ΟΔΥΣΣΕΑΣ

Αναβοσβήνει το φανάρι στο σκοτάδι

αναλαμπές μακρές, βραχείες,

χαράζεις την πορεία σου στο χάρτη

για να γυρίσεις στο λιμάνι το πατρώο.

Όμως τους κοροϊδεύεις τους συντρόφους,

δεν είναι η Ιθάκη προορισμός σου,

είναι το αέναο ταξίδι που λογιάζεις,

είναι η θάλασσα που μέσα σε κρατάει

κι η αγκαλιά της Καλυψούς που σε μαυλίζει.

Της Πηνελόπης ο αργαλειός έχει σκουριάσει

και δεν υφαίνει το πανί για ν΄αποσώσει

και οι μνηστήρες έχουνε θυμώσει

που δεν διαλέγει εραστή και όλο πίνουν.

Θυμώνει ο Ποσειδώνας και σηκώνει

θεριά τα κύματα, κι η Χάρυβδη προσμένει

ποιον σύντροφο να πιάσει ν' αφανίσει,

και οι Σειρήνες το τραγούδι αρχινάνε

να σε τραβήξουνε στα βράχια, να συντρίψουν

πανιά, κατάρτια και πλεούμενο αντάμα

Κι εσύ στην τιμονιέρα τιμονεύεις, το μπάρκο

να περάσει απ΄το στενό τους,

(όχι δεμένος στο κατάρτι, μα ολόρθος)

στην ανοιχτή τη θάλασσα να βγάλεις

και να τραβήξει ανοιχτά κατά το Νότο

που σε προσμένουν τα στοιχειά και οι γοργόνες

και μια μικρή που τ΄όνομά της δεν το ξέρεις

μήτε κι ο Όμηρος ποτέ το έχει αναφέρει

κι ύστερα πάλι του πελάγους η αρμύρα

που σε βαφτίζει με τ ανέμου τη ριπία

και σε κρατά δικό της μόνο η θάλασσα,

ταξιδευτή και πνεύμα που αέναα τριγυρνάει

γιατί ποτέ της δε σε κράτησε πατρίδα,

μήτε γυναίκα, μήτε βιος, μήτε και σπίτι

Marinero