Οι σύντροφοι που ξεχαστήκαν
μονάχοι στου Ήλιου το νησί
παρηγοριά μας υστερνή
μας άφησαν τα ονόματά τους.
Έχουν φανάρι συντροφιά. τους.
Γίναν νησάκια, γίναν βράχοι
και μας κοιτάζουν μονάχοι
Η ανάσα του Αιόλου, οι ανέμοι,
το κύμα άγριο τους δέρνει,
χάνονται μες τη φουσκοθαλασσιά,
έχουνε φύκια στα μαλλιά.
Τις νύχτες που ψηλώνει ο αγέρας
και πριν τον ερχομό της μέρας
στενάζουν όπως ο αγέρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου