Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008

ΕΝΑ ΤΡΑΓΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ, ΔΥΟ ΤΡΑΓΙΚΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΕΝΑ ΤΡΑΓΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ, ΔΥΟ ΤΡΑΓΙΚΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

Αυτές τις μέρες με αφορμή μια άνανδρη δολοφονία, η χώρα έχει βυθιστεί σε ένα χάος που κανείς δεν γνωρίζει πότε θα βγει από αυτό. Το να γράφεις για πολιτισμό την ώρα που ο πολιτισμός στην πράξη έχει χάσει υπόσταση και λόγο, είναι αν μη τι άλλο ουτοπικό. Σήμερα (σ.σ. Τρίτη 9 Δεκεμβρίου) κηδεύεται ένα δεκαπεντάχρονο παιδί, που τα όνειρα του διακόπηκαν από την σφαίρα ενός αστυνομικού.
Ποιος μπορεί να παρηγορήσει την θλίψη της μάνας του;
Ποιος μπορεί να απαλύνει τον πόνο του πατέρα του;
Ποιος μπορεί να διορθώσει την αδικία;
Ποιος μπορεί να σταθεί πάνω και πέρα από αυτά και να συνεχίσει αδιάφορος να ζει όπως πρώτα;
Πιστεύουμε κανείς.
Ίσως μόνο οι επιτήδειοι της πολιτικής.
Ίσως και οι επιτήδειοι της τηλεόρασης, που διανθίζουν τον «πόνο» τους με μπόλικη δόση διαφημίσεων.


Δυο πρωταγωνιστές βγαλμένοι από κάποια αρχαία ελληνική τραγωδία. Το άτυχο θύμα, ένα παιδί στα 15-16 του που μια σφαίρα του διέκοψε πρόωρα τη ζωή και ένας αστυνομικός που υπό καθεστώς φόβου (;) ή με την βεβαιότητα της ατιμωρησίας πυροβολεί και αφαιρεί μια ζωή. Δυο τραγικοί πρωταγωνιστές, δυο άλλοθι.
Κάποιοι μαθητές –πρωτοφανής σε μέγεθος αριθμός- αγανακτούν και διαδηλώνουν την οργή τους, απέναντι σε ένα κράτος και μια αστυνομία, που όχι μόνο αδυνατεί να αιτιολογήσει την πράξη του φόνου του δεκαπεντάχρονου Αλέξη, αλλά τους επιφυλάσσει υποδοχή με δακρυγόνα και γκλοπ. Απέναντι σε μια παιδεία που δεν απαντά στις ανησυχίες τους, δεν μορφώνει, παρά μόνο προετοιμάζει τους αυριανούς εξειδικευμένους απαίδευτους. Απέναντι στην παιδεία των φροντιστηρίων, σε μια παιδεία που ιδιωτικοποιείται με πρόχειρο και στρεβλό τρόπο.
Κάποιοι –κυρίως νέοι- βρίσκουν αφορμή να εκδηλώσουν την σωρευμένη αγανάκτησή τους για την ζωή που τους επιφυλάσσει το μέλλον που όχι μόνο δεν προδιαγράφεται λαμπρό, αλλά θα έλεγε κανείς σκοτεινό και δυσοίωνο. Νέοι άνθρωποι σε μια χώρα που δεν κατάφερε από την δημιουργία της να δομήσει κράτος δικαίου, σε μια χώρα ατιμωρησίας των ισχυρών, ατιμωρησίας των εχόντων και κατεχόντων, σε μια χώρα που τα σκάνδαλα καλά κρατούν και η οικονομική ύφεση είναι προ των πυλών. Σε μια κοινωνία που το μόνο που επιφυλάσσει στα αδύναμα μέλη της είναι η ανεργία και φτώχια, που σωρεύει τον πλούτο προκλητικά στα χέρια των λίγων. Σε μια κοινωνία που έχασε το κοινωνικό της πρόσωπο μέσα σε πόλεις δίχως ΠΟΛΙΤΕΣ που αποτελείται από άτομα με μοναδικό μέλημα την ατομική τους ανέλιξη, με όποιο μέσο ή τρόπο και με οποιοδήποτε τίμημα.
Απέναντι σε όλα αυτά κοινωνία, κόμματα, ΜΜΕ, προσπαθούν αποσείοντας τις ευθύνες τους –τις ευθύνες μας- για την δημιουργία μιας πατρίδας που τρώει τα παιδιά της, τις ευθύνες τους –τις ευθύνες μας- για την δημιουργία της στρατιάς των ανέργων –εσχάτως προστίθενται σε αυτούς και οι οικονομικοί μετανάστες- της στέρησης του ελεύθερου χρόνου των παιδιών, της καταστροφής των οραμάτων τους, τα αδιέξοδα της ζωής τους χρησιμοποιεί το γεγονός ως άλλοθι και ανάλογα σε ποια πλευρά βρίσκεται. Εξαπολύει το ανάθεμα, στον αστυνομικό που σκότωσε τον Αλέξη, την Αστυνομία γενικά, και την Κυβέρνηση, ή στους «αλήτες» -στην ουσία μαθητές- που διαμαρτύρονται, ή τους υποτιθέμενους Αναρχικούς αλλά στην ουσία τραμπούκους κουκουλοφόρους που σπάνε και καίνε τα μαγαζιά, για να ακολουθήσει το πλιάτσικο.
Θα μου πείτε, μα καλά, δεν υπάρχουν φωνές μέσα σ’ αυτό τον ορυμαγδό;
Ναι υπάρχουν. Είναι οι τραγικοί γονείς του Αλέξη, που δεν σπεκουλάρισαν πάνω στο θάνατο του παιδιού τους, αλλά βιώνουν το δράμα τους με μια αξιοπρέπεια υποδειγματική. Είναι ο Πρύτανης που παραιτήθηκε μη αντέχοντας να βλέπει την καταστροφή του Πανεπιστημίου. Είναι ο αξιωματικός της Αστυνομίας που γλίτωσε τον συλληφθέντα πλιατσικολόγο από το λιντσάρισμα.
Και εμείς, οι ανώνυμοι και επώνυμοι πολίτες αυτής της χώρας χρησιμοποιώντας ως άλλοθι το τραγικό συμβάν βρήκαμε την ευκαιρία να αποσείσουμε τις δικές μας ευθύνες, ταυτιζόμαστε, καταδικάζουμε, επικροτούμε, αλλά στην ουσία καλύπτουμε τις δικές μας ενοχές για τον θάνατο του Αλέξη και γι αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Ο αποδιοπομπαίος τράγος βρέθηκε. Ας του φορτώσουμε τις αμαρτίες μας και ας πάμε να κοιμηθούμε ήσυχοι ότι επιτελέσαμε το καθήκον μας.
Αφήσαμε τα κόμματα στο τέλος του σημειώματος, γιατί η περίπτωσή τους είναι μοναδική. Και εξηγούμε
Μέσα σε όλο αυτό το αδιέξοδο, αντί να αναλογιστούν το αδιέξοδο που οδήγησαν την ελληνική κοινωνία με τις αδιέξοδες και αναποτελεσματικές πολιτικές τους, ερίζουν στα διάφορα παράθυρα των αστέρων της TV, μεταξύ διαφημίσεων, για το ποιο απ’ όλα θα μπορέσει να διαχειριστεί την κρίση καλύτερα. Προσέξτε. ΟΧΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΛΥΣΕΙΣ, ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΊ.
Η Ν.Δ., ξεχνώντας τα δικά της σκάνδαλα και τα αδιέξοδα της ελληνικής οικονομίας -που μπορεί να παρέλαβε από το ΠΑΣΟΚ αλλά ωστόσο διεύρυνε- την καθεστωτική νοοτροπία που επιδεικνύουν διάφορα στελέχη της, βλέπει παντού συνωμοσίες και ασύμμετρες απειλές, παραβλέποντας την ανικανότητα της να αντιμετωπίσει τα αδιέξοδα και να προτείνει λύσεις.
Το ΠΑΣΟΚ κατηγορεί την Ν.Δ. για ανικανότητα και επικαλείται -εσχάτως το ακούσαμε και αυτό το ανήκουστο- το κυβερνητικό του έργο ωσάν να μην έγινε ποτέ το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, τα σκάνδαλα των στρατιωτικών προμηθειών, κ.λ.π. βεβαίως ούτε λόγος να γίνεται για Αστυνομική βία, αφού ξεχνά ή αποσιωπά τον «δικό» του νεκρό ανήλικο από πυρά αστυνομικού, η το ξυλοφόρτωμα των γερόντων συνταξιούχων που η κυβέρνηση του διέταξε.
Το ΚΚΕ με ένα λόγο στείρο και κολλημένο σε αλήστου μνήμης περιόδους και πολιτικές λόγο, νομίζει πως μπορεί να προτείνει λύσεις στο σημερινό αδιέξοδο, ξεχνώντας ότι η κοινωνία έχει προχωρήσει και χρειάζεται έναν άλλον ποιο σύγχρονο σχεδιασμό, που να λαμβάνει υπ’ όψη του ότι Νόμος δεν είναι μόνον το δίκιο του εργάτη, αλλά η δημιουργία κοινωνιών δικαίου και η ευημερία όλων των μελών της.
Ο Συνασπισμός ή καλύτερα ο ΣΥΡΙΖΑ, παγιδευμένος μέσα στην ίδια του την συνθηματολογία, ενώ χρησιμοποιεί ένα λόγο πιο σύγχρονο και πιο αρεστό στις μάζες των ψηφοφόρων (σ.σ. χρησιμοποιώ την λέξη μάζες και όχι πολίτες ή λαός, γιατί πιστεύω ότι ως τέτοιες αντιμετωπίζονται από τον ΣΥΡΙΖΑ και όλα τα κόμματα και γιατί ο χαρακτηρισμός λαός προϋποθέτει, σκεπτόμενα άτομα και όχι φανατικούς οπαδούς, υποχείρια των κομμάτων ή των συνδικαλιστικών τους παρατάξεων), ωστόσο ανίκανος να πείσει για τις προθέσεις ή την κυβερνητική ικανότητα των μελών του (παράδειγμα η ανικανότητα του να διακρίνει την απεξάρτηση της Ελλάδας από τους Αμερικανούς αλλά και από τις ρυπογόνες βιομηχανίες στην κατασκευή του αγωγού Μπουργκάζ –Αλεξανδρούπολη), παραδέρνει ανάμεσα σε πραγματικούς δημοκράτες και τραμπούκους, αφού «προσφέρει» ακούσια άσυλο στους δεύτερους με την ανοχή των πρώτων, μέσα από τις διάφορες οργανώσεις του, αφού αδυνατεί να περιφρουρήσει τις συγκεντρώσεις και τις πορείες του.
Το ΛΑΟΣ με ένα λόγο που πηγαινοέρχεται ανάμεσα σε αριστερή και δεξιά φρασεολογία, στην ουσία όμως εκφράζοντας μια πολιτική που προσιδιάζει προς τον εθνικοσοσιαλισμό, ψάχνει να βρει ευήκοα ώτα και ψηφοφόρους μέσα από τους απελπισμένους μικροαστούς, τους εργαζομένους, ή τους ανέργους.
Βεβαίως η αντιμετώπιση των τα προβλημάτων χρειάζεται νέα στρατηγική και αποτελεσματικότητα. Πιστεύουμε ότι καμιά από τις κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις δεν μπορεί ή δεν θέλει να τα αντιμετωπίσει με σοβαρότητα και αποτελεσματικά.
Ίσως η σημερινή κατάσταση να αποτελέσει αφορμή και νέα θεώρηση και νέο σχεδιασμό της πολιτικής, έτσι που να δημιουργήσει κοινωνία πολιτών ενεργών και σκεπτόμενων με ανθρωπιά. Αυτό που μέχρι σήμερα βιώναμε ήταν και είναι σάπιο και γι αυτό αδιέξοδο. Ίσως κάτι νέο να προβάλει μέσα από τα αποκαΐδια, όχι μόνον των καταστημάτων, των αυτοκινήτων, των κάδων, αλλά των ονείρων μας που προδώσαμε για μια θεσούλα στο δημόσιο, που κάψαμε μοναχοί μας στην προσπάθεια μας να ανελιχθούμε. Στην προσπάθεια μας να πλουτίσουμε με υλικά αγαθά, φτωχαίναμε τα συναισθήματά μας, απομακρυνθήκαμε από τα παιδιά μας και δεν ακούγαμε τις κραυγές και τις διαμαρτυρίες τους για τον κόσμο που φτιάξαμε και κληροδοτούμε σ’ αυτά. Ίσως οι σημερινές τους πράξεις, πράξεις απελπισίας στην ουσία, καταφέρουν να μας ξεκουνήσουν και να ανοίξουν τα κλειστά αυτιά και μάτια μας. Τους οφείλουμε αν μη τι άλλο ένα μεγάλο ΣΥΓΝΩΜΗ.

Υ/Γ Το τραγικό στην ιστορία είναι πως «χρειάστηκε» ο θάνατος ενός δεκαπεντάχρονου παιδιού, για να γίνουν αυτές οι σκέψεις και να γραφτεί αυτό το σημείωμα

Δ.Σ.Προβάδος

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η Άλλη Άποψη" της Βέροιας

Δεν υπάρχουν σχόλια: