Με ένα τραγούδι ένα
βράδυ
θα ξαναφέξω το σκοτάδι.
Θα φέρω φως με το φανάρι
που έπεσε απ΄το Διογένη.
Δε βρήκε άνθρωπο να φέξει,
ούτε ψυχή για να φωτίσει
κι έμεινε στα αζήτητα
κάτω στα παλιατζίδικα.
Έφυγε και ο Διογένης,
κι ας τραγουδούσε ο Σεφέρης
«στο περιγιάλι το
κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι,
διψάσαμε το μεσημέρι
μα το νερό γλυφό».
Πέρασε χρόνος και καιρός,
κι έμεινε η δίψα να μας καίει
το όνειρο και τη ζωή.
Δεν ξεδιψώ το μεσημέρι
και παίρνω λάθος το στρατί.
Το όνομα που έγραψα στην άμμο,
δε βρίσκω όσο κι αν το ψάχνω.
Σβήστηκε απ τον κυματισμό
σε αυτόν το δύσκολο καιρό.
Μένει μονάχα η μουσική
για να γλυκάνει τη ψυχή
κι ίσως να βρει βηματισμό
να βρει τα λόγια και τις λέξεις
και τις αναποδιές αντέξει
και το κακό το ανατρέψει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου