ΕΠΙΣΚΕΨΗ

Ήρθα προχτές στα ξαφνικά
να δω τι κάνεις.
Είχα καιρό ειν’ αλήθεια
να σε πάρω στο τηλέφωνο
και μου ‘λειψες.
Καθίσαμε, ήπιαμε καφέ,
κι είπαμε τα δικά μας.
Ιστορίες απ’ τα παλιά
και τα τοιαύτα.

Μιλούσες ώρες
για αγώνες...,
για την Μακρόνησο…,
κι ύστερα πάλι για αγώνες.
Κι εγώ σου, ‘λεγα για το σήμερα,
και για τις αγωνίες μου.
Θυμάσαι τα παλιά
κι αναστενάζεις.
Ζητούσες τα χρόνια που θα ‘ρθουν
να ναι καλύτερα.
Ποντάρισες σε κούφια λόγια.

Κάτι ξενέρωτοι γραφειοκράτες
σε βάλανε στη μπάντα.
Δεν είσαι λέει ώριμος
για την καινούρια εποχή.
Σου καθορίζουνε το μέλλον
κάτι καθήκια τεχνοκράτες.
Καταδικάζουν τα παιδιά σου
σε προσφυγιά,
κι εσένα στην ανυπαρξία.
Πότε επιτέλους θα εγερθείς;
πότε θα εξεγερθείς ξανά;
Ακόμα δεν βαρέθηκες
Ο καναπές σου βούλιαξε
Κι εσύ μαζί μ’ αυτόν, κι εγώ
Στο τίποτα

Μας πήρε η ώρα
και νυχτώσαμε,
ξεκίνησα να φύγω
Στη στάση σε σκεφτόμουνα
δεν είναι μόνο η ώρα
που μας πήρε.
Μας πήρε κι ο καιρός
χαμένους
σε μία θάλασσα
καημούς και αγωνίες.