ενεργή, αφού στη δράση συμμετέχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και θεατές της παράστασης
Η αναζήτηση άλλων επιζώντων με τη χρήση ενός ραδιοφώνου και η παγίδευση των ηρώων του έργου από την κύρια αιτία της καταστροφής την Βάνα Μπάρμπα, δίνει ένα απρόσμενο τέλος στην παράσταση.
Η μόνη αρνητική εντύπωση της βραδιάς ήταν η απουσία κοινού στις κερκίδες της «Γαβαλιώτισσας –μόνον πενήντα θεατές- σε μια παράσταση που δεν δικαιολογούσε την αδιαφορία του κοινού και η προσιτή  τιμή εισιτηρίου -10 ευρώ- δεν δικαιολογούσε την αποχή.


Να θυμίσουμε ότι το έργο ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Γιάννη Σαρακατσάνη και είναι μια παραγωγή του Θεάτρου Σοφούλη. Η δραματουργία είναι των Αντίνοου Αλμπάνη, Γιώργου Παπαγεωργίου και Γιάννη Σαρακατσάνη. Τα σκηνικά-κοστούμια της Μαργαρίτας Χατζηιωάννου, η Μουσική του Γιώργου Χριστιανάκη, ο σχεδιασμός φωτισμών του Νίκου Βλασσόπουλου και βοηθός Σκηνοθέτη είναι η Νικολέτα Κοτσαηλίδου

Δημήτριος Σ. Προβάδος dprovados@yahoo.gr

Η ΣΟΝΙΑ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ ΣΤΟΝ ΠΡΟΒΟΛΕΑ



Η σοπράνο Σόνια Θεοδωρίδου, είναι μια εξαιρετική περίπτωση καλλιτέχνιδος που ο γράφων έχει την τιμή να γνωρίζει από την εποχή που ήλθε στην ιδιαίτερη πατρίδα της τη Βέροια , φτασμένη και διάσημη καλλιτέχνις ήδη, για να αναλάβει τη δημιουργία και τη διεύθυνση του νεοσύστατου τότε οργανισμού  «Ανθρώπινη Φωνή». Τα χρόνια πέρασαν και η κα. Θεοδωρίδου συνέχισε την λαμπρή της καριέρα στο εσωτερικό και στο εξωτερικό και ιδιαίτερα στη Γερμανία όπου ζει και εργάζεται με τον σύζυγό της τον μαέστρο κ. Θεόδωρο Ορφανίδη. Αφορμή γι αυτήν τη συνέντευξη στάθηκε η αναγγελία δυο συναυλιών στην Ελλάδα με τον συνθέτη Μίμη Πλέσσα, αλλά και η δημιουργία δύο cd  με τραγούδια του Αθανάσιου Σίμογλου πάνω σε ποίηση του Κωνσταντίνου Καβάφη.

Καλημέρα κα. Θεοδωρίδου, καλώς ορίσατε στην Ελλάδα. Ήλθατε για δυο συναυλίες φιλανθρωπικού χαρακτήρα. Θέλετε να μου πείτε δυο λόγια γι αυτές τις συναυλίες ;
Η μία είναι στη Χαλκίδα, κι άλλη είναι στη Λευκάδα. Και οι δύο γίνονται με τον κ. Μίμη Πλέσσα και οι δυο έχουν φιλανθρωπικό χαρακτήρα και είναι μεγάλη μου χαρά που μπορώ να προσφέρω και να δώσω χαρά με το τραγούδι, να συγκεντρωθούν  χρήματα για έναν καλό σκοπό, γιατί αυτός είναι ο σκοπός της τέχνης γενικότερα.
                                          

