Θεσσαλονίκη νύχτα βροχής.
Ταιριάζει στην πόλη ο καιρός.
Ίσως και στη δική μου διάθεση.
Στέκω στη στάση, περιμένω το 3
(Νέος Σιδηροδρομικός Σταθμός – ΙΚΕΑ).
Νύχτα βροχής και στάζει
το σκέπαστρο μια θλίψη υγρή.
Διαβάτες περνούν βιαστικοί.
Τα τακούνια τους πληγώνουν
την ερημιά της νύχτας.
Διαβάτες και φώτα του νέον.
Σε θυμάμαι
με κείνη τη γραμμή στα χείλη
να κόβει στα δυο το χαμόγελό σου
και την πίκρα της βροχής
στα δειλινά σου τα μάτια.
Τώρα το καλοκαίρι
και τα χρόνια της αθωότητας
ανάμνηση μακρινή
που αφήνει μια οσμή
σάπια τριαντάφυλλα
και μια γεύση πικρή.
Θα μεγαλώναμε λέει μαζί...
ίσως και να γερνούσαμε
αν δεν προλάβαινε ο χρόνος
κι η φθορά.
Ήρθε το λεωφορείο.
Πρέπει ν' ανέβω
