Φεύγουν
οι φίλοι
ένας, ένας
και διαβαίνουν
και
απομένουν καθίσματα αδειανά,
φεύγουν
οι φίλοι
σαν πουλιά
μεταναστεύουν
για του
επέκεινα την αγκαλιά.
Κι εμείς
που μένουμε ξωπίσω,
μένουμε
μόνοι στη σιωπή,
να τους
θυμόμαστε όταν βρέχει
και κλαίει
μαζί μας η βροχή.
Marinero