Ξέρω ότι ζείτε στο Βερολίνο, διδάσκετε εκεί, και παράλληλα εμφανίζεστε στην Όπερα του Βερολίνου. Έχω λάθος;
Όχι μόνο του Βερολίνου, αλλά και στο Κόβεντ Γκάρντεν, και γενικά σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο.
Παράλληλα λοιπόν με αυτήν τη λυρική ενασχόληση βλέπω τελευταία και μια δισκογραφική δουλειά –βγαίνει το δεύτερο cd με τραγούδια σε ποίηση του Κωνσταντίνου Καβάφη- όπου ερμηνεύετε εσείς τα τραγούδια των δύο cd εξαιρετικά. Πείτε μου γι αυτή τη δουλειά.
Με το σύζυγό μου, το μαέστρο Θεόδωρο Ορφανίδη, ιδρύσαμε μια ορχήστρα στο Βερολίνο από ευρωπαίους μουσικούς και μη –Ισπανία, Τουρκία Ισραήλ, κ.λπ.- που σκοπό έχει να παίζει ελληνική λόγια μουσική. Να μπορέσουμε δηλαδή να εξαπλώσουμε την ελληνική λόγια μουσική και μέσα από συναυλίες, αλλά κυρίως μέσα από διάφορα projects , ώστε διάφοροι μουσικοί από την Ευρώπη να γνωρίσουν την καλή ελληνική μουσική. Μέσα σε αυτά που κάναμε είναι και το project Καβάφη, που είναι συνθέσεις του έλληνα γιατρού Σίμογλου, που ζει και εργάζεται στη Στουτγάρδη, ο οποίος έγραψε αυτά τα καταπληκτικά τραγούδια και τα ηχογραφήσαμε με την εταιρεία μας, όπου τώρα πάμε να μπούμε στο στούντιο για να γράψουμε το δεύτερο cd της δουλειάς αυτής.

Μου λέτε δηλαδή ότι έχετε και δισκογραφική εταιρεία 
Ναι, ναι. Είναι και δισκογραφική εταιρεία ακριβώς.

Πείτε μου, ένας λυρικός τραγουδιστής, το να φεύγει από την όπερα και να περνά σε πιο «οικεία» ακούσματα, είναι μια ανάγκη του για επικοινωνία και με ένα άλλο κοινό;
Μάλιστα. Είναι αυτό που είπατε. Είναι μια ανάγκη επικοινωνίας, διότι πιστεύω μέσα μου ακράδαντα ότι αυτό το κομμάτι το πιο λαϊκό, το φέρω μέσα μου έτσι και αλλιώς.

Λόγω καταγωγής υποθέτω
Λόγω καταγωγής, λόγω του  ότι είναι η μουσική που άκουγα από παιδί. Είναι οι ρίζες μου αυτές. Εξυπηρετώ λοιπόν αυτό που τάχτηκα, που είναι το επάγγελμά μου, που είναι η όπερα και που το λατρεύω,  αλλά υπάρχει και ένα κομμάτι του εαυτού μου που εκφράζεται ακριβώς μέσα από αυτό, που είναι το πιο λαϊκό. Γι αυτό μου αρέσει να συνεργάζομαι με έλληνες συνθέτες, να τραγουδώ ελληνική μουσική, με πιο πρόσφατο αυτήν τ η  συνεργασία με τον κ. Πλέσσα.


Είναι και μια προσπάθεια «επαναπατρισμού» μιας φωνής που αναγκάστηκε να ξενιτευτεί;
Πολύ σωστά το είπατε. Που αναγκάστηκε, αφού στην Ελλάδα δεν υπάρχει χώρος γι αυτό που εκπροσωπώ. Είναι πολύ σωστή η ερώτηση σας. Ο επαναπατρισμός είναι θα έλεγα κάτι το ασυνείδητο, αλλά σίγουρα είναι μια ψυχική ανάγκη. Είναι μια ανάγκη να μη ξεφεύγω από τη φωλιά μου, που είναι η πατρίδα μου. Να ξαναγυρνώ πάλι  και πάλι  και πάλι στις ρίζες μου.

Η οποία βγαίνει εξαιρετικά. Αυτός ο επαναπατρισμός γίνεται με εξαιρετικό τρόπο. Σας άκουσα σε μια εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου, αφού δεν έχω πια τη δυνατότητα να σας ακούω συχνά, μια και ξενιτευτήκατε, και αυτό που άκουσα στην εκπομπή του Παπαδόπουλου ήταν κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ. Βέβαια σας είχα ξανακούσει  με την κομπανία που είχατε κάνει στη Βέροια και γυρίζατε τις γειτονιές τραγουδώντας …
Πρέπει να ξανακουστούν αυτά στην πόλη, ο κόσμος να ανοίξει και πάλι τις πόρτες, τα παράθυρα, γιατί η πόλη πέρασε πάρα πολλά. Με την υπόθεση του Άλεξ, υπάρχουν πολλά ναρκωτικά, πάρα πολλά προβλήματα. Και ήθελα ο κόσμος να μπορέσει  να χαρεί λίγο. Αλλά βλέπετε οι πολιτικοί…


Μας τα χαλάνε. Να σας ρωτήσω μια και με πήγατε εκεί. Ζείτε και εργάζεστε στη Γερμανία και εσείς και ο σύζυγος. Είστε λοιπόν μια Ελληνίδα που ζει σε μια χώρα που, όπως μας λένε τα δικά μας Μ.Μ.Ε., και υποθέτω λίγο ή πολύ, έτσι είναι, διάκειται όχι εχθρικά , αλλά με πολύ μεγάλη απαξίωση απέναντι στην Ελλάδα και  τους Έλληνες. Πώς  αντιμετωπίζουν μια πετυχημένη καλλιτέχνιδα σε μια ξένη χώρα που έχει μάλιστα αυτή την ιδιαιτερότητα.
Στο επάγγελμά μου με δέος , στην καθημερινότητα μου με απαξίωση. Επειδή ξέρουν πια είμαι και τι πρεσβεύω, εκεί που πρέπει να διεκπεραιώσω απλά πράγματα και ξέρουν ότι είμαι Ελληνίδα, με αντιμετωπίζουν με απαξίωση, με δυστροπία, με καχυποψία…
Μάλιστα. Τι μπορούμε να απαντήσουμε σε αυτό. Πώς  μπορούμε να απαντήσουμε; Πιστεύω ότι η τέχνη μπορεί να απαντήσει.
Κάναμε ένα κίνημα καλλιτεχνικό που λέγεται «BΕΑUTIFUL GREECE» . σκέφτηκα ότι η μόνη απάντηση σε αυτό είναι να κάνουμε μια πολιτιστική «επιδρομή» ώστε να απαντήσουμε σε όλο αυτό και ο μόνος  τρόπος είναι αυτό που ξέρουμε πολύ καλά να κάνουμε. Κάνουμε μια σειρά από κοντσέρτα στη Γερμανία και σε όλη την Ευρώπη, όπου το ονομάζουμε  «BΕΑUTIFUL GREECE», καλούμε δημοσιογράφους Γερμανούς, καλούμε τον κόσμο, κάνουμε υπέροχα προγράμματα με απανθίσματα της ελληνικής μουσικής, μοιράζουμε το πρόγραμμα του κοντσέρτου που είναι σε ποίηση Γκάτσου, Σεφέρη, Ελύτη, κ.λπ. μεταφρασμένο, κι έτσι τους ξανακερδίζουμε, διότι η εικόνα μας πρέπει να ανασυσταθεί, πρέπει να γίνει καλύτερη και πρέπει να δείξουμε ότι είμαστε περήφανος λαός και δεν είμαστε ούτε ακαμάτες, ούτε τεμπέληδες και ούτε όλα αυτά που μας καταλογίζουν.

Πιστεύω ότι καλύψαμε αρκετά θέματα. Ξέρω ότι έχετε ένα κουραστικό πρόγραμμα και δεν θέλω να σας κουράσω άλλο. 
Δεν με κουράσατε. Άλλωστε είμαι και εγώ παιδί της επαρχίας και ξέρω πόσο δύσκολα είναι για τα νέα τα παιδιά. Αυτά είναι πράγματα που πρέπει να ειπωθούν για να δίνονται ελπίδες.


Θέλω να σας πω ότι ο Προβολέας είναι στη διάθεση σας για να προβάλετε ό, τι κι αν κάνετε. 
Σας ευχαριστώ πολύ. Να σας πω ότι αύριο στο σπίτι μας θα συγκεντρωθούν κάποιοι Έλληνες μουσικοί. Συγκεντρώνουμε όσους περισσότερους έλληνες μουσικούς που έχουν τη δύναμη να μας βοηθήσουν, διότι οργανώνω ανά την Ελλάδα Μουσικές Βιβλιοθήκες. Έχω κάνει ήδη μία δωρεά στα Γιάννενα, υπάρχει μια μουσική βιβλιοθήκη με δική μου πρωτοβουλία στη Βέροια, μετά είναι η Αλεξανδρούπολη που θέλω και εκεί να δημιουργήσω μια μουσική βιβλιοθήκη. Γι αυτό μαζεύω τους μουσικούς που λέμε. Το σχέδιο μου είναι το εξής .  Βιβλία μουσικής που δεν χρειάζονται ή που τα έχουν διπλά, ή τριπλά, παρτιτούρες,   cd, να μας τα δώσουν, ώστε να κάνουμε μία μουσική βιβλιοθήκη, για να καταφέρουμε σε κάθε πόλη να υπάρχει μουσική βιβλιοθήκη.

Αυτό είναι μια ωραία πρωτοβουλία και ελπίζω τα καταφέρετε. Μπορείτε επίσης να με κρατάτε ενήμερο, ούτως ώστε και εγώ με τη σειρά μου να συμβάλω σε αυτό.
Βεβαίως!

Καλή συνέχεια και επιτυχία σε ό,τι κάνετε και καλοτάξιδοι οι νέοι δίσκοι σας.
Ευχαριστώ θερμά.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΟΝΙΑΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ

 Η σοπράνο Σόνια Θεοδωρίδου γεννήθηκε στη Βέροια. Σπούδασε τραγούδι στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών, στην τάξη της Καίτης Παπαλεξοπούλου, απ’ όπου αποφοίτησε με Άριστα παμψηφεί και Αριστείο εξαιρετικής επίδοσης. Με υποτροφία «Μαρία Κάλλας» συνέχισε τις σπουδές της στην Ανώτατη Μουσική Ακαδημία της Κολωνίας και στη συνέχεια στο Λονδίνο με τη Βέρα Ρόζα.
Έχει εμφανιστεί στις σπουδαιότερα λυρικά θέατρα και φεστιβάλ της Ευρώπης: Όπερα της Φρανκφούρτης, Κρατική Όπερα του Βερολίνου, Γερμανική Όπερα του Βερολίνου, Κρατική Όπερα του Αμβούργου, Εθνικό Θέατρο του Μονάχου, της Στουτγάρδης, Βασιλικό Θέατρο Λα Μονναί των Βρυξελλών, Θέατρο Σατλέ του Παρισιού, Δημοτικό Θέατρο της Φλωρεντίας, Θέατρο της Βασιλείας, Όπερα της Λυών, Όπερα του Μονπελιέ, Φεστιβάλ του Σβέτσινγκεν, του Άμστερνταμ και του Ρότερνταμ, Φεστιβάλ του Μαΐου του Βισμπάντεν, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης, Ωδείο Ηρώδου Αττικού, Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, κ.α.
Ως σολίστ έχει τραγουδήσει σε αρκετές ιταλικές πόλεις, στην Κολωνία, τη Βουδαπέστη, τη Λισσαβόνα, το Τόκιο, τη Φρανκφούρτη κ.α. και έχει συνεργαστεί με διάσημους αρχιμουσικούς όπως: Βόλφγκανγκ Ζαβάλις, Ζούμπιν Μέτα, Αντόνιο Παπάνο, Ρενέ Γιάκομπς, Κρίστοφ φον Ντοχνάνυι, Ίβαν Φίσερ, Μαρτσέλλο Βιόττι, Φρανς Μπρύγκεν, Χέλμουτ Ρίλλιγνκ, Ρίτσαρντ Άρμστρονγκ, Τζανλουΐτζι Τζελμέτι, Συλβάν Κάμπρελάν, Γιόζεφ Πονς, Μάρκους Στέντζ, κ.α. Επίσης με τους σκηνοθέτες Λυκ Μπόντυ, Χέρμπερτ Βέρνικε, Πήτερ Κονβίτσνυ, Ρουθ Μπεργκχάους, Ρόμπερτ Κάρσεν, κ.α.
Το ρεπερτόριο της περιλαμβάνει τους σημαντικότερους ρόλους της όπερας: Φιορντιλίτζι (Cosi fan tutte), Ελβίρα (Ντον Τζοβάνι), Παμίνα (Μαγικός Αυλός), Αλτσίνα (Αλτσίνα), Βιολέτα (Τραβιάτα), Τζίλντα (Ριγκολέτο), Αγγελική (Αδελφή Αγγελική), Μιμή (Λα Μποέμ), Σαλούδ (Η σύντομη ζωή), Φιορίλλα (Ο Τούρκος στην Ιταλία), Κορίννα (Το ταξίδι στη Ρενς), Ιουλιέττα (Καπουλέτοι και Μοντέκκοι), Μαρία Στουάρντα (Μαρία Στουάρντα), Κλεοπάτρα (Ιούλιος Καίσαρας), Τζένυ Χιλ (Άνοδος και πτώση της πόλης Μαχαγκόννυ), Μεντόρα (Κουρσάρος), κ.α.
Οι εμφανίσεις της στο Τελ Αβίβ με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Ισραήλ υπό τη διεύθυνση του Αντόνιο Παπάνο, στην Κρατική Όπερα της Βουδαπέστης στο Ρέκβιεμ του Βέρντι, στο Θέατρο La Fenice της Βενετίας, στην Gasteig Philharmonie του Μονάχου υπό τη διεύθυνση του Χέλμουτ Ρίλινγκ και στην Όπερα της Ρουέν της χάρισαν θριαμβευτικές κριτικές και εγκωμιαστικά σχόλια.
Στις 11 Οκτωβρίου του 2003, εγκαινίασε με τη συμμετοχή της το ανακαινισμένο Theatre de la Ville του Λουξεμβούργου, προσκεκλημένη του Ρενέ Γιάκομπς ερμηνεύοντας τον ρόλο την Ήρα στην όπερα του Καβάλι “Η Καλλιστώ”.
Το 2002 και το 2003 διετέλεσε καλλιτεχνική διευθύντρια του θεσμού «Η Ανθρώπινη Φωνή», που πραγματοποιήθηκε στη Βέροια από την Επικράτεια Πολιτισμού που στόχευε στην εκπαίδευση, ανάπτυξη και προώθηση των μορφών καλλιτεχνικής έκφρασης που έχουν ως μέσον την ανθρώπινη φωνή (Βέροια, στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων της Επικράτειας Πολιτισμού).
Τον Φεβρουάριο του 2004 συμμετείχε στην πρεμιέρα της παραγωγής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Καβαλερία Ρουστικάνα ερμηνεύοντας τον ρόλο της Σαντούτσα. Επίσης τραγούδησε στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως προσκεκλημένη από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Τον Σεπτέμβριο του 2004 συμμετείχε στην παραγωγή της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας «Όρνιθες».
Επίσης συμμετείχε στο άνοιγμα του Φεστιβάλ Χαίντελ στην πόλη Χάλλε, γενέτειρα του συνθέτη, και ερμήνευσε τον ρόλο της Ελισάβετ στον Ντον Κάρλο, που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ του πύργου Λούντβιγκσμπουργκ. Από το 2005 διαμένει μόνιμα στην Ελλάδα. Δίνει πολλές συναυλίες και παραστάσεις σε συνεργασία με τους κυριότερους πολιτιστικούς φορείς.
Έχει ηχογραφήσει τις όπερες Καλλιστώ του Καβάλλι (Harmonia Mundi) και Ο Κονρουά και οι κόπιες του Περικλή Κούκου (Phormingx), καθώς και τους δίσκους Η Σόνια Θεοδωρίδου συναντά τον Μάνο Χατζιδάκι και Recital (Σείριος), Αναγέννηση του Γιάννη Μαρκόπουλου (Κίνησης), Βάρνα και Ανεπίληπτος Θάνατος του Θάνου Μικρούτσικου (Agora Musica), Storie d’ Amor του Χάρη Περσίδη (Eros).
Οι πρόσφατες εμφανίσεις της Σόνιας Θεοδωρίδου ήταν στο Μέγαρο Μουσικής όπου τραγούδησε στο αφιέρωμα Κουρτ Βάιλ (Ιανουάριος 2007), καθώς και στο έργο του Σταύρου Ξαρχάκου Θρήνος για τον Ιγνάτιο Μεχία Σάντσες (Φεβρουάριος 2007). Στην ίδια περίοδο εμφανίστηκε στη μουσική σκηνή Gazarte με μεγάλη επιτυχία. Τον Αύγουστο 2007 συμμετείχε στο Φεστιβάλ Νάξου (Πύργος Μπαζαίου) με άριες αντίκες.