ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ 2ο ΕΑΡΙΝΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΕΔΕΣΣΑΣ.

Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε και στην εφημερίδα “Εδεσσαϊκή” αρ φύλλου 2390//20/5/2017

“Το 2ο Εαρινό Φεστιβάλ Μουσικής Έδεσσας” έκλεισε την αυλαία του με την συνάντηση 7 χορωδιών από διάφορους δήμους της Μακεδονίας που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα εκδηλώσεων της Αντιπεριφέρειας Πέλλας. Στην μελωδική αυτή συνάντηση συμμετείχαν οι χορωδίες: Δημοτική Χορωδία Λιτοχώρου "Ιωάννης Σακελλαρίδης", Χορωδία Εκπολιτιστικού και Επιμορφωτικού Συλλόγου Κασσάνδρειας ¨Η Κασσάνδρα", Χορωδία Αλεξάνδρειου Δημοτικού Ωδείου Γιαννιτσών, Χορωδία του Μουσικού Πολιτιστικού Συλλόγου Κιλκίς, Δημοτική Χορωδία Ν. Καλλικράτειας Δήμου Προποντίδας, Χορωδία " Οι Μελωδοί της Έδεσσας" που άνοιξαν την βραδιά και η Χορωδία Δήμου Έδεσσας., που την έκλεισε.

Ήταν μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια που χάρισε στο κοινό της πόλης και όχι μόνο, ευχάριστες ώρες μουσικής απόλαυσης.

Τώρα που τα φώτα έσβησαν είναι πιστεύω η ώρα για έναν μικρό απολογισμό και την διατύπωση κάποιων σκέψεων σχετικά με αυτόν τον αναβιώσαντα θεσμό, την συνέχειά του αλλά και γιατί όχι και τη βελτίωσή του.
Καταρχήν το ερώτημα που τίθεται είναι αν η Δημοτική Αρχή αλλά και εμείς οι πολίτες της Έδεσσας, θέλουμε και ενδιαφερόμαστε για την συνέχειά του. Αν δηλαδή η πόλη είναι διατεθειμένη να κάνει τις απαραίτητες θυσίες και κινήσεις ώστε ο ενδιαφέρων και μοναδικός στη Βόρεια Ελλάδα θεσμός να αναβαθμιστεί, να μεγαλώσει και να προσφέρει σε όλους εμάς, αλλά και στους μελλοντικούς επισκέπτες μας πολιτιστικό προϊόν επιπέδου και μεγάλης πολιτιστικής αξίας, ή όχι.

Αν ναι τότε θα πρέπει να προσπαθήσουν οι Διοικούντες την πόλη και την Αντιπεριφέρεια, να σκύψουν πάνω στο θεσμό του “Εαρινού Φεστιβάλ Έδεσσας” και να θεραπεύσουν με έργα και όχι με τις συνήθεις πολιτικές (πολιτικάντικες) υποσχέσεις.

Πρέπει οι αρμόδιες υπηρεσίες του Δήμου να στηρίξουν την προσπάθεια οικονομικά και ηθικά και όχι με αδιαφορία ή και πολεμική κατά του θεσμού και των διοργανωτών του, επειδή δε θέλουν, δεν γνωρίζουν, ή ακόμα και γιατί “δεν συμφέρει”.

Πρέπει όλοι εμείς οι πολίτες της πόλης να στηρίξουμε το θεσμό έμπρακτα και όχι με λόγια, με την ζωντανή παρουσία μας στις εκδηλώσεις του και όχι με φθηνές δικαιολογίες (όπως συμβαίνει) να απέχουμε από αυτές.
Πρέπει όσοι μπορούν να συνδράμουν με τις χορηγίες τους το “Εαρινό Φεστιβάλ Μουσικής” της πόλης μας, τα λίγα λεφτά από πολλούς θα μαζέψουν ένα σεβαστό ποσό για τις ανάγκες του. Πρέπει η Δημοτική Αρχή και ιδιαίτερα η ΔΗΚΕΔΕ και ο Δήμαρχος της πόλης να στηρίξουν εμπράκτως το Φεστιβάλ με περισσότερη ζέση από αυτήν που επέδειξαν έως σήμερα, με περισσότερα χρήματα, έτσι που να μπορέσουν να μετακληθούν και να παρουσιαστούν στις μουσικές παραστάσεις του και άλλοι ενδιαφέροντες μουσικοί και όχι μόνον από τα γειτονικά κράτη, που παρουσιάζονται -αυτό δεν μειώνει καθόλου την επάρκεια και τις γνώσεις ή το ταλέντο των καλλιτεχνών αυτών- ή την μόνιμη παρουσία στα μουσικά σχήματα του Διευθυντή του Φεστιβάλ Μιλτιάδη Κασσάρα, λόγω χαμηλού προϋπολογισμού και χρηματοδότησης.
Χρειάζεται ακόμα μια αίθουσα συναυλιών. Η υπάρχουσα αίθουσα της Αντιπεριφέρειας, που κατασκευάστηκε με προδιαγραφές συνεδριακού κέντρου και κέντρου διαλέξεων -δεν πληροί τους όρους ούτε γι αυτές τις λειτουργίες- πρέπει να δεχτεί τις κατάλληλες παρεμβάσεις, ώστε να πληροί τους βασικούς όρους για διενέργεια μουσικών και θεατρικών δράσεων, αφού η άλλη αίθουσα που υπήρχε -εννοώ αυτή του “Μεγάλου Αλεξάνδρου”- δεν πρόκειται να παραδοθεί ποτέ στο κοινό της πόλης, αλλά θα τραβά σε μάκρος η αποκατάστασή της, απ' ό,τι δείχνει η εξέλιξη των εργασιών.
Χρειάζονται κονδύλια; ναι! Χρειάζονται. Όμως με τον σωστό προγραμματισμό και τη χρηστή διαχείριση, το αποτέλεσμα θα είναι το επιθυμητό. Είναι γνωστή η ρήση άλλωστε ότι “με πορ...ες δεν βάφονται αυγά”. Εκτός αν είμαστε ικανοποιημένοι με την μετριότητα και την πολιτιστική στασιμότητα, είμαστε ικανοποιημένοι από τις δράσεις συντήρησης της παράδοσης μόνο και όχι και από την δημιουργία πολιτιστικού προϊόντος, όπως αυτό που παρουσιάστηκε στην καταληκτική συναυλία, αυτή των χορωδιών, όπου ακούστηκε η μουσική δημιουργία του Μιλτιάδη Κασσάρα, που μελοποίησε τους στίχους του Κωνσταντίνου Σταλίδη, δημιουργώντας ένα ορατόριο που αποδόθηκε στο “2ο Εαρινό Φεστιβάλ Μουσικής Έδεσσας” από τη χορωδία του Δήμου Έδεσσας.
Πιστεύω ότι πρέπει να δούμε ως πόλη στα σοβαρά την παγίωση και την εξέλιξη του Εαρινού Φεστιβάλ Έδεσσας”, έτσι που να το κάνουμε γνωστό στο Πανελλήνιο όπως άλλα φεστιβάλ -Μουσικό Φεστιβάλ Σύρου, Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, Φεστιβάλ Κουκλοθεάτρου Κιλκίς, κλπ- , να καταφέρουμε να το καταστήσουμε αξιόλογο, για να καταφέρουμε μαζί με την άνοδο του πολιτιστικού επιπέδου της πόλης μας, να φέρουμε και ξένο κόσμο στην Έδεσσα, έτσι που τα οικονομικά έσοδα του φεστιβάλ και της πόλης να αυξηθούν.
Θέλω να πιστεύω ότι το παρόν σημείωμα θα αποτελέσει αφορμή για προβληματισμό και ανταλλαγή απόψεων και θέσεων για την συνέχιση και βελτίωση του θεσμού “Εαρινό Φεστιβάλ Μουσικής Έδεσσας”, αλλά και αφορμή για δράσεις και όχι λόγια.

Δημήτριος Σ. Προβάδος

ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ

Με ένα τρένο έφυγες

και τράβηξες στα ξένα,

σε μάγεψε η ξενιτιά

τα έρημα τα ξένα

κι έφυγες απ΄ το σπίτι μας

κι ορφάνεψα η δόλια.

Αχ της ψυχής μου θησαυρέ,

χαρά των οματιών μου

βασιλικέ του κήπου μου

και ρόδο του μπαξέ μου,

τι τάχα να κοιτάζουνε

τα όμορφά σου μάτια,

και ποια χείλη να γεύονται

τα δροσερά σου χείλη;

που έφυγες απ΄ την αγκαλιά

και τη δική μου αγάπη

και πήγες άλλη για να βρεις

και χάθηκες στα ξένα.

Marinero

ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ

Κρατούσες μες τις φούχτες σου

σταγόνες της βροχής,

να πιει ο ξερός βασιλικός,

να πιει να ξεδιψάσει.

Κοιτούσες μες το πέλαγος

με δακρυσμένα μάτια,

να βρεις τα άσπρα τα νησιά

που η ομίχλη σβήνει

και χάνονται απ΄ το πέλαγος,

σαν έχει τρικυμία.

Σαν τι, τάχα να γύρευες;

τι τάχα περιμένεις

και με το βλέμμα σου τρυπάς

του ορίζοντα την άκρη;

μην τα σημάδια γυρισμού

και της χαράς σημάδια,

ξεγέλασαν τα φρένα σου

κι άδικα περιμένεις,

να ρθει ο καλός σου γρήγορα,

απ΄το μακρύ ταξίδι

και να σου φέρει ξαστεριά,

όπως τα χελιδόνια,

που φέρνουνε την Άνοιξη

και χαίρεται ο κόσμος;

μην το μαντάτο του χαμού

και το κακό μαντάτο

δεν έφτασε ως εσένα

κι άδικα περιμένεις;

έχει ο καιρός παρηγοριά

και η νυχτιά αστέρια

και το φεγγάρι το αργυρό,

στη θάλασσα έχει δρόμο,

που οδηγεί προς τη χαρά

και τη ζωή την ψεύτρα,

την κάνει να ναι ρόδινη

και πιο λουλουδισμένη.

Marinero

΄

ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΕΜΦΥΛΙΑ ΠΑΘΗ"

 

Τα Εμφύλια Πάθη προσεγγίζουν τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο μέσα από 23+2 κρίσιμες ερωτήσεις και απαντήσεις, ξεκινώντας από το τι είναι εμφύλιος πόλεμος και καταλήγοντας στον ρόλο της ιδεολογίας σε αυτόν. Με συνοπτικό τρόπο και άμεση γραφή, ο Στάθης Καλύβας και ο Νίκος Μαραντζίδης επιχειρούν μια συνολική ερμηνεία ενός σύνθετου και πολύμορφου γεγονότος που δίχασε έναν λαό και κατέστρεψε μια χώρα, τραυματίζοντας τη συλλογική τους μνήμη και ταυτότητα. Ο εμφύλιος πόλεμος παρέμεινε για πολλά χρόνια πηγή εντάσεων, διχόνοιας και παθών. Σήμερα όμως έχουμε πια τη δυνατότητα να τον ξανασκεφτούμε με ψύχραιμο και τεκμηριωμένο τρόπο, όχι απαραίτητα για να εντοπίσουμε ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο, και σίγουρα όχι για να αναπαραγάγουμε τη διχόνοια που μοίρασε απλόχερα, όσο για να ανακαλύψουμε τις ποικιλόμορφες πτυχές και διαστάσεις του έτσι όπως αναδύονται μέσα από δεκάδες πρόσφατες έρευνες. Το βιβλίο αποτελεί μια συμβολή στη συλλογική μας αυτογνωσία, στοχεύοντας να αντικαταστήσει τα εμφύλια πάθη με την εμβάθυνση, τη γνώση και τελικά την ωριμότητα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Η παρούσα εμπλουτισμένη έκδοση είναι καρπός της ανταπόκρισης που βρήκε το βιβλίο. Ενσωματώσαμε σε αυτό δύο επιπλέον ερωτήματα από τα πολλά που προέκυψαν στη διάρκεια των παρουσιάσεων-συζητήσεων στις οποίες είχαμε την ευκαιρία να συμμετάσχουμε σ' ολόκληρη τη χώρα. Συγκεκριμένα: Πώς θυμάται το ΚΚΕ τον Εμφύλιο και ποιος ήταν ο ρόλος της ιδεολογίας στον εμφύλιο πόλεμο". (Στ. Καλύβας και Ν. Μαραντζίδης)

 

Το κείμενο του Δ. Προβάδου που ακολουθεί είναι από την παρουσίαση του βιβλίου στην Έδεσσα στις 8/5/2017. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Εδεσσαϊκή» αριθ. Φύλλου  2800//13/5/2017

ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΜΦΥΛΙΑ ΠΑΘΗ

Το βιβλίο των  Καλύβα,  Μαραντζίδη  « Εμφύλια Πάθη 23+2 ερωτήσεις για τον εμφύλιο» είναι ένα ιστορικό δοκίμιο που δεν κατευθύνει τον αναγνώστη του, αλλά τον βάζει στην άκρως ενδιαφέρουσα «περιπέτεια» της έρευνας  της πρόσφατης ιστορίας μας, αυτής του εμφυλίου και των πληγών που αυτός άνοιξε στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας, οι οποίες ούτε λίγο , ούτε πολύ μας κατατρύχουν ακόμα και σήμερα.

Είναι φυσικό λοιπόν ένα τέτοιο βιβλίο να ταράξει τα νερά και  να ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση –μερικές φορές και οξεία αντιπαράθεση- σχετικά με το περιεχόμενό του , ιδιαίτερα στον χώρο της αριστεράς –κομουνιστικής  ή ΣΥΡΙΖΑ- που καταφέρονται κατά των συγγραφέων του.

Προσωπικά όταν διάβασα το βιβλίο, βρήκα σ΄ αυτό ένα εργαλείο περαιτέρω έρευνας, αφού το βιβλίο δεν δίνει απαντήσεις  στον αναγνώστη του τέτοιες που να τον οδηγούν σε κάποιο τελεσίδικο αποτέλεσμα, αλλά με τις πηγές που παραθέτει -που είναι και πολλές και αμφίπλευρες- έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μια σφαιρικής και, όσο αυτό είναι δυνατόν, αντικειμενικής άποψης για μια από τις μελανότερες περιόδους της ελληνικής ιστορίας, που έφερε μεγάλες συμφορές στη χώρα μας αλλά και στους πρωταγωνιστές της, που με το ιδεολογικό πρόσχημα πολλές φορές εξυπηρέτησαν  προσωπικές φιλοδοξίες.

 

Γράφει ο Θουκυδίδης: «Οι εμφύλιες συγκρούσεις έφεραν μεγάλες συμφορές στις πολιτείες, τέτοιες που γίνονται και θα γίνονται πάντα όσο δεν αλλάζει η φύση του ανθρώπου, συμφορές που μπορεί να είναι ελαφρύτερες ή βαρύτερες κι έχουν διαφορετική μορφή ανάλογα με τις περιστάσεις»

Βεβαίως υπάρχουν και  υποστηρικτές των συγγραφέων και του πονήματός τους όχι κατ΄ ανάγκη από το χώρο της δημοκρατικής δεξιάς –όπως θα πίστευε κανείς- αλλά και από τον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο. Εκείνων δηλαδή που δεν πέφτουν θύματα της κομματικής γραμμής και προπαγάνδας, αλλά με ελεύθερο νου, ερευνούν και ανακαλύπτουν όλες τις σκοτεινές  πτυχές ενός πολέμου, που δυστυχώς μάτωσε και διαίρεσε την πατρίδα μας, στερώντας της την απόλαυση της νίκης και την συμμετοχή της στο τραπέζι των νικητών, με αποτέλεσμα τη συνέχιση της αιματοχυσίας και τη στέρηση από την Ελλάδα της ευκαιρίας να απελευθερώσει και να ενώσει στον εθνικό κορμό -την δυο φορές απελευθερωμένη από τον ελληνικό στρατό- Βόρεια Ήπειρο και την Κύπρο. Ενός πολέμου που την διαιρεί ακόμα και σήμερα, χάρις στις άοκνες προσπάθειες εκείνων που διατηρούν την ακραία φρασεολογία του, από τα δεξιά και τα αριστερά και  που δεν διδάχτηκαν από τα λάθη του παρελθόντος, αλλά εξακολουθούν για τη διατήρησή τους στην εξουσία ή στα κομματικά τους οφίκια, να αναπαράγουν με ξύλινη γλώσσα και εμμονή τα συνθήματα και τις πολιτικές που διαίρεσαν τον ελληνικό λαό.

Γα τον λόγο αυτόν το βιβλίο «Εμφύλια Πάθη…» είναι χρήσιμο στο σύγχρονο ‘Έλληνα αναγνώστη και ιδιαίτερα στη νεολαία για να μπορέσει να απεμπλακεί από τους διαχωρισμούς του παρελθόντος και να χαράξει ένα νέο μέλλον για τη χώρα μας.

Δημήτριος Σ. Προβάδος