Κρατήσαμε μια ρότα που περνάει
Από της νύχτας το πηχτό σκοτάδι
Αφήσαμε την τύχη να μας πάει
ταξίδι που την άβυσσο ακουμπάει.
Όμως τα όνειρα μας κάναμε σχεδία
δεν μας τρομάζει εμάς η τρικυμία
ούτε ο σάλος κι ο αέρας που φυσάει
ούτε ο χάρος τη ζωή μας που ζητάει
Ίσια τιμόνι στου ορίζοντα την άκρη
κανείς δεν ξέρει το ταξίδι που μας πάει
από βραδύς βοριάς επήρε να φυσάει
απ τις στεριές στης θάλασσας τα πλάτη
Πορεία σταθερή. Για το χαμό μας;
ή μήπως για μιαν άλλη αμφιβολία;
Όλα στον κόσμο μοιάζουνε τα ίδια
μόνο η ελπίδα σταθερή πατρίδα
