Είναι η συνείδηση και η κραυγή μιας Χώρας, ενός Λαού, μιας Γενιάς. Τα τραγούδια του μας συντρόφευσαν και μας συντροφεύουν σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Η μουσική του περιγράφει συναισθήματα, αγωνίες, αγώνες, θλίψη και χαρά.
Η ζωή του γεμάτη και πολυτάραχη. Με αγώνες, διώξεις, φυλακίσεις, εξορίες. Αλλά και μουσικές, επιτυχίες, αναγνώριση. Μια ζωή προσφοράς και καθήκοντος.
Μπορείς να συμφωνείς ή να διαφωνείς μαζί του, όμως η προσφορά και οι θυσίες του δε μπορεί παρά να αναγνωρίζονται από όλους, ή σχεδόν από όλους. Υπήρξαν πολιτικοί που μέσα από τη μυωπική ματιά τους δεν κατάφεραν να διακρίνουν τη λάμψη των ιδεών του.
Ξεκινώντας να ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις του δια χειρός Γιώργου Αρχιμανδρίτη, από τα παιδικά του χρόνια, τα χρόνια της μουσικής δημιουργίας, τα χρόνια του εμφύλιου, της εξορίας, των διώξεων της χούντας, έως την μεταπολίτευση και το σήμερα, ο Μίκης Θεοδωράκης περιγράφει την ιστορία του, που είναι ταυτόχρονα και η ιστορία της Ελλάδας που αγωνιά, ονειρεύεται και παλεύει.
Ο Μίκης που αγάπησε, ονειρεύτηκε, τραγούδησε και αγωνίστηκε, ο Μίκης που προδώθηκε και λοιδορήθηκε, ακόμα και από τους ίδιους τους «συντρόφους» του, που επιδιδόμενοι στο παιγνίδι της εξουσίας, έφτασαν να τον κατηγορήσουν για προδοσία και να γράψουν τα γνωστά συνθήματα –«Θάνατος στον Θεοδωράκη» με την υπογραφή της ΚΝΕ(;)*- στους τοίχους, πρέπει να τους κάνουν να ντρέπονται. Αλλά βλέπετε δεν ήθελαν έναν πολιτικό με διορατικότητα και άποψη, ήθελαν ένα σιωπηλό μουσικό.
Το βιβλίο γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, μεταφέρει ένα λόγο πότε τρυφερό, πότε οργισμένο, πότε νοσταλγικό. Ένα λόγο ελεύθερο, περιγραφικό, πλήρως κατατοπιστικό αλλά και ρηξικέλευθο. Όμως ο Μίκης Θεοδωράκης πάνω απ’ όλα είναι καλλιτέχνης και ως καλλιτέχνης ανησυχεί για την πορεία των καλλιτεχνικών πραγμάτων στον τόπο. Γι’ αυτό και γράφει στον επίλογο του βιβλίου:
«…Κι αυτό που με κάνει να το πιστεύω δεν είναι τόσο το ότι στις κορυφές της εξουσίας και πρώτα και κύρια της οικονομίας, της πληροφορίας, του θεάματος και του πολιτισμού αναρριχήθηκαν αρνητές της Ελλάδας που περιγράψαμε, όσο γιατί έχει πια πληρωθεί η μετάλλαξη του μεσαίου κοινωνικού χώρου, που όπως είναι γνωστό αποτελεί τη ραχοκοκαλιά κάθε κοινωνίας. Ο άνεμος της «παγκοσμιοποίησης» επέβαλε και στη χώρα μας αυτή τη βαθιά αλλαγή φέρνοντας στην επιφάνεια της εθνικής μας ζωής και διαμορφώνοντας αυτή την κρίσιμη κοινωνική τάξη με κριτήρια βασικά εξω-ελληνικά, κοσμοπολίτικα, με βάση τον πλούτο, τη λάμψη, την εξωστρέφεια, την επίδειξη και την έλλειψη κάθε είδους πνευματικής και καλλιτεχνικής καλλιέργειας κυρίως σε ό,τι έχει σχέση με τη σύγχρονη Ελλάδα και τον πολιτισμό της, καθώς την έχουν «εκγυμνάσει» να αλληθωρίζει προς τα έξω προσπαθώντας να ταυτισθεί με ξένα πρότυπα, συνήθειες και συμπεριφορές…»
Από τον επίλογο του βιβλίου
Ένα βιβλίο μπορεί να περιγράφει καταστάσεις.
Ένα βιβλίο μπορεί να διηγείται μια ιστορία
Ένα βιβλίο μπορεί να μορφώνει
Ένα βιβλίο μπορεί να αποτελεί κατάθεση ψυχής
Το βιβλίο του Γιώργου Αρχιμανδρίτη «Μίκη Θεοδωράκης σε πρώτο πρόσωπο» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα», συμπεριλαμβάνει όλα τα παραπάνω.
* σ.σ. Βεβαίως αργότερα αποδείχθηκε ότι η αναγραφή των συνθημάτων ήταν προβοκάτσια που στόχευε τον ίδιο τον Μίκη και το ΚΚΕ. Αυτό αποδεικνύεται από το ότι το ΚΚΕ κατέβασε τον Μίκη Θεοδωράκη ως υποψήφιο Δήμαρχο Αθήνας το 1978.
Δ.Σ. Προβάδος dprovados@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου