ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟΣ

Γεμίζει η νύχτα με φωτιές

φωνή του Μητροπάνου,

“σε μία στοίβα καλαμιές...”,

βαρύ ζεϊμπέκικο η πενιά,

μάτια χαμηλωμένα,

μες τις στροφές χέρια ανοιχτά,

στου στεναγμού την αγκαλιά,

τον πόνο που χεις στην καρδιά

κρατάς μόνο για σένα

κι εγώ μικρός ακολουθώ

τη μοίρα που σ ορίζει,

χτυπώ τα χέρια στο σκοπό

για να ξορκίσω το κακό

και λεύτερος να σηκωθείς,

όπως αϊτός να πεταχτείς,

από τη γη που σε κρατά,

στα ουράνια να πετάξεις,

και το Θεό να φτάσεις.

Marinero;

ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Φεγγάρι, μισοφέγγαρο, καράβι,

ταξίδι σ έναν άναστρο ουρανό.

Φουρτούνα στα σύννεφα μανιάζει,

μα αυτό αγέρωχο πλέει στον ουρανό.

Φεγγάρι, μισοφέγγαρο, καράβι,

έτσι όπως πλέεις και περνάς ωκεανούς,

από το σπίτι αν περάσεις της αγάπης,

άσε ως θυμίαμα φιλιά και στεναγμούς,

που δίνουνε τις νύχτες των ερώτων,

ερωτευμένοι φαύνοι, ερωτιδείς

και των ανθρώπων τα τραγούδια τα θλιμμένα,

που γράφτηκαν για την αγάπη της στιγμής.

Εκείνης της στιγμής που ενωθήκαν,

σε φίλημα βαθύ ενωτικό, δυο χείλη

και δυο σώματα που αφήσαν,

όπως τραγούδι, στεναγμό ερωτικό

Marinero