Είπες θα φύγω ένα ταξίδι με καράβι
θα βρω άλλους ανθρώπους που δεν κλαίνε
στους Υπερβόρειους ή στους τροπικούς
σε θάλασσες όπου παγώνουν ή που καίνε
του Καββαδία στίχοι και τραγούδια
για συντροφιά μου θα ‘χω και βαγγέλιο
σειρήνες καραβιών παρηγοριά μου
και φώτα κόκκινα που σημαδεύουνε μπουρδέλο
τον κόσμο θα γυρίσω όπως ναύτης
απ’ τους συντρόφους του Οδυσσέα ή του Κολόμβου
και θα πεθάνω μια βραδιά που θα ‘χει ομίχλη
καθώς θα καβατζάρουμε τη Σαλονίκη
Τι να σου δώσει ο Καββαδίας και η Σαλονίκη;
Ο ένας θάφτηκε μακριά απ’ τις Ινδίες,
την άλλη δε φωτίζουν κόκκινα φανάρια,
μονάχα κατά τον Βαρδάρη
μικρά φωτάκια κόκκινα που τρεμοφέγγουν
κάτι φτωχά μπουρδέλα που ξεμείνανε.
Διόπτευση πως θες να πάρεις;
Σβηστό είναι το φανάρι στο Καραμπουρνού
και τιμονέβεις στα τυφλά μες την ομίχλη
που πέφτει η Χαλκιδική και που η Χαλκίδα;
Πως το τραγούδι των σειρήνων θα ξεχάσεις;
Της Ογυγίας το νησί τα μαγικά της Κίρκης
την αγκαλιά της Καλυψώς και τους συντρόφους
που ξέμειναν να τρων τα βόδια του Ήλιου
μαστέλα κόκκινο κρασί τσουγκρίζοντας
στο σκοτεινό το καπηλειό του Άδη
και ο Τσιτσάνης με τζουρά τους μέλπει τα τραγούδια
Τι τάχα να σου δώσει το ταξίδι;
Μέσα σε θάλασσες που χάσανε τη δόξα τους την πρώτη
και δεν σηκώνουν κύματα ούτε που φουρτουνιάζουν
μόνο πηχτές κι ασάλευτες σαν πεθαμένες
βρέχουνε τις ακτές χωρίς φλοίσβο και τραγούδι
Σπασμένο μπάρκο και μικρό τι τάχα να σου δώσει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου